EYE EYE TIMESBOLD GLITTERHOUSE/HITCH-HYKE 22/11/2004

Έχω πολλές φορές ενθουσιαστεί με ένα καινούριο συγκρότημα, αυτή είναι μάλλον η ανταμοιβή του κάθε μουσικόφιλου: Τι καινούριο άκουσε που κατόρθωσε να τον συνεπάρει.

Η περίπτωση των Timesbold έχει και μια τρομερή δυναμική, καθώς το 1^ο κομμάτι, το καταπληκτικό bone song πραγματικά με γάντζωσε, με κατατρόπωσε σαν λαβή του τζούντο κάποιου αντομπάριστου ολυμπιονικη. Μου «κλείδωσε» το cd player στο repeat και έτσι ταξίδευα προς την Έδεσσα ακούγοντας στην ομιχλώδη διαδρομή το πανέμορφο αυτό σουρεαλιστικό τραγούδι συνεχώς. Κάπου προς τη Σκύδρα είχα μάθει όλα τα λόγια και τα τραγουδούσα με πάθος, σαν ένα μικρό παιδί που κατόρθωνε να πει τα λόγια από το «ντιρλαντά ντιρλανταντά». Και όταν ένα συγκρότημα σε έχει κερδίσει με τέτοιο πανηγυρικό τρόπο, τότε σχεδόν αναγκαστικά αγαπάς όλον τον δίσκο.

Και όταν λοιπόν τα κοκκινισμένα φύλλα των ροδακινιών ακόμη στέκονταν στον φθινοπωρινό κάμπο εκεί κάπου απελευθέρωσα το cd από το repeat για να ακούσω και το υπόλοιπο από το eye eye album.

Εκεί παρέχεται η ολοκλήρωση για όλους όπου ο μελοδραματισμός στη rock μπορεί να τους μαγνητίσει. Γιατί οι timesbold αποτελούνμια πιο δυνατή απάντηση για το δήθεν στερεότυπο ύφος της alt-americana. Με καμπανάκια και ηλεκτρικά πριόνια, με τρομερά ξεσπάσματα ενός φυλακισμένου μπάσου. Με σχιζοφρενή ρυθμό, στο soundtrack της κατάθλιψης. Και μαντολίνο και πάντζο, και χαμηλά σαν μικρές σκανδαλιές ακούγονται τα πλήκτρα. Ο Max Avery Lichtenstein ως μαέστρος συντονίζει με μια παρέα μουσικών που έβαλαν αυτοσκοπό να γοητεύσουν.

Και οι ήχοι εναλλάσσονται σαν ένα μουσικό ανθολόγιο επιρροών από τον Will Oldham, τους 16 Ηorsepower και τους Woven Hand και τους Lilium, και τους Czars. To ότι είναι εκεί γύρω από τη Νέα Υόρκη κάπως ως έκπληξη ακούγεται, καθώς ο ήχος έχει μια ηρεμία και μια μελαγχολική γλυκύτητα που μόνο τα ανοικτά τοπία πιστεύεις πως μπορούν να υποθάλψουν. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετά σημεία που είναι απλώς ήσυχα και επίπεδα. Αυτό είναι ένα μόνιμο πρόβλημα όταν δεν μπορεί να υπάρξει τόσο υψηλή ποιότητα σε όλον τον δίσκο. Αλλά η τελειοποίηση είναι ένα δικό τους θέμα, μακάρι να προχωρήσουν προς τα εκεί. Οι στιγμές όμως που χαρίζουν με το eye eye είναι σπουδαίες.

Το προηγούμενο ομώνυμο τους δεν το έχω ακούσει, αλλά θα το αναζητήσω όπως αντιλαμβάνεστε, όπως το ίδιο θα πράξω και για ένα ΕΡ που έβγαλαν επίσης φέτος.

Μπαλάντες και οργή, μανιο-κατατονικές υφάνσεις μιας πανέμορφης μουσικής. Πέραν του bone song, εκπληκτικά είναι τα vengeance day, wings on a girl, riches and grief, και το secret knowwhere.

Κυριάκος Σκορδάς