ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΧΩΡΙΟ Μ. ΝΑΪΤ ΣΙΑΜΑΛΑΝ 21/10/2004

Αφού η μισή Κυριακή είχε περάσει μέσα σε μία ατμόσφαιρα οικογενειακής θαλπωρής, συνειδητοποίησα ότι είχα κουραστεί πλέον οπότε και αποφάσισα να ανεβάσω για λίγο την αδρεναλίνη μου. Επειδή βεβαίως δεν είμαι και άτομο που θα ανέβαζε την αδρεναλίνη του με μπατζι τζαμπινγκ ας πούμε, είπα να πάω να δω την καινούρια ταινία του Μ. Νάιτ Σιαμαλάν , ο οποίος ιδιαίτερα με την Έκτη Αίσθηση κατάφερε να με κάνει να πιω δύο Jameson προκειμένου να την κατεβάσω. Μια χαρά λοιπόν θα κατάφερνα αν πήγαινα και απόγευμα μάλιστα, να δω την ταινία, να χαλαρώσω μετά και να κοιμηθώ σαν τον άνθρωπο στην ώρα μου για να μπορέσω να ξυπνήσω την επομένη για τη δουλειά χωρίς να είμαι κομμάτια.

Έτσι και έγινε λοιπόν. Το σινεμά δεν είχε καθόλου κόσμο οπότε οι προϋποθέσεις ήταν ιδανικές για να απολαύσω την ταινία. Η συγκεκριμένη έχει θέμα τις συνθήκες ζωής που επικρατούν σε ένα χωριό των ΗΠΑ κατά τον 18^ο αιώνα μάλλον (αν κρίνω σωστά από τις ενδυμασίες των κατοίκων μια και η χρονολογία δεν αναφέρεται πουθενά στην ταινία) το οποίο συνορεύει με ένα δάσος τόπο κατοικίας κάποιων περίεργων και επικίνδυνων όντων. Προκειμένου οι κάτοικοι του χωριού να διαφυλάξουν τις περιουσίες τους και την σωματική τους ακεραιότητα, έχουν συνάψει μία συμφωνία με τα ζόμπι (έτσι το λέω, μην με παίρνετε στα σοβαρά) η οποία λέει ότι δεν πρέπει επουδενί οι μεν χωρικοί να μπουν στη δικαιοδοσία του δάσους, οι δε δασόβιοι να μπουν στο χωριό. Έτσι επικρατεί μία πολύ εύθραυστη ειρήνη η οποία στηρίζεται στο φόβο της ενδεχόμενης επίθεσης των ζόμπι στο χωριό. Μέχρι εδώ καλά.

Ο Σιαμαλάν καταφέρνει να δημιουργήσει μία αρκετά τρομακτική ατμόσφαιρα όπου κάθε στιγμή έχεις την αίσθηση ότι κάτι το συνταρακτικό μπορεί να συμβεί. Κυριαρχεί λοιπόν ένα υπόγειο σασπένς, για το οποίο δεν ξέρεις ούτε το πότε ούτε το γιατί δημιουργήθηκε, παρά μόνο ότι ενισχύεται εξαιτίας της δικής μας προσήλωσης και της δικής μας αναμονής. Εκτός όμως από τη συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει όλοι εμείς οι θεατές, τίποτα άλλο δεν μας έλκει σε αυτό το μάλλον βαρετό και αρκετά δραματοποιημένο σενάριο. Επιπλέον, αυτή η ειρηνική-ευγενική-στάζω μέλι κατάσταση κάτι μου κάνει, με αποτέλεσμα ένα πρώτο ψιλοξενέρωμα να το τρώω ήδη. Το δεύτερο έρχεται με το τέλος της ταινίας αλλά επειδή είναι αρκετά ανατρεπτικό δεν θα πω περισσότερα.

Σε γενικές γραμμές πάντως, η ταινία είναι αρκετά Χόλιγουντ για να σε κάνει να περάσεις αρκετά καλά δύο ώρες χωρίς να σε καταπονεί και χωρίς να σε κουράζει ψυχικά. Μένει μόνο η πολύ καλή ερμηνεία του Άντριεν Μπρόντι και αυτή του Χοακίν Φοίνιξ (τον οποίο παρεμπιπτόντως δεν τον είχα εκτιμήσει καθόλου, ήδη από το 8mm). Βεβαίως καλό είναι να δείτε αυτήν την ταινία στο σινεμά και όχι στην τηλεόραση. Καλή προβολή!

Δέσποινα Καβουσανάκη