OLD BOY ΤΣΟΟΥ ΓΟΥ ΠΑΡΚ 15/11/2004

Μόλις διαπίστωσα ότι έχω μείνει πίσω όσον αφορά στις ταινίες που έχω δει και στις κριτικές που έχω γράψει, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι αντιμέτωπη αυτή τη στιγμή με το κτηνώδες ερώτημα του για ποια ταινία να γράψω σχόλια. Τόσο το The Corporation, ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ το οποίο από μόνο του αποτελεί εφαλτήριο πολιτικοποίησης και κοπιώδους προβληματισμού πάνω στο θέμα του πώς μπορώ εγώ σαν άτομο να «βοηθήσω» έναν κόσμο που πάει από το κακό στο χειρότερο, όσο και το Κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο, μία κορεάτικη ηθογραφία του Κιμ Κι Ντουκ (του σκηνοθέτη που πέρυσι είχε δώσει το καταπληκτικό Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και…Άνοιξη) έχουν βγει στις αίθουσες εδώ και καιρό οπότε ο οποιοσδήποτε σχολιασμός αποτελεί άτοπος. Παρόλα αυτά το Old Boy, μία επίσης κορεάτικη ταινία του Τσόου Γου Παρκ, βγήκε την προηγούμενη βδομάδα στις αίθουσες και αποτελεί την πιο περίεργη επιλογή για ένα δίωρο στο σινεμά.

Και όταν λέω περίεργη εννοώ κυρίως σκηνοθετικά μια και σεναριακά είναι μεν παρανοϊκό το στόρι όμως και πάντα κατά τη γνώμη μου είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένας συνηθισμένος Κορεάτης, ο Οντέ Σου πιάνεται αιχμάλωτος από έναν άγνωστο ο οποίος τον κρατάει φυλακισμένο σε τέσσερις τοίχους για δεκαπέντε χρόνια. Προκειμένου ο Οντέ Σου να μην τρελαθεί και να μην αποχαυνωθεί από την τηλεόραση, που αποτελεί τη μόνη διέξοδο στον κόσμο που του δίνει η προσωπική του φυλακή (καμία συσχέτιση με την μικροαστική μας ζωή βλέπετε ή όχι;) αποφασίζει να προετοιμαστεί για την μελλοντική του απόδραση την οποία και σχεδιάζει. Ξαφνικά μετά από 15 ολόκληρα χρόνια βρίσκεται χωρίς να το καταλάβει ιδιαίτερα (τα ναρκωτικά αέρια είναι καθεστώς κάθε βράδυ προκειμένου να επέλθει ο ύπνος) ξανά στον κόσμο με πολλά λεφτά με τρέντι ρούχα και με μία εκδικητική μανία για τον άνθρωπο που τον κράτησε μακριά από όλα αυτά τόσα χρόνια. Στην προσπάθειά του να βρει τον υπεύθυνο για την αιχμαλωσία του συναντάει μία πιτσιρίκα, σεφ σε ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο (πολύ μου άρεσε ο συνδυασμός αυτός) την οποία και ερωτεύεται. Η μικρή αποδεικνύεται και αυτή σφοδρά ερωτευμένη με τον Οντέ Σου, τον οποία και προσπαθεί να βοηθήσει όπως μπορεί για την ανακάλυψη του υπεύθυνου. Στην πορεία τους αυτή πολλά γίνονται και λίγα μπορώ να πω εγώ. Νομίζω ότι η ανακάλυψη του υπεύθυνου και η αποκάλυψη της αιτίας φυλάκισης είναι λίγο υπερβολική. Νομίζω ότι πιο παρανοϊκή, πιο καλτ, πιο εντυπωσιακή θα ήταν η ταινία αν η αιτία δεν αποκαλυπτόταν αλλά αντίθετα ο σκηνοθέτης άφηνε να αιωρείται ένα μυστήριο γύρω από την φυλάκιση. Έτσι ο καθένας θα μπορούσε να προβληματιστεί πάνω στο γιατί κάποιος μπαίνει αντίθετα με τη θέλησή του ή δημιουργεί σύμφωνα με τις «ανάγκες» του τη φυλακή η οποία στον τέλος θα τον πνίξει. Παρόλα αυτά, η σκηνοθεσία είναι πολύ δυνατή με αμέτρητα τρυκ που οφείλουν την έμπνευσή τους στα γιαπωνέζικα μάνγκα (αυτό το διάβασα στην κριτική του Νίνου Μικελίδη στην Ελευθεροτυπία, δεν το ξέρω από προσωπική εμπειρία. Προσέξτε ιδιαίτερα την διατύπωση του γεγονότος ότι περνάνε 15 χρόνια. Αριστούργημα σύλληψη και καταπληκτική παρουσίαση) και με πολύ βία η οποία είναι αρκετά αηδιαστική χωρίς όμως να είναι ανυπόφορη.

Η ταινία σε γενικές γραμμές αξίζει ην προσοχή σας, αν και νομίζω ότι υπερεκτιμήθηκε από ορισμένους κριτικούς. Δείτε την και πείτε μου με ποια άποψη συμφωνείτε.

Δέσποινα Καβουσανάκη