 |
|
|
|
ROSE (2η κριτική)
|
Με ένα ήδη πολύ καλό album στο ενεργητικό του “Infinite Love Songs”, ο Maximilian Hecker επιστρέφει με το “ Rose ”(2003). Πρόκειται για ένα δίσκο με τραγούδια αγάπης, θλίψης, και απομόνωσης ή όπως χαρακτηρίζει κι ο ίδιος τα κομμάτια του “μελαγχολικούς ποπ ύμνους”. Ο Maximilian Hecker γεννήθηκε στη Γερμανία το 1977 κι επέλεξε να γράφει τους στίχους του στην αγγλική γλώσσα γιατί θεωρεί ότι είναι η γλώσσα που εκφράζει κάθε τι “ποπ”.
Ο δίσκος ανοίγει με το κομμάτι “Kate Moss” που διαρκεί έξι (!) λεπτά. Είναι ένα progressive love song με ποπ ήχο. Ατμοσφαιρικά γεμίσματα με synthesizers και ο Μaximilian να τραγουδά “..Ι love you, Don’t call back she said..” .Θα το έχει ακούσει άραγε η Kate; Σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν ο Maximilian θέλει να σε κάνει να γελάσεις ή να δακρύσεις…Το σίγουρο είναι ότι θα σε κάνει να αισθανθείς διαφορετικά. Όπως όταν ερωτεύτηκες για πρώτη φορά ή όταν πήγαινες στο σχολείο και το κορίτσι που ήθελες, σου χαμογέλασε και μετά σε χαστούκισε!
Το κομμάτι “I Am Falling Now” είναι ίσως το πιο όμορφο ερωτικό κομμάτι που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Έχει μια μικρή εισαγωγή με πιάνο και στη συνέχεια μπαίνουν drums με αργό ρυθμό, γεμίσματα από synthesizers και πιάνο με τον Maximilian να υμνεί την αγάπη. Μπορεί η δομή κάθε κομματιού να είναι παρόμοια, ωστόσο το καθένα είναι τελείως διαφορετικό μελωδικά και αγγίζει τη καρδιά σου με ξεχωριστό τρόπο.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι η παραγωγή είναι άψογη. Άλλωστε ο Maximilian δεν έχει τίποτα να φοβηθεί έχοντας δίπλα του τον παραγωγό Gareth Jones (Depeche Mode, Erasure, Goldfrapp). Χαρακτηριστικό είναι ότι στην περιοδεία που έκανε για το “Rose” επέλεξε να μη κάνει solo εμφανίσεις αλλά να σχηματίσει ένα τριμελές group για να μεταδώσει καλύτερα την ενέργεια του δίσκου.
Το Νοέμβριο του 2003 είχε δώσει μια συναυλία (μαζί με την Barbara Morgenstern) και στην Αθήνα, σε μεγάλο club της πόλης, στα πλαίσια ενός προγράμματος του Goethe Institut. Είχα την τύχη να παρευρεθώ στην εν λόγω συναυλία η οποία μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Παρά τον κακό ήχο από την ανευθυνότητα των τεχνικών στο club, ο Μaximilian έδειξε τη δυσαρέσκειά του με ένα πολύ διακριτικό τρόπο. Σωστός gentleman.
Το πρώτο single του δίσκου είναι το “Fool”. Είναι το μόνο χαρούμενο κομμάτι σε σχέση με τα άλλα του album. Εδώ συναντάμε ακουστικές κιθάρες και απαλά piano riffs. Πάλι δε ξεφεύγουμε θεματικά από τα αλλά κομμάτια αλλά και πάλι με ένα μαγικό τρόπο δε μοιάζει κανένα μεταξύ τους!
Οι μόνες εξαιρέσεις -ακουστικά- είναι το “Daylight” και το “My Love For You Is Insane”. Το πρώτο, είναι ένα καθαρά synth pop κομμάτι. Μελωδικότατο, καταθλιπτικό και συγχρόνως χορευτικό. Θυμίζει λίγο Baxendale αλλά είναι πιο συγκρατημένο και πιο σοβαρό. Στο “My Love For You Is Insane” ο Maximilian πειραματίζεται περισσότερο με ηλεκτρονικά beats. Είναι μια drum and bass ballad που δε σε αφήνει αδιάφορο κι όσες φορές και να την ακούσεις, δεν τη βαριέσαι, αντίθετα εθίζεσαι περισσότερο.
Ο πιο συναισθηματικά φορτισμένος “ύμνος” του album είναι το “Never-Ending Days”. Οι στίχοι του είναι τόσο απλοί αλλά και τόσο άμεσοι : “ ..so leave me crying and leave me singing about the never-ending days, so leave me homeless and leave me naked I’ll stand the never-ending days without you”. Μελαγχολία και ατελείωτη θλίψη όπως είχε πει και το ένδοξο συγκρότημα από το Σικάγο.
Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι γιατί θέλω να ακούω ξανά και ξανά αυτό το album αφού είναι τόσο μελαγχολικό. Ίσως επειδή δημιουργεί συναισθήματα που είχες ξεχάσει ότι υπάρχουν ή νόμιζες ότι έχουν πεθάνει και δεν υπάρχουν πια μέσα σου…Το “Rose” είναι ένα αριστούργημα και πρέπει οπωσδήποτε να το αποκτήσετε, ειδικά αν πιστεύετε ότι τίποτα δε μπορεί πλέον να σας αγγίξει . Θα διαψευσθείτε! Είναι έντεκα επικά κομμάτια αγάπης και θλίψης, αρκετά για να αναβιώσουν ολόκληρο το κίνημα του «ρομαντισμού» σε 56 λεπτά.
Ανδρέας Μάνης
Εξωτερικός Συνεργάτης |
Foreign Office
