Paul Roman 3 30/8/2004 MONOFAKTUR, Μόναχο Γερμανίας 8/10/2004

Ο Paul Roman, ήταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των The Quakes. Rock n roll και rockabilly, η μαγιά της ζωής του στην Αμερική. Ξεκίνησε από Mohawk Place στο Buffalo στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Σχετικά πρόσφατα μετακόμισε και μένει πια μόνιμα στη Φινλανδία, στο πανέμορφο Ελσίνκι. Μετά τη διάλυση των Quakes έχει δημιουργήσει τη δικιά του μπάντα, που την αποκαλεί ως Paul Roman 3. Λογική ονομασία καθώς απαρτίζεται από τον ίδιο συν άλλους 2 μουσικούς από το Ελσίνκι, τον Mika Railo και τον Slim Salminen. Η σκανδιναβική πρωτεύουσα αποτελεί πια το ορμητήριο του για τις διάφορες περιοδείες του.

Μια από τις βόλτες τους ήταν και στην βαυαρική πρωτεύουσα, στο Μόναχο. Εκεί για βόλτα βρεθήκαμε κι εμείς. Είδαμε σε ένα μετρό μιααφισούλα και λέμε ας πάμε να κουνηθούμε λίγο. Επειδή στη Γερμανία υπάρχει μια σχετική ακρίβεια (όχι στα ποτά 2 ευρώ έχει η μπύρα, άντε 3 στα μέρη με καθήμενους, για την ώρα λέω ακρίβεια) πήραμε και τηλέφωνο. Επιχείρησα τη συνεννόηση εις την γερμανική, για να τιμήσω τις ώρες που έκατσα κάποια βράδια στα θρανία, αλλά και για να εντυπωσιάσω τη γυναίκα.

Πήγαμε λοιπόν νωρίς στο Monofaktur (άλλωστε με τις συγκοινωνίες που υπάρχουν στο Μόναχο, μόνο αν θες αργείς, οπότε no excuse για τους εκ συστήματος καθυστεράκηδες).

Λίγος κόσμος στη στοά, δώσαμε τα 10 ευρώ μας και μπήκαμε. Λοιπόν το μαγαζί έχει μια άλλη αντίληψη για τα live, ο καλλιτέχνης να είναι στο επίκεντρο. Οπότε έχει το stage στη μέση και ο κόσμος κάθεται γύρω γύρω. Στην αρχή μας ξένισε, αλλά μετά αποδείχθηκε μια χαρά. Έχει και αρκετά πεζούλια δίπλα στους τοίχους, οπότε και ξεκούραση παρέχεται και διασκέδαση συνάμα. Όποιος πάει νωρίς προλαβαίνει και το support (λαϊκή παροιμία που αφορά ροκ συναυλίες), αλλά μετά σχεδόν ποτέ δεν το θυμάται (άλλη σοφή ρήση αυτή).

Ειδαμε λοιπόν και τα support, σε φόρμες rockabilly και surf και ο Paul Roman ανέβηκε στο πλατώ. Ντυμένος μέσα στο δέρμα και με σηκωμένους τους γιακάδες, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε ότι ακόμη είχε ζεστούλα. Ο Raiko με ένα τεράστιο κοντραμπάσο το χειριζόταν όπως ο Ζαμπέτας τον μπαγλαμά. Μέχρι και στην πλάτη το κοντραμπάσο έβαζε και πάνω στα ηχεία ανέβαινε και ψηλά σαν τον Πύρρο Δήμα το σήκωνε (…το κουρδισμένο). Αντίθετα ο Salminen τιθάσευε τα τύπμανα με εξουσιαστική μανία, και άντε ένα κιχ-γκπουπ το έβγαζαν. Η μοίρα του drummer είναι πως είναι σχεδόν καταδικασμένος να κάθεται στα τύμπανα, να ιδρώνει και να κτυπιέται. Που να φανεί μέσα στο ντελίριο κινήσεων και χορού των άλλων 2. Εδώ όμως η επιλογή σε κάποια στιγμή να καθίσουμε πίσω από τη σκηνή μας αποζημίωσε έχοντας τον drummer ως πρωταγωνιστή.

Για τον paul roman τι να πρωτοπείς. Το τσουλούφι του ταρακουνιόταν στα psyckobily ξεσπάσματα του. Τα τραγούδια που μας έπαιξαν ήταν κατά βάση τραγούδια των Quakes συν μερικά καινούρια δικά τους. Η punk προσέγγιση εμφανής και αποδεκτή από τον κόσμο. Πολλοί και πολλές το έριξαν ευχαρίστως και στον χορό. Paint it black, all messed up, new generation, Psychobilly Jekyll & Mr. Hyde, Revenge is mine, Thrills and sensations, ,You’re dead μερικά από τα κομμάτια που ενθουσίασαν τον κόσμο.

Το κλισέ «ήταν η καλύτερη βραδιά της περιοδείας μας» που είπε ο paul roman στο 2^ο encore, μπορεί να ήταν και αληθινό. Εμείς όμως περάσαμε μια χαρά, αλλά μιας και είδαμε μια άλλη μέρα τους Bouncing Souls δεν μας επέτρεπε να πούμε πως ήταν η καλύτερη βραδιά της παραμονής μας (λέτε να γράψω κριτική και για τους bouncing, γιατί έπαιξαν τρομερά;)

Κυριάκος Σκορδάς