Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΜΑΤΖΟΥΡΙΑΣ ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΝΤΕΜΙ 6/12/2004

Προχθές το βράδυ, μετά από μία απόλυτα αποτυχημένη προσπάθεια να νιώσω και εγώ λίγο από το κλίμα των γιορτών, είπα να παρακολουθήσω μία αμερικάνικη ταινία για να δέσει ο χαρούμενος καταναλωτισμός με το βουτυρωμένο ποπ κορν. Αφού όμως δεν είχε επιτύχει το πρώτο θα πετύχαινε το δεύτερο;Και καλά το ποπ κορν ήταν νοστιμότατο (το έφαγα με ιδιαίτερη λαιμαργία δε, και μου κατσε αναπόφευκτα, οπότε μετά φυσούσα ξεφυσούσα συνέχεια στο σινεμά μπας και συνέλθω. Με το αχ βαχ στο αυτί τους, οι διπλανοί μου –τίγκα η αίθουσα- κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο και στη δεύτερη μπομπίνα με ρώτησε η τύπα αν ήθελα καμιά σόδα. Και μετά σου λέει δύσκολα κάνεις φίλους. Μαλακίες!) η ταινία όμως γιατί παιζότανε, θα θελα να ΄ξερα.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Την προηγούμενη Παρασκευή που βγήκαν οι καινούριες ταινίες στις αίθουσες, υπήρχε ανάμεσά τους και μία αμερικάνικη με τίτλο Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (The Manchurian Candidate, HΠA 2004), ένα ριμέικ μίας παλιότερης με τον ίδιο τίτλο, με σκηνοθέτη τον Τζον Φρανκενχάιμερ και πρωταγωνιστή τον Φρανκ Σινάτρα. Η ταινία του 2004 με σκηνοθέτη τον Τζόναθαν Ντέμι της Σιωπής των Αμνών παρακαλώ (δεν την έχω δει αλλά έτσι κάνω επίδειξη γνώσεων βρε αδερφέ) πήρε αρκετά καλές κριτικές (βλ. Δανίκας, Μικελίδης, Παναγόπουλος) πράγμα που με έκανε να διατεθώ θετικά απέναντί της (παρόλο τη Χόλιγουντ, καραχόλιγουντ μυρωδιά της). Είπα λοιπόν προχθές αφού είχα διαολιστεί τα μάλλα από την παταγώδη αποτυχία κατασπατάλησης του αποταμιευμένου χρήματος (τιμή και δόξα στον σύντροφο Γκαργκάνα!) να πάω να δω όχι ταινία τύπου «Η μητέρα μου» αλλά ταινία μυστηρίου τύπου «Οι 3 μέρες του κόνδορα» (το ξεπατίκωσα από τον Δανίκα το τελευταίο, μην νομίζετε ότι έτσι μου ‘ρχονται).

Αντ’ αυτού είδα μία άκρατη αμερικανιά για κάτι τύπους που είχαν πάει στο Ιράκ να πολεμήσουν και τους τυχαίνει μία στραβή με κάτι εχθρούς και καλά και γυρνάνε στο home sweet home, και αρχίζουν να βλέπουν εφιάλτες και αρχίζει να δουλεύει κάτι up here και να σκέφτονται ότι μπορεί να τους την έστησαν τη δουλειά για να γίνουν από ενεργοί πολίτες, πιόνια στις επιταγές του συστήματος. Χα χα χα, γέλασα και σήμερα.

Ας πούμε κάτι πιο σοβαρά για τη συνέχεια. Επειδή δεν μπορώ να πω περισσότερα για το στόρι της ταινίας (καταρχήν είναι αρκετά πολύπλοκο και βαριέμαι, κατά δεύτερον το καλό κομμάτι των αποκαλύψεων στην ταινία έρχεται όταν δεν ξέρεις την πλοκή, αν την ξέρεις αναμένεις και το αποτέλεσμα) εκεί που χωλαίνει η ταινία κατά τη γνώμη μου είναι το τόσο πολύ συνωμοσιολογικό πνεύμα της. Τα θύματα τραβάνε των παθών τους τον τάραχο (βασανισμούς, εγχειρίσεις, πλύσεις εγκεφάλου, βιασμούς-μην γουστάρετε εσείς οι ανώμαλοι. Έτσι το πα, για να σας πειράξω) προκειμένου κάποιος τρίτος να αρπάξει το μεγάλο κομμάτι στην τούρτα τους συστήματος. Δεν ξέρω αν υπάρχουν Αμερικάνοι που πιστεύουν τέτοια πράγματα. Εμένα απλώς μου φαίνεται too much. Τι άλλο να πω;

Δέσποινα Καβουσανάκη