LET’S BOTTLE BOHEMIA ΤHE THRILLS VIRGIN RECORDS 27/10/2004

Μελωδία, μελωδία, μελωδία! Να το ξαναπώ; Μελωδία!

Ήλιος, ήλιος, ήλιος! Να το ξαναπώ; Ήλιος!

Ευφορία, ευφορία, ευφορία;Nα το ξαναπώ; Eυφορία!

Όσοι πριν από ενάμισι περίπου χρόνο ακούσαμε τα πρώτα singles των Thrills, βρεθήκαμε μπροστά σε μία τόσο ευχάριστη έκπληξη. Μέσα σε μία περίοδο,κατά την οποία έβγαινε στην επιφάνεια το κάθε βαρετό-και καλά “garage”-group,αυτοί οι Iρλανδοί πόνταραν στην καλή κιθαριστική pop και όπως ξέρετε πολύ καλά κέρδισαν! Αυτό το μήνα επέστρεψαν για να μας αποτελειώσουν!

Tο album ξεκινάει με ένα αρκετά “rock” κομμάτι για τα μέτρα τους, το “Tell Me Something I Don’t Know”, που βρoντοφωνάζει την επιστροφή τους,με έναν ακαταμάχητο τρόπο .Όσον αφορά το πρώτο single (Whatever Happened To Corey Haim?”), που ακολουθεί,δε νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν πολλοί που να αρνούνται ότι πρόκειται για ένα από τα κορυφαία της χρόνιας. Κολλητικό όσο δεν πάει, στέκεται επάξια δίπλα στα “Big Sur” και “One Horse Town”!“ooh,girl I say,ooh!”.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση στο “Let’s Bottle Bohemia” είναι ότι λείπουν οι στιγμές που μου φάνηκαν αρκετά κουραστικές στο πρώτο τους album.Αναφέρομαι στις πιο ταξιδιάρικες και “ψυχεδελίζουσες” που, σε αντίθεση με τα πιο ρυθμικά και μελωδικά tracks τους, δείχνουν πως δεν είναι το φόρτε τους. Έτσι λοιπόν,,o δεύτερος δίσκος τους μας χαρίζει απλόχερα refrains που πολλοί από εμάς θα τραγουδάμε για μήνες και τραγούδια που ανά πάσα στιγμή μπορούν να μας χαρίσουν το χαμόγελο και ένα “natural high” Ακούστε μονάχα το “Our Wasted Lives” και αν μπορέσετε να αντισταθείτε τι να πω…μάλλον θα ανήκετε στο αμετανόητο fan club των 16 Horsepower! Aλήθεια έχετε ακούσει πιο ανεβαστικό τραγούδι με τέτοιο τίτλο;

.Φυσικά δε λείπουν και οι πιο downtempo στιγμές ( “Not For All The Love In The World”, “Saturday Night”) που δίνουν μία ισορροπία στο δίσκο. Αν και επιφανειακά η μουσική τους ακούγεται χαρούμενη(και συνήθως είναι),μία πιο προσεκτική ακρόαση φανερώνει και την άλλη πλευρά τους .Ένα είναι σίγουρο πάντως. Οι Thrills έχουν διαλέξει να εκφράζουν τον πόνο, τη χαρά, τη μελαγχολία, την αγάπη μέσα από ζεστά, καλογραμμένα pop τραγούδια.

Χωρίς να στέκονται όλα τα tracks στο ίδιο(κορυφαίο συνήθως) επίπεδο, οι στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει να πατήσει το next είναι πραγματικά ελάχιστες. Πράγμα σπάνιο για την πλειοψηφία των albums που κυκλοφορούν.

To πιάνο, η γλυκόπικρη φωνή του Conor Deasy και οι υπέροχες ενορχηστρώσεις, είμαι σίγουρος πως θα κάνουν περήφανο τον Brian(ξέρετε ποιον…) που αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί ύστερα από 37 χρόνια το “Smile”.

Aν και άσχετα μεταξύ τους ηχητικά, το δεύτερο των Thrills μου έφερε στο μυαλό το “Antics” των Interpol.O λόγος είναι ότι και τα δύο groups μετά από ένα υπέροχο ντεμπούτο, μπόρεσαν να σηκώσουν το βάρος του hype που είχε δημιουργηθεί γύρω τους και να κυκλοφορήσουν μία αντάξια συνέχεια που, θα τολμήσω να πω, φαντάζει κάπως πιο συγκροτημένη και “σφιχτή”.

Πείτε το mainstream, πείτε το “γυαλισμένο”, πείτε το οτιδήποτε θέλετε…το album είναι πανέμορφο…

Αν είχε βγεί δύο μήνες θα ήταν το μοναδικό cd που θα έπαιρνα στις διακοπές μου…

Aλήθεια πως είπαμε ότι λέγεται το καινούριο album του Brian; A,ναι,Smile!Nα το ξαναπώ; Smile, Smile, Smile!!!

ΥΓ.Αν διαπίστωσα κάτι από τις κριτικές που διάβασα για το δίσκο, αυτό είναι ότι, όπως στην υποκριτική η κωμωδία θεωρείται από τους πολλούς εύκολη υπόθεση και “μη σοβαρό” θέαμα, έτσι και στη μουσική τα χαρούμενα refrains και η καλή pop ωχριούν μπροστά στα “περίεργα” ή “βασανισμένα” albums…τι κρίμα…

Βασίλης Σίντος