ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ ΠΙΑ 26/11/2004

ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ ΠΙΑ

Συγγραφέας: Εύα Ομηρόλη

Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνη

Σελίδες: 205

Ο ήρωας του «Αμέσως τώρα πια» έχει μια μεγάλη επιθυμία κι ένα όνειρο που στέκεται πάνω απ’ όλα τα άλλα: να αποκτήσει την δική του μοτοσικλέτα. Η μοτοσικλέτα και η διεκδίκησή της γίνεται το μεγάλο του πάθος, κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη της, προγραμματίζει τη ζωή του σύμφωνα μ’ αυτό και κάθε Πρωτοχρονιά φαντάζεται τη στιγμή που θα δώσει την προκαταβολή για να την αγοράσει. Σπουδάζει, διορίζεται, κάνει μια δουλειά που δεν τον γεμίζει, παντρεύεται περισσότερο από αδράνεια παρά από επιθυμία και κάνει τη δική του οικογένεια κι ένα παιδί με το οποίο προσπαθεί να έχει επαφή, καταλήγοντας όμως να επαναλάβει τα ίδια λάθη για τα οποία κατηγορούσε τον δικό του πατέρα. Το όνειρό του, που αναβάλλεται αλλά δεν ακυρώνεται, συνεχίζει να τον στοιχειώνει μέχρι που φτάνει ένα βήμα πριν την υλοποίησή του…

Είναι γνωστή η άποψη ότι οι συγγραφείς αφηγούνται ουσιαστικά την ίδια ιστορία με διαφορετικά λόγια, σε κάθε βιβλίο που γράφουν. Απ’ τον κανόνα αυτό δε φαίνεται να ξεφεύγει και η Εύα Ομηρόλη, που ουσιαστικά σε κάθε βιβλίο της ασχολείται με τα ανθρώπινα αδιέξοδα, με ήρωες μπλεγμένους σε ένα πρόβλημα που ενώ το συνειδητοποιούν δυσκολεύονται να το ξεπεράσουν, με όλα τα στοιχεία που συνθέτουν μια δολοφονική «ρουτίνα» στη ζωή των ανθρώπων και το πόσο εύκολα τη δέχονται αυτοί. Και σε όλα τα προηγούμενα βιβλία της τα έχει καταφέρει πολύ καλά και με εξαιρετικά αποτελέσματα: ψυχαναλύει τους ήρωές της σαν φίλους που τους γνωρίζει χρόνια, βουτάει μαζί τους στα πιο σκοτεινά βάθη αυτοαναίρεσης, αυτοκριτικής, απογοήτευσης και κυνισμού και καταφέρνει να ξαναβγεί στην επιφάνεια με κάποια αισιοδοξία που δεν είναι προσποιητή ή «συνθήκη» για happy end, αλλά προκύπτει απ’ την ίδια τη ζωή.

Το «Αμέσως τώρα πια» όμως, χωρίς να του λείπουν όλα τα παραπάνω, ωστόσο σου αφήνει μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Μπορεί να φταίει ότι σε έκταση είναι μικρότερο, συγκριτικά με τα προηγούμενα βιβλία της, κι ίσως δεν δίνει έτσι στον εαυτό της τον απαραίτητο χώρο – απ’ την άλλη ίσως μας έχει δημιουργήσει και πολύ μεγάλες προσδοκίες, στις οποίες είναι δύσκολο να ανταποκρίνεται κάθε φορά. Γεγονός είναι πάντως πως τελειώνοντας το βιβλίο ένιωθα σαν να είχα μείνει κάπου στη μέση, με πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Τα θέματα της αναβλητικότητας, που μπορεί να κρατήσει μια ζωή και της σχετικότητας του χρόνου, είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, όπως και η σύγκρουση γιου και πατέρα και το πόσο εύκολα μπορεί να επαναληφθεί ένα λάθος. Όμως θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τον ίδιο τον ήρωα και τα βαθύτερα κίνητρά του, τι ήταν αυτό ακριβώς που τον έκανε να αποκτήσει μια απάθεια προς όλα από τόσο νωρίς στη ζωή του και το πώς – άλλωστε σίγουρα όλα αυτά σε προετοιμάζουν για μια έκρηξή του, που όμως δεν έρχεται ποτέ.

Το «Αμέσως τώρα πια» είναι μεν καλογραμμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον – αλλά θα μπορούσε σίγουρα να είναι πολύ καλύτερο και «χωλαίνει» κάπως σε σύγκριση με το προηγούμενο της Εύας, την «Μοιράϊδα». Πολύ καλή η ανατροπή στο τέλος και το σοκ που προκαλεί η όλη ιδέα.

Φωτεινή Δράκου