ΤΙΜ ΒΟΟΤΗ 13/11/2004 Principal, Θεσσαλονίκη 16/11/2004

Τim Booth

13 Νοεμβρίου 2004

Principal

Θεσσαλονίκη

Mε την παρακολούθηση της σαββατιάτικης συναυλίας ικανοποιήθηκε εν μέρει το απωθημένο όλων εμάς που δεν είχαμε καταφέρει να δούμε τους James πριν από 3 χρόνια στην Αθήνα. Και λέω εν μέρει γιατί φυσικά δεν ακούσαμε όλα τα τραγούδια που έχουμε χορέψει τόσες(μα ΤΟΣΕΣ) φορές στις βραδινές μας εξόδους. Άλλωστε δε νομίζω ότι μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι ήταν αυτή η κρυφή ελπίδα ,να ακούσει μερικά από τα classics των James,που έσπρωξε τόσο κόσμο 15 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Όπως λοιπόν ήταν αναμενόμενο το Principal(χωρητικότητας 1000 και κάτι ατόμων)ήταν κατάμεστο και όχι μονό αυτό, αλλά και με πολύ κόσμο να συνωστίζεται στην είσοδο για ένα εισιτήριο! Τη σύνθεση του κόσμου πάνω κάτω μπορείτε να τη μαντέψετε. Από “παλιούς” που το ’93 πρωτοαγάπησαν το “Sometimes”, μέχρι 20αρηδες του “Seniorita”…

Tα φώτα σιγά σιγά χαμηλώνουν,οι μουσικοί βγαίνουν στη σκηνή και ο Booth αρχίζει να τραγουδάει “this bed is on fire with passionate love”. Καταλαβαίνετε τι συνέβη έτσι; Ο κόσμος αρχίζει να χτυπάει παλαμάκια αλλά ξαφνικά o Tim σταματάει το τραγούδι και λέει: “Aν είναι να χτυπάτε παλαμάκια, τουλάχιστον κάντε το με ρυθμό”! Φαίνεται από την αρχή ότι είναι ορεξάτος! Ξεκίνημα λοιπόν με το “Laid” σε ακουστική και πιο αργή εκτέλεση (όπως έγινε και με το “Sometimes” λίγο αργότερα) ενώ η συνέχεια μοιράστηκε ανάμεσα στα καινούρια προσωπικά του, τη συνεργασία του με τον Badalamenti και τους James.

H γενική εντύπωση που μου έδωσε προχθές ήταν ενός ανθρώπου που σεβάστηκε στο έπακρο το κοινό που πλήρωσε εισιτήριο για να τον δει, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του πάνω στη σκηνή και μετέφερε αυτό το πάθος του και στον κόσμο.

Τρεις ήταν οι στιγμές που θα θυμάμαι από αυτή τη συναυλία. Η πρώτη-και μάλλον κορυφαία-ήρθε πολύ νωρίς, μόλις στο πρώτο τέταρτο. Αναφέρομαι στο “Five-o” το οποίο τυχαίνει να είναι και από τα αγαπημένα μου. Το έπαιξαν εκπληκτικά ενώ συνοδεύτηκε και από ένα εντυπωσιακό και ταξιδιάρικο light show που ακολουθούσε άψογα το ρυθμό της μουσικής!

Η δεύτερη ήταν το “Ring The Bells”,το οποίο άφησε όλη την αίθουσα να τραγουδάει για αρκετή ώρα μετά το τέλος του! Τέλος η σιωπή που ζήτησε από εμάς ο Tim για το “Fall In Love With Me” άξιζε και με το παραπάνω. “Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο τραγούδι και αν μιλάτε θα το καταστρέψετε” ήταν τα λόγια του και είχε απόλυτο δίκιο μιας και η σχεδόν a cappela εκτέλεση επέτρεψε στη φωνή να κυριεύσει το χώρο και να μας ανταμείψει που φανήκαμε… καλά παιδιά! Δεν πρόκειται επίσης να ξεχάσω τον τρόπο που χόρευε (ή χτυπιότανε σαν ψάρι, όπως θέλετε πάρτε το). Λες και άφηνε το σώμα του να το διαπερνά η μουσική και να το πάει όπου αυτή θέλει…

Ο Τim Booth έκανε αυτό έπρεπε να κάνει. Καλώς ή κακώς έχει γυρίσει σελίδα στην μουσική του πορεία,μιας και αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του. Κράτησε άριστα τις ισορροπίες ανάμεσα στο τότε και το τώρα, θυμήθηκε με ευχαρίστηση τα παλιά παρουσίασε με πίστη τα τωρινά. Πρέπει από την άλλη να αναφέρουμε ότι ο ήχος δεν βοήθησε ούτε αυτόν αλλά ούτε και τους καλούς μουσικούς που είχε μαζί του…

Κρίνοντας από το παρατεταμένο χειροκρότημα και τις φωνές για τρίτο encore θα πρέπει να υποθέσω ότι όλοι έφυγαν καταευχαριστημένοι. Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι η παρουσία και μόνο του Tim Booth αρκούσε για να μας ξεσηκώσει και να μας κάνει να τον απωθεώνουμε! Αυτό βέβαια δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν περάσαμε καλά. Ήταν μία δυνατή βραδιά, σε έναν ωραίο χώρο που για πρώτη φορά δοκιμάστηκε σε τέτοιου είδους live και τα πήγε μια χαρά.Pleased to meet you Tim!

Φωτο: Φωτ.Αρχειο Encore

Βασίλης Σίντος