YOU’RE A WOMAN, I’M A MACHINE DEATH FROM ABOVE VICE 15/11/2004

Οι Death From Above 1979 είναι δυο φίλοι απ’ το Τορόντο του Καναδά που ζουν σ’ ένα γραφείο κηδειών [!] και παίζουν το πιο συναρπαστικό garage που έχω ακούσει από ντουέτο [και δη καναδέζικο!] τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Μπορεί κι οι White Stripes να κατάφεραν κάτι αντίστοιχο, αυτό που ακούς όμως στο You’re a woman, I’m a machine είναι σκληρό, καθαρόαιμο ροκ, «σαν έναν ελέφαντα στο καθιστικό σου» [όπως ισχυρίζεται ο Jesse F Keeler, το μισό του συγκροτήματος].

Ό,τι προσπάθησαν να κάνουν στο δεύτερο δίσκο τους το κατορθώνουν και με το παραπάνω, κι οι προβοσκίδες που «φοράνε» στο εξώφυλλο…έπιασαν τόπο. O Jesse Keeler παίζει μπάσο, ενώ το άλλο μισό, ο Sebastien Grainger, τραγουδάει και παίζει drums.

Όλος αυτός ο σαματάς που γίνεται στα 11 τραγούδια του δίσκου είναι αποτέλεσμα αυτών των δύο οργάνων και όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, δεν υπάρχουν καθόλου κιθάρες! Μάλιστα το υπογραμμίζουν ότι δεν τις χρειάζονται, κάτι ανάλογο με τη σημείωση των Queen στα εσώφυλλα των πρώτων δίσκων τους: «Κανείς δεν έπαιξε synthesizers». Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο συγκρότημα που να δημιουργεί τόσο πολύ θόρυβο με τόσα λίγα όργανα, και μάλιστα να δηλώνει ευθαρσώς πως δεν έχει ροκ επιρροές αλλά…dance! «Πάντα ακούγαμε κι οι δυο μας χορευτική μουσική, κινείται στα ίδια μονοπάτια με τη ροκ. Η περισσότερη hip hop και dance είναι φτιαγμένη απλά με μπάσο και drums, έτσι θέλαμε να δούμε πόσο μακριά μπορούσαμε να πάμε με τα δυο αυτά όργανα και μόνο. Θέλαμε η μουσική μας να είναι ‘λυμένη’ και να σε προκαλεί να ιδρώσεις».

Η μουσική των Death From Above 1979 είναι ροκ στην πιο πρωτόγονη μορφή της. Ροκ που φλερτάρει με heavy metal, με punk, με τους Black Sabbath και [βασικά] τους Fugazi και τους Wipers. Κι αν στο περσινό ντεμπούτο τους Heads Up κυρίως…γάβγιζαν, στο You’re a woman …κατορθώνουν να δημιουργήσουν ένα δίσκο που απ’ το πρώτο riff σε αιχμαλωτίζει και σε αναγκάζει να χτυπιέσαι μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Κι όσο κι αν φαίνεται εξωφρενικό, είναι απ’ τους πιο χορευτικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν τελευταία!

Το άλμπουμ τους έχει τέτοια ηχητική ποικιλία που μπορεί να ικανοποιήσει από οπαδούς του metal και του punk, μέχρι stone rockers, αλλά σαν σύνολο έχει μια εκπληκτική ομοιογένεια και[το πιο σημαντικό] το δυναμικό να προσεγγίσει και διαφορετικά ακροατήρια. Το κοινό των Chemical Brothers για παράδειγμα, θα μπορούσε να το λατρέψει.

Ο κύριος λόγος που το άλμπουμ ξεχωρίζει είναι o Jesse Keeler , ο οποίος δημιουργεί τέτοια γκάμα ήχων που σε κάνει να ξεχάσεις ότι παίζει απλά μπάσο! Ένας βιρτουόζος μουσικός που αποδεικνύεται απ’ τους σπουδαιότερους της γενιάς του. Όχι ότι ο Sebastien Grainger πάει πίσω. Δημιουργεί ρυθμικές συνοδείες για το μπάσο του Keeler που ποικίλουν από καθαρόαιμο punk μέχρι…disco και conga ξεσπάσματα. The drums on fire. Ένας συνδυασμός που σε έχει στην πρίζα για τα 36 λεπτά που διαρκεί αυτός ο μουσικός δυναμίτης, σε ξεσηκώνει, σε κάνει να επανεκτιμήσεις τις προτιμήσεις σου! Ένα feel-better, noise-rock που κάνει τα live τους μια εμπειρία. Κυριολεκτικά. Αυτό που γίνεται στις ζωντανές εμφανίσεις τους δεν είναι δυνατό να μεταφερθεί αυτούσιο στα δεδομένα ενός CD.

Το You’re a Woman, I’m a Machine ξεκινάει με το Turn it out , ένα σύντομο, σπινταριστό κομμάτι που θυμίζει…Motorhead και συνεχίζει με το romantic lights , ένα νεο-metal παραλήρημα με τον Grainger να εκστομίζει στίχους που εκπλήσσουν. Δεν θα περίμενε κανείς ένα νεαρό ροκ συγκρότημα να είναι τόσο προσγειωμένο και «ρομαντικό» [Come here baby, I love your company, we could do it and start a family, she was living alone unhappily, we could do it, it’s right romantically]. Εκτός κι αν γράφουν τέτοιους «μονογαμικούς» στίχους για να μας δουλέψουν! Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι και το single του δίσκου, προφανώς ξέρουν καλά τι κάνουν [και τι λένε] για να περάσουν και σε πιο mainstream κοινό. Στο εκρηκτικό going steady δίνουν υπόσχεση στη μάνα τους ότι δεν θα την ξαναπληγώσουν [I know you are getting older, we should never turn our shoulder, I have never seen you suffer, I will never hurt you mother]. Hardcore με αγάπες και λουλούδια και I will never hurt you mother; Σίγουρα μας δουλεύουν. Στο go home, get down το εκπληκτικό φαζαριστό μπάσο σε κάνει ν’ αγνοήσεις τις ασυναρτησίες στους στίχους [που περνάνε έτσι κι αλλιώς σε δεύτερη μοίρα], ενώ στο blood on our hands τραγουδούν there’s blood on your shoes from all the people you stepped on, σκληρές στιγμές σαν jingles με στιγμές ευαισθησίας. Το black history month είναι απ’ τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Ένας ύμνος για μια πόλη που ερημώνει με τον Grainger ν’ ακούγεται σαν τον Robert Smith! [Can you remember a time when this city was a great place for architects and dilitants, a nice place for midwifes and crossing guards, and on, and on…Hold on children, your mother and father are leaving, hold on children, your bestfriend’s parents are leaving]. To little girl θυμίζει Van Halen. Ή Guns and Roses. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, προσωπικά ποτέ δεν τους άντεχα, αλλά…ποτέ μην λες ποτέ! Tο cold war είναι η πιο punk στιγμή τους. [This war is cold and silent, our love has turned to violence, you’ve got three years to live for something, you’ve got three years to die for something]. Αναφορά στους Sid & Nancy.

Στο you’re a woman, I’m a machine θυμίζουν Wipers, ένα απελπισμένο ερωτικό κομμάτι, με την απογοήτευση και τη ζήλια να φτάνουν στο αποκορύφωμά τους και σ’ ένα συγκλονιστικό punk ρεφρέν να επαναλαμβάνεται: now that it’s over, this weight is off my shoulder, now that it’s over, I love you more and more…Στο pull out ο θόρυβος γίνεται εκκωφαντικός, ενώ το περιεχόμενο είναι σχεδόν πορνογραφικό! 1-2-3 push in, 1-2-3 pull out, let your spirit free girl! Βγαίνει το τσογλάνι από μέσα τους και κάτι μου λέει ότι αυτό είναι το πραγματικό τους πρόσωπο. Το άλμπουμ κλείνει με το sexy results , έτσι όπως του αρμόζει. Με έναν funky δυναμίτη, με disco ρυθμό και την πιο προσιτή στιγμή τους. Δεν ξέρω αν είναι κι η καλύτερή τους, πάντως είναι σίγουρα απ’ τα πιο sexy [και πικρά] τραγούδια που ακούστηκαν φέτος. Προσπαθεί με τα λόγια να «ρίξει» τις χορεύτριες ενός peep show [Sexy girl meet me in the bathroom, sexy girl call me on the phone, women friend take me to your bedroom, let me show how I’ m fully grown]. Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Το φινάλε είναι…το πιο ρεαλιστικό: τύπος γυρνάει στο σπίτι μόνος κι έρημος…

Θέλω να κλείσω με ένα σχόλιο που διάβασα χθες σε κάποιο forum για τους Death From Above 1979: «Ένας Θεός ξέρει πόσο μισώ το metal. Κι αν αυτό είναι metal, τότε γιατί με κάνει να θέλω να σηκωθώ και να χορέψω; Ίσως αυτή τη στιγμή θα πρέπει να επανεκτιμήσω ολόκληρη τη ζωή μου!». Δεν θα μπορούσα να διαβάσω τίποτα πιο πετυχημένο!

Τάσος m.hulot