ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ 27/11/2004 Υδρόγειος, Club, Θεσσαλονίκη 6/12/2004

Όταν έμαθα ότι τα Διάφανα Κρίνα θα έρθουν για συναυλία στη Θεσσαλονίκη, και ειδικά στο club της Υδρογείου έκανα αυθόρμητα δύο σκέψεις. Πρώτα θυμήθηκα μια από τις πρώτες συναυλίες, αν όχι η πρώτη, των Διάφανων Κρίνων στη Θεσσαλονίκη, πάλι στην Υδρόγειο, και το πόσο με είχε συγκλονίσει. Στη συνέχεια αναρωτήθηκα αν αυτή τη φορά θα πάω. Φυσικά για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές σήμερα σημαίνει ότι πήγα.

Ας περάσουμε όμως στα της συναυλίας που ενδιαφέρουν και περισσότερο. Η αφίσα έγραφε ότι η συναυλία άρχιζε στις 9, εγώ ωστόσο έφθασα γύρω στις 9:30, αφού πάντα υπάρχει μια μικρή ή μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη των συναυλιών ειδικά στην πόλη μας, και με απορία διαπίστωσα ότι η συναυλία είχε ήδη ξεκινήσει. Ίσως βέβαια δεν υπήρχε και κανένας ιδιαίτερος λόγος για καθυστέρηση αφού το club ήταν γεμάτο κόσμο. Με δύσκολες αλλά προσεκτικές κινήσεις έφτασα σχετικά κοντά στη σκηνή και δεν χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να παρασυρθώ στις μελωδίες του συγκροτήματος.

Πάνω στη σκηνή και οι πέντε μουσικοί απορροφημένοι στην τέχνη τους, ξεσήκωναν και ηρεμούσαν το κοινό με τρόπο που πολύ καλά ξέρουν να κάνουν. Το δέσιμό τους πολύ καλό και ο καθένας άριστος στο ρόλο του, με έπεισαν πολύ γρήγορα ότι η απόφασή μου, να πάω σε συναυλία τους άλλη μια φορά, ήταν σωστή. Ο ήχος τους καθαρός, μελαγχολικός, πότε πότε άγριος, ακριβώς όπως τους έχουμε γνωρίσει. Ειδικά οι μελωδίες της τρομπέτας μας ταξίδευαν πολύ μακριά, κάθε φορά που έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν έλειψαν φυσικά οι πειραματισμοί και οι αλλαγές σε μερικά κομμάτια των πρώτων δίσκων ειδικότερα, όπως στο «Όπως τα χιόνια» που παίχθηκε ακόμα πιο αγριεμένα και στο «Κυριακή των Βαΐων». Από τις κορυφαίες στιγμές της συναυλίας όταν ο Ανεστόπουλος ζήτησε την απόλυτη ησυχία από το κοινό, όσο αυτό ήταν δυνατό βέβαια, για να παίξουν το «Φαρμακωμένη», με το σφύριγμα στο τέλος πραγματικά να σ’ ανατριχιάζει. Άλλες κορυφαίες στιγμές «Η μπαλάντα της φωτιάς» και σαφώς το «Κλόουν την Τετάρτη…».

Ούτε που το καταλάβαμε πότε πήγε σχεδόν 12 και το συγκρότημα μας καληνύχτισε για πρώτη φορά. Βέβαια κανένας δεν έφυγε από τη θέση του και κάποιοι άρχισαν να τραγουδούν ρυθμικά το «Μέρες αργίας», οπότε το συγκρότημα επανήλθε, για μισή ώρα ακόμα, να μας δώσει την χαριστική βολή για αυτή τη βραδιά ώστε να μη φύγει κανείς ανικανοποίητος.

Φεύγοντας από την Υδρόγειο σκεφτόμουν ότι άδικα αναρωτιόμουν αν θα πήγαινα, αφού η συναυλία ήταν τόσο συναρπαστική όσο και η πρώτη που είχα παρακολουθήσει πριν εφτά χρόνια περίπου…

Κο. Π.

Atraktos.Net