 |
|
|
|
TUXEDOMOON, ENDRAUM
|
Αλήθεια, σας έχει τύχει ποτέ να πάτε σε μια συναυλία κυρίως λόγω του support group και όχι τόσο για το main group; `Η τουλάχιστον σας έχει τύχει να περάσετε καλύτερα με το support απ’ ο,τι με το main group;
Αν ήσαστε στο Gagarin την Παρασκευή 5 Νοεμβρίου ίσως να απαντούσατε καταφατικά και στις δυο παραπάνω ερωτήσεις. Απολύτως φυσιολογικά, αν ληφθεί υπόψη ότι οι Endraum εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας, ενώ οι Tuxedo Moon έχουν εμφανιστεί ουκ ολίγες, χωρίς μάλιστα να αφήνουν πάντα τις καλύτερες εντυπώσεις. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 21.50 στη σκηνή ανέβηκαν οι Roman R. και Hovi M., δηλαδή οι Γερμανοί Endraum . Τι εστί Endraum; Σύμφωνα με τον ίδιο τον Roman, «είναι το όραμα για κάτι ευρύ, κάτι ατέρμονο, κάτι που επιθυμείς να προσεγγίσεις, να αγγίξεις». Τώρα μάλιστα…Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι είναι αρκετά δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις `η έστω να προσδιορίσεις μουσικά το εν λόγω group. Η παραπομπή στους Einstuerzende Neubauten μοιάζει απλοϊκή και ανεπαρκής. Φανταστείτε ένα κολάζ από ατμοσφαιρικές μελωδίες, υποβλητικά φωνητικά (στα γερμανικά), πλαισιωμένα με στίχους και εικόνες που κινούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μεταξύ φαντασίας και αλήθειας. Στη μυστηριακή αίσθηση συνέβαλαν οι πανέμορφες διαφάνειες, πλημμυρισμένες με ονειρικά τοπία και χρώματα, ενώ η προσθήκη βιολοντσέλου σε μερικά κομμάτια προσέθεσε λυρισμό και μελαγχολία στις κατάλληλες δόσεις. Η εμφάνιση των Endraum – κρίνοντας με ποιοτικά και ποσοτικά κριτήρια – δεν έμοιαζε σε τίποτα με support group, αν και αυτά λίγη σημασία έχουν. Σημασία έχει ότι για 70’ μεταφερθήκαμε σε μια άλλη διάσταση με όχημα το διαστημόπλοιο του Gagarin και soundtrack τους Endraum.
Όσο για τους TuxedoMoon , τα πράγματα κύλησαν φυσιολογικά. Το πνευστά ήταν στο προσκήνιο, με τις τρομπέτες να εναλλάσσονται με το σαξόφωνο, και τις κιθάρες με το πιάνο να συμπληρώνουν το παζλ. Οι στίχοι πότε στην αγγλική, πότε στη γαλλική, πότε στην ιταλική να αντικατοπτρίζουν το πολυδιάστατο πολιτιστικό υπόβαθρο του group, και ο Blaine L. Reininger, ιδιαίτερα ευδιάθετος, να συνομιλεί με το ακροατήριο στα ελληνικά. Δικαιολογημένα, άλλωστε, μετά από τόσα χρόνια παραμονής στη χώρα μας. Προσπέρασε την απαίτηση για το “No Tears” με ένα εύστοχο αστείο, καθώς απο το playlist απουσίασαν οι γνωστότερες επιτυχίες. Ο κόσμος, πάντως, που γέμισε το Gagarin, πέρασε θαυμάσια, και οι Tuxedo, ως γνήσιοι καλλιτέχνες, απόλαυσαν το παρατεταμένο θερμό χειροκρότημα. Μετά από 90’ και ένα encore o Blaine μας ευχαρίστησε και μας αποχαιρέτησε λέγοντας ότι έπρεπε να ταξιδέψουν στη Θεσσαλονίκη. Α’tout a l’heure…
Κώστας Λιοντήρης |
Live
