DEVENDRA BANHART & COCOROSIE 22/10/2004 SHEPHERDS BUSH EMPIRE – LONDON 18/11/2004

Devendra Banhart & Cocorosie

Shepherds Bush Empire – London (22-10-04)

‘" Niño Rojo," is the first-born just born child, he is celebrating his existence. "Rejoicing," is the mother.’

Για βόλτα ξεκίνησα στο Λονδίνο του 2004 και και βρέθηκα στην έρημο του American Dream παρέα με τα κογιότ …

Κατά τις 8:30 περπατούσα εκείνη την χειμωνιάτικη Παρασκευή με δυο φίλους κοντά στο S. Bush Empire (ενώ οι πόρτες άνοιγαν στις 7:00) χωρίς εισιτήριο και δίχως κανένα σκοπό να δώ συναυλία. Τελικά ας είναι καλά αυτα τα παιδιά που μας πλησίασαν και μας πούλησαν 5 λίρες τα εισιτήρια στη μαύρη αγορά. Ετσι κάπως βρεθήκαμε μεσα στο S. Bush Empire χωρίς καλά καλά να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε. Πιστεύοντας πώς η συναυλία θα χεί ήδη ξεκινήσει βρεθήκαμε έκπληκτοι οταν όλα μέσα ήταν χαλαρά, ο κόσμος αγόραζε ποτά και στη σκηνή ήταν μια Βουλγάρικη γυναικεία χορωδία που πρίν κάθε τραγούδι έκανε μια εισαγωγή μιλώντας για καποιούς δημοσιογράφους απο τη Σόφια που είναι καταδικασμένοι σε θάνατο. Τέλοσπαντων, τους πετύχαμε στα τελειώματα και δεν καταλάβαμε και πολλά πράγματα.

Μετά το καθιερωμένο διάλειμμα, ανέβηκαν στη σκηνή οι επίσης πολυαγαπημένες Cocorosie, γειτονάκια του Devendra Banhart όταν ο φίλος μας μετακόμισε στη Αμερική στα 13 του. Μαζί με άλλα 2 άτομα κάθισαν στη σειρά δίνοντας την εντύπωση οτι θα ξεκινήσει το ‘who is afraid of the big fat wolf’ και θα αρχίσουν να τρέχουν γύρω απο τις μουσικές τους καρέκλες. Αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με καταδικασμένη support μπάντα, διέψευσαν και τον τελευταίο άπιστο παρουσίαζοντας ένα αξιόλογο εαυτό επί σκηνής. Το φετινό homemade ντεμπούτο τους ‘LA MAISON DE MON REVE’ το έχω κυριολεκτικά λιώσει απο τότε που το ανακάλυψα, έτσι πάνω κάτω ήξερα τι με περιμένει. Ωστόσο στα νέα κομμάτια που παρουσίασαν (‘beautiful boyz’, ‘tekno lovesong’, ‘lefthand shoe’) με άφησαν έκπληκτο και με έκαναν να περιμένω με περίσσιο ενδιαφέρον τη νέα τους δουλειά.

Οι φωνητικές ικανότητες της Sierra προβάλουν πανηγυρικά τα μουσικά πτυχία της τόσο στα παλιά (που ακούγονται καλύτερα ζωντανά) όσο και στα νέα τραγούδια. Για μια στιγμή νόμιζα πώς ακούω πλανόδια σοπράνο στο Covent Garden. Παραλλήλα η τσιριχτή φωνή της Bianca που ώρες ώρες θυμίζει ή J.Newsom ή 9χρονο καθυστερημένο κοριτσάκι (διαλέγεις και παίρνεις), δημιουργεί μια πολύ όμορφη αντίφαση. Ντυμένη ξωτικίσια με κόκκινα μποτάκια και σκουφάκι απο το Περού την θυμάμαι να λέει χαρακτηριστικά στο‘Lyla’...‘well its not Yugoslavia, its hardly Yugoslavia at all’. Μαζι οι αδερφές Casady είναι λές και ο Billy Corgan σιγοντάρει τη Μαρία Κάλλας σε κομμάτι των Portishead (πρόσεξε το ‘lefthand shoe’ όταν με το καλό τους δείς ζωντανά). Συνοδευόμενοι απο μία κιθαρίστρια (που μεταξύ μας δεν έκανε και πολλά) ενα τεμπέλη τύπο με μπερέ α λα MC Solar meets Rahzel ο οποίος έκανε beatbox χωρίς καμία ιδιαίτερη ποικιλία στον ρυθμό του, οι Cocorosie γέμισαν με παιδική αφέλεια και urban απόηχους τη βραδιά μας με τις ιδιαίτερες φωνητικές τους ικανότητες, την ακουστική τους κιθάρα, τα πλήκτρα και τους χαζοζαρούμενους ήχους απ’ το παιδικο τρενάκι (!!!!) που κρατούσε η Bianca στην αγκαλία της κατα τη διάρκεια όλης της συναυλίας.

Σειρά είχε ο Devendra, ο οποίος είχε παίξει στη χώρα μας (στο ΑΝ!) το 2003 ως support στον Michael Gira που κατα κάποιο τρόπο είναι και ο μέντορας του στη δισκογραφία. Μόνο και μόνο απο τις δάφνες των media, την παραγωγικότητα του (δύο προσωπικοί δισκοι σε ένα χρόνο και ένας με τους Vetiver) και τις όποιες ομοιότητες του με τροβαδoύρους περασμένων γενεών οπως ο Tim Buckley, Nick Drake, Βοb Dylan, Donovan, Bert Jansch και Tom Waits ένιωσα σεβασμό και δέος παρόλο που του ρίχνω δυό – τρία χρόνια. Το νεαρό της ηλικίας του δεν τον πρόδωσε σε καμία στιγμή της συναυλίας. Άλλωστε με το μαύρο tunic και τα μακρυά φουντωτά μαλλιά να καλύπτουν το μισο πρόσωπο του (το άλλο μισό το κάλυπταν τα γένια) έμοιαζε περισσότερο με μαθουσσάλα χίπυ παρα με ένα παιδί μόλις εικοσιτριών ετών. ‘Δεν θα ‘ναι καμιά 40άρα!‘ειπε ο φίλος μου.

Ευγενέστατος και πολύ άμεσος με το κοινό βγήκε με μια ανθοδέσμη την οποία παρέδωσε στην εκπρόσωπο της Βουλγαρικής χορωδίας. Αφου είπε κάτι για λευτεριά στον Μοναστηριώτη και την Τσετσενία ξεκίνησε οκλαδόν συνοδευόμενος απο την κιθάρα του να μας τραγουδάει για τις περιπέτειες του στη Άγρια Δύση. Ο τρόπος που επαίζε μου θύμισε πολύ τον Nick Drake τελείως μοναδικός και αλλιώτικα κουρδισμένος. Εκεί που φοβήθηκα μήπως καταντήσει βαρετό αυτο το σκηνικό για μια-μιση ώρα (οι φίλοι μου ψυθίριζαν κοροιδευτικά πως τώρα θα σκάσει κανένα κογιότ), να σου ξεπετάχτηκε μια παρέα γραφικών τυπάδων που βάδιζαν με χορευτικό βηματισμό σαν τον Johny Depp στους ‘Πειρατές της Καραϊβικής’...Ένας μπασιστας σαν τον Ροβινσόνα με κρεμασμένη μια σαγιονάρα στην ταστίερα του (ο τραγουδιστής των little wings, KYLE FIELD), ένας κοντός κιθαρίστας με φάτσα πειρατή λαμόγιου που χτύπαγε οχτάρια (ο ADAM FORKNER των Jackie - O - Motherfucker, White Rainbow, Yume Bitsu, World) και ένας πιτσιρικάς ντράμερ με μαντήλι στο πρόσωπο σαν λιστής απο καουμπόικο (ο JONA JONA JONA JONA των Yacht!).

Μαζί τους και η λιχνή φιγούρα του Andy Cabic των Vetiver που μας είπε και το ‘oh papa’.

Οι Queens of Sheeba είπε δυνατά ο φίλος μας και άρχισε το πανυγήρι. Ανάμεσα στα κομμάτια ο ένας την έλεγε στον άλλο και χασκογέλούσε με τα χάλια του διπλανού του η με την ποιότητα του κρασιού. Λες και βγήκαν απο χρονομηχανή οι Fairport Convention ή οι Steeleye Span.

Ενώ όλοι τιμούσαν την προσωπική τους μπουκάλα κρασί, οι μουσικές δονήσεις έδιναν και έπερναν. Ακούσαμε κομμάτια απο τους δύο φετινούς δίσκους ‘Recoicing in the hands of…’ και ‘Nino Rojo’ (‘this is the way’, ‘a sight to behold’, ‘this beard is for siobhan’, ‘the body breaks’, ‘little monkey’, ‘wake up little sparrow’, ‘be kind’, ‘little yellow spider’, ‘water may walk’ κ.α.) καθώς και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια όπως το ‘chinese children’. Και ενώ τραγουδούσε ‘αν ήμουν απο την Ελλάδα τα παιδιά μου θα βγαίνανε κινέζοι...’ (τι πίνεις και δε μας δίνεις;) Ο Devendra άλλοτε σε ρόλο αναγεννημένου χίπυ, άλλωτε θεού Διόνυσου και Morrison, άλλωτε σαν νέος Marley (η νέα του κατεύθυνση είναι η reggae) πρόβαλε όλα του τα πρόσωπα. Θυμωμένος και ήρεμος – Αλλαζόνας και ταπεινός – Ταλαντούχος και ατζαμής μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας. Τα θεατρικά καθίσματα του Bush Empire δεν ήταν και ότι καλύτερο για μια τέτοια συναυλία δεδομένου οτι ο Devendra κινούσε γή και ουρανό για να σηκώσει όλο το θέατρο. ‘Τώρα που σας βλέπω έτσι καθισμένους, θυμάμαι οταν δούλευα σε σινεμά και......καθάριζα τα πόπ κόρν....τα μάζευα, ούτε κάν τα πουλούσα....’

Τάδε έφη Devendra και κατάφερε να ανεβάσει τον κόσμο στη σκηνή (!!!) κάνοντας το απαραίτητο κήρυγμα το οποίο περιείχε και κάποιες συμβολικές ασυναρτησίες και διάχυτο χιούμορ....Οντως δεν ξέρω αν όλοι εκείνο το βράδυ ‘γίναμε μια γιγαντιαία αγελάδα’ ή ‘αν ο κόσμος έξω γνώριζε οτι σε αυτή την τελία πάνω στη γη που λέγεται Bush Empire 200 άτομα την περνάνε ζάχαρη’, πάντως μετά απο ένα σημείο χάσαμε την μπάλα...

Βγήκαν και οι Cocorosie έξω στο encore και folk, beatbox, soprano, reggae ανακατεύτηκαν μετά μαγείας απο τον φίλο μας που μας ευχαριστούσε ολοένα και έλεγε οτι λυπάται που θα τελειώσει η συναυλία και θα φύγει. Μετά απο ένα 10 λεπτο τζαμάρισμα που μιλούσε μόνο για ‘love – love – love’ αποχώρησε μούσκεμα και εξουθενωμένος με όλη τη μπάντα, ενώ ο τρελο-μπασίστας έλεγε λόγια ακόμα και όταν άναψαν τα φώτα. Δεν νομίζω να είχε να δώσει κάτι παραπάνω o Banhart…Όχι μόνο δικαιολόγησε το μύθο που έχει στηθεί γύρω του αλλά επιβεβαίωσε πως δεν υπάρχει και καπνός χωρις φωτιά....ειδικά όταν αυτός ο καπνός βγαίνει απο τη χύτρα του Πανοραμίξ τότε ο θεατής πίνει και μαγικό ζωμό σε μπουκάλι κρασιού!!

Θοδωρής Kappa