ELECTRIC PRUNES, THE HYDES 01/10/2004 Fix Club, Θεσσαλονίκη 11/10/2004

Το καλοκαίρι τελείωσε (ημερολογιακά τουλάχιστον), ο κόσμος επέστρεψε στη μικρή μας πόλη και η φετινή συναυλιακή σεζόν (προσωπικά για μένα) ξεκίνησε με ένα παλιό, καλό και καταξιωμένο αμερικάνικο συγκρότημα. Όταν έμαθα πως οι Electric Prunes θα εμφανιστούν live στη Θεσσαλονίκη ήρθαν στο μυαλό μου συνειρμικά διάφορες σκέψεις: 1^ον: «Τι κρίμα που δεν είχα μπορέσει να τους δω στην περυσινή συναυλία που έδωσαν στην Αθήνα!», 2^ον: « Θα είναι μια καλή ευκαιρία να ακούσω κάποια αγαπημένα κομμάτια!» και 3^ον: «Ρίσκο..». Ρίσκο γιατί κάποια πράγματα, σε ό,τι αφορά τη μουσική τουλάχιστον, με το πέρασμα του χρόνου και μάλιστα με το πέρασμα ολόκληρων δεκαετιών, μοιάζουν και ακούγονται περίεργα στο αυτί σου. Πόσο μάλλον όταν ορισμένοι από το κοινό είναι αρκετά νέοι ώστε να μην έχουν ζήσει τον παλμό της δεκαετίας του ’60 και η μόνη επαφή που έχουν με την ψυχεδελική σκηνή αυτής της εποχής είμαι μέσω παλιών δίσκων που συν-αποτελούν τη συλλογή τους (όπως εγώ για παράδειγμα). Είναι σαν να έχεις πατήσει stop στο play και έχεις κάνει χρονική μεταφορά δεδομένων μιας ολόκληρης αισθητικής που σίγουρα δε εσύ ως ακροατής δε θα τη νιώσεις πλήρως και η πηγή που θα σου τη μεταδώσει δε θα την αποδώσει στο βαθμό που θα ήθελε.

Παρόλα αυτά ήθελα να τους ακούσω και πήγα στο FIX έχοντας στο μυαλό το ρυθμό ενός παλιού αγαπημένου κομματιού.. Support group στους Electric Prunes ήταν οι Έλληνες HYDES , γνωστοί στους μουσικούς φίλους της πόλης για τα garage-punk κομμάτια τους. Στη λίγη ώρα που έπαιξαν, όντας ψυχεδελικοί και άκρως κιθαριστικοί, άφησαν καλές εντυπώσεις και προετοίμασαν το κοινό για τους εξηντάρηδες πλέον Αμερικάνους. Η πρώτη εικόνα όταν τους είδα να βγαίνουν στη σκηνή ήταν αν μη τι άλλο θετική καθώς μου φάνηκε πολύ συμπαθητικό και γουστόζικο το γεγονός ότι εμφανίστηκαν με ρούχα sixties και ανάλογη διάθεση. Η ζέστη όμως δε βοηθούσε ιδιαίτερα σε τέτοιους ενδυματολογικούς συνδυασμούς, βοηθούσε, όμως, στη γενικότερη ατμόσφαιρα ο αεικίνητος James Lowe που έμοιαζε να το χαίρεται πραγματικά και η καθαρή και αναλλοίωτη φωνή του που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει εκείνη των παλαιότερων χρόνων. Μου φάνηκαν επίσης αρκετά γουστόζικα τα μικρά μουσικά όργανα που είχε τοποθετήσει προσεκτικά σε ένα τραπεζάκι δίπλα του παρόλο που πολλά από αυτά δεν ακούγονταν ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του live (anyway, η πρόθεση μετράει..).

Το συγκρότημα μεταξύ άλλων εκτέλεσε κομμάτια από το καινούριο τους album με τίτλο “California”, που κυκλοφόρησε το Μάιο, τα οποία, κατά την ταπεινή μου άποψη, δε μπορούν να συγκριθούν με τις παλιές τους επιτυχίες, οι οποίες ήταν εκείνες που ξεσήκωσαν τον κόσμο και ανέβασαν το ρυθμό. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι περίμεναν με ανυπομονησία να ακούσουν κομμάτια όπως το “I had too much to dream (last night)”, το “The Great Banana Hoax” και το “Train for Tomorrow”, γεγονός που επέδειξαν με χορό (μερικοί από αυτούς) και ιαχές οι περισσότεροι.

Τα 75 λεπτά μουσικής που μας χάρισαν οι Electric Prunes με έκαναν να φύγω από τη σκηνή του FIX με μια γλυκόπικρή διάθεση. Ίσως οι γκριζομάλληδες κύριοι που στέκονταν λίγο πιο δίπλα μου να είχαν να πουν περισσότερα πράγματα. Ίσως αυτοί να είχαν περισσότερους λόγους να περιμένουν με αγωνία να αναβιώσει μπροστά τους η μουσική των παλιών τους ινδαλμάτων. Ίσως πάλι, όμως, κάποια πράγματα, μετά από τόσο καιρό, να πρέπει να μένουν στον παλιό καλό ήχο του στερεοφωνικού μας γιατί εκεί μοιάζουν να είναι σωστά τοποθετημένα στην πορεία του χρόνου και επιπλέον εκεί είναι αψεγάδιαστα..

Κική Κυρηττοπούλου

Εξωτερικός Συνεργάτης