YOU ARE THE QUARRY MORRISSEY Attack Records 18/10/2004

Όταν ο Morrissey κυκλοφορούσε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, το Viva Hate το 1988, εγώ έβλεπα στην τηλεόραση Sky και Super Channel στα δορυφορικά του Κούβελα. Άκουγα φανατικά το You Came της Kim Wilde, ερωτευόμουνα με το Foolish Beat της Debbie Gibson, έκοβα φλέβες με το Dirty Diana του Michael Jackson. Πουθενά στον κόσμο μου δεν μπορούσα να συναντήσω τον Morrissey ή τους Smiths. Όταν αργότερα, άρχισα να ακούω το Τι Ακούει Η Θεσσαλονίκη του Κανάκη, περισσότερο θυμάμαι να γουστάρω το I Owe You Nothing των Bros, παρά κάποιο από τα τραγούδια των Smiths ή του Morrissey που σίγουρα μετέδιδε…

Όταν αποφάσισα πια και εγώ ως έφηβος να εκδηλώσω την διαφορετικότητά μου μέσω της μουσικής, δεν το γύρισα στο heavy metal (ευτυχώς), αλλά κοίταξα προς τον εναλλακτικό χώρο μέσω της εκπομπής του Κομνηνού, η οποία ήταν και η μόνη εκπομπή του FM 101 που δεν άκουγα μέχρι τότε. Εκεί έμαθα τους Manic Street Preachers, τους Power Of Dreams και άκουσα το Creep των Radiohead, ένα χρόνο πριν γίνει παγκοσμίως γνωστό. Δεν θυμάμαι όμως τον Morrissey… Αργότερα, όταν άρχισα να ξενυχτάω και να ακούω τα γερμανικά ωράρια (1-4, 4-7 πμ) του Σημαντήρα, τον θυμάμαι κάποια στιγμή να εξαίρει τους τίτλους των τραγουδιών του πρώην ηγέτη των Smiths και στη συνέχεια να μεταδίδει το You Are The One For Me, Fatty. Τον θυμάμαι, όμως, στη συνέχεια να κακολογεί τα βρετανικά περιοδικά για τους υψηλούς βαθμούς που είχαν βάλει στο Your Arsenal αφήνοντας υπόνοιες ότι η εταιρία του Moz, μαζί με τα promo cd’s, έστειλε και φακελάκια με… δωράκια (παντού διαπλεκόμενα βλέπει αυτός ο άνθρωπος)!

Μπαίνοντας σιγά σιγά στα βαθιά της μουσικής άρχισα να ανακαλύπτω τους Walkabouts, τον Steve Wynn και άλλους της αμερικάνικης σκηνής, οι οποίοι με κράτησαν… κοντά τους για πολλά χρόνια. Πουθενά στον κόσμο μου οι κατοπινοί δίσκοι του Morrissey. Όταν επιτέλους μέσω της μεγαλύτερης και συστηματικότερης ενασχόλησής μου με τη μουσική άκουσα τους δίσκους των Smiths, εκστασιάστηκα από πολλά τραγούδια τους τα οποία σιγοψιθυρίζω πολλές φορές ακόμα και σήμερα. Πάντα όμως νιώθω όπως όταν βλέπω στα αρχεία της τηλεόρασης τα γκολ του Πελέ, ή της κινήσεις του Κρόιφ. Μαγεύομαι προσωρινά, αλλά δεν τα έχω ζήσει. Δεν έχουν συνδεθεί με τις προσωπικές μου στιγμές, δεν φέρνουν στο νου μου καλές ή άσχημες αναμνήσεις. Για τα τραγούδια της προσωπικής πορείας του Moz καλύτερα να μην σας γράψω…

Και έρχεται εκείνη η διαολεμένη στιγμή στην «καριέρα» του «δισκοκριτικού», που ο εκδότης, διευθυντής και ταυτόχρονα αρχισυντάκτης του e-zine στο οποίο «εργάζεται», του αναθέτει να γράψει για τον καλλιτέχνη εκείνο με τον οποίο ελάχιστα έχει ασχοληθεί στο παρελθόν. Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, να γράψω εγώ για το You Are The Quarry του Morrissey! Και μάλιστα για έναν δίσκο που το σύνολο σχεδόν του παγκόσμιου τύπου έχει γράψει κολακευτικά σχόλια… Τι κάνεις τότε; Μμμ, μάλλον γράφεις και πάλι αυτό που ακούς, όπως κάθε φορά!

Ναι, ο δίσκος του Morrissey είναι καλός. Έχει ωραία παραγωγή, συμπαθητικά τραγούδια και σχετικά καλούς στίχους (η αυτοβιογραφία του σε δώδεκα τραγούδια). Αλλά, τόσος ντόρος για ένα δίσκο που θα μπορούσε να βγάλει και ο οποιοσδήποτε νεανίας βρετανός που θα είχε σαν ήρωά του τον Moz; Γιατί το You Are The Quarry έχει λίγα πράγματα να επιδείξει από το ένδοξο μουσικό παρελθόν του –εγκαταστημένου εδώ και μερικά χρόνια στο LA- τραγουδοποιού. Πολύ καλές στιγμές υπάρχουν μετρημένες -το καταπληκτικό I Have Forgiven Jesus και τα I Like You και You Know I Couldn’t Last. Το Irish Blood, English Heart είναι ένα θαυμάσιο, ξεσηκωτικό track, πολύ εύκολο όμως για τον Moz, από αυτά που βρίσκεις σε κάθε δίσκο που παίρνει πάνω από 6 στο NME, από Kasabian μέχρι Futureheads. Ενώ θαυμαστό, και συνάμα καταθλιπτικό, είναι το γεγονός πως 13 χρόνια μετά την εμφάνιση των Suede –όπου οι βρετανοί έγραφαν πως βρέθηκαν οι αντικαταστάτες των Smiths-, έρχεται ο αρχηγός αυτών που επρόκειτο να «αντικατασταθούν» να αντιγράφει καταφανώς και απρεπώς τους επίδοξους αντικαταστάτες: το First Of The Gang To Die θα μπορούσε να είναι το ενδέκατο κομμάτι του Coming Up των Suede!

Εκτιμώ πως οι περισσότεροι είχαν ανάγκη την επιστροφή του Morrissey. Η εταιρία του έκανε καλά χρήματα, τα περιοδικά πούλησαν περισσότερα φύλλα, τα φεστιβάλ είχαν ένα σίγουρο όνομα για να κάνουν εισιτήρια. Οι θαυμαστές του -στους οποίους είχε λείψει περισσότερο απ’ όλους-, φοβούμενοι για το τι υλικό θα παρουσιάσει, ενθουσιάστηκαν υπέρμετρα με τον απλά καλό δίσκο που άκουσαν. Πρέπει, όμως, να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά έχουν. Ο 45άρης Morrissey έχει προσφέρει στον κόσμο της μουσικής υλικό εξαιρετικό, το οποίο όμως δεν βρίσκεται μέσα στο You Are The Quarry. Γενικώς, η γενιά του, όπως οι Cure, οι Depeche Mode, ακόμα και ο Cave και οι REM, τα έφαγαν τα ψωμάκια τους. Δεν μπορούμε να ακούμε μετά από τόσα χρόνια ακόμα αυτά τα ονόματα και να περιμένουμε τις κυκλοφορίες τους ως μάννα εξ ουρανού. Δεν επιτρέπεται να γίνουμε και εμείς παλιοροκάδες, ή παλιοποπάδες, παίρνοντας της θέση αυτών που «χλευάζουμε» τόσα χρόνια επειδή ακόμα ακούνε Deep Purple. Εγώ δεν θα επιτρέψω στους 20άρηδες να με χαρακτηρίσουν παλιοροκά! Υπάρχει άπειρη καλή μουσική εκεί έξω, φτιαγμένη από νέους που περιμένει να την ανακαλύψουμε! Μην κολλάμε, λοιπόν, στα παλιά…

Κώστας Παπασπυρόπουλος