NO CITIES LEFT THE DEARS BELLA UNION/PENGUIN 25/11/2004

Δεν ξέρω πόσες φορές μπορείς να ακούς το πρόσφατο album No Cities Left των Kαναδών Dears,για να αρχίσεις να βαριέσαι. Προσωπικά το ακούω εδώ και πολύ καιρό και συνεχόμενα, και 8ωρα συντροφιάς στη δουλειά μου κράτησε και δίωρες διαδρομές με το αμάξι και προσεκτικές ακροάσεις, ώστε κάποτε να σας μεταφέρω την άποψη μου.

Ξεφεύγοντας από τα κλισέ μιας δισκοκριτικής, λέω απερίφραστα πως μου άρεσε και πως δεν το βαρέθηκα. Αν στριμωχτούμε όμως στα δήθεν και στα «έτσι» ενός review είναι αδύνατον να παραβλέψεις πως έχουν πάρα πολλά πράγματα που σου θυμίζουν κάτι. Και αυτό δεν είναι αρνητικό ασφαλώς, αλλά ο τόσο φανερός τρόπος που σου έρχεται στο νου ο Morissey και οι Smiths, και οι Suede και οι Divine Comedy, και άλλα μεγαθήρια (εμπορικά και αποδοχής) σαν τους pulp και τους blur, αλλά και στοιχεία από Hefner και Gentle Waves, και πολλά πολλά άλλα. Και λίγο paul weller σε μια σοουλίζουσα παράκαμψη, ευτυχώς μικρής διάρκειας. Μια παρέλαση best of the best of alternative/indie 90’s. με μια κρυφή ματιά σε επικά στοιχεία των Floyd Αλλά είναι μόνο αυτά οι Dears;

H χροιά του τραγουδιστή τους Murray A. Lightburn είναι ξανακουσμένη ως στυλ, με βαθιά φωνητικά, υπέροχα μελωδική και συνοδεία των ποπ συνθέσεων μπορέι και εκπέμπει μια πανέμορφη μελοδραματική ατμόσφαιρα.

Σπαρακτικά και μελαγχολικά κομμάτια, με αρκετά ξεσπάσματα, προσφέρουν κάτι το βαθύτερο ή τουλάχιστον στα σίγουρα δεν είναι κάτι επίπεδο.

Hπαρέα από το Μόντρεαλ συμπληρώνει κάποια χρόνια παρουσίας (ίσως στη χώρα τους) αλλά ουσιαστικά με αυτήν τους την κυκλοφορία πήραν ένα transit στυλ για να ταξιδέψουν εδώ κι εκεί. Για την ευαισθησία του ευαίσθητου ελληνικού κοινού, στο οποίο ταπεινά ανήκω, είναι μια πολύ καλή πρόταση, με πολλά καλά τραγούδια. Τραγούδια με εναλλαγές και υπέροχες ενορχηστρώσεις σαν τα who are you, defenders of the universe, lost in plot και expect the worst/cos’ she’s a tourist., 22: The death of all the romance

Όργανα πολλά, με πολύ πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι απλά για να γεμίσουν μια αμηχανία στη σύνθεση, κυρίως πλήκτρα και βιολιά, και τρομπόνια και μακριά από κλαπατσίπανα κομπουτερίστικης αντίληψης. Και μικρά χορωδιακά για το εορταστικό κλίμα, και δεύτερες φωνητικές βοήθειες, αλλά και δυνατά κιθαριστικά στοιχεία. Για να απαλύνουν όποιες εντυπώσεις για χαλαρότητα επέλεξαν και κανα δυο σκληρά παραληρήματα σαν πρόβα από τους ISIS όταν θα είχαν νευριάσει ή ακόμη των Pennywise και των Senser σε πιο θυμωμένο ακόμη (ειδικά το τελείωμα του never destroy us, τι είναι τούτο…).

Τέλος πάντων πάλι δεν κατάφερα να κατασταλάξω αν αυτό που μου αρέσει είναι οι dears ή αυτά που μου θυμίζουν. Ο Καναδάς έχει παράδοση στην πρωτοτυπία, έχει επίσης παράδοση στο mainstream, ίσως εδώ να καλύπτεται ένα κενό της αχανούς επίσης χώρας στο pop, αλλά με την υιοθέτηση δοκιμασμένης φόρμας, με ευαισθησία και με πολύ προσεγμένο και χωρίς ελλείψεις τρόπο.

Κυριάκος Σκορδάς