BIOSPHERE 26/11/2004 Υδρόγειος 8/12/2004

Πριν από δέκα χρόνια άκουσα Biosphere για πρώτη μου φορά. Περίπου τέτοια εποχή ήτανε, τελείωμα φθινοπώρου, όταν ανάμεσα στα μεσημεριανά τετράωρα ambient ναρκωτικά μεγαμίξ που έπαιζε τα σαββατοκύριακα ένας τοπικός σταθμός έμπαινε πάντα μια γυναικεία φωνή, σαν να είχε ξυπνήσει από κώμα, και μιλούσε για ένα όνειρό της. Το κομμάτι ήταν το The Third Planet, το βρήκα λίγους μήνες μετά στο τρίτο Trance Europe Express, όπου ανάμεσα σε πολλά άλλα έμαθα και για τον Geir Jenssen. Περιττό να πω για την συνεισφορά του στην σύγχρονη μουσική (ας μην το περιορίσουμε λέγοντας την ηλεκτρονική), χάρηκα ιδιαίτερα όταν έμαθα για την έλευσή του στην πόλη μας με σκοπό τον άμεσο υπνωτισμό του μουσικόφιλου κοινού της.

Η Υδρόγειος είχε καρέκλες, δυστυχώς δεν βοηθήσανε και πολύ καθότι άβολες, καθώς η μουσική του Jenssen έχει τόσες πολλές λεπτομέρειες μέσα της που πρέπει να απαλλαγείς από οποιαδήποτε άλλη αίσθηση που μπορεί να σε αποπροσανατολίσει απ’ αυτή. Όσον αφορά όμως το ότι άκουσα έμεινα και με το παραπάνω ικανοποιημένος. Δυστυχώς δεν κατάφερα –λόγω μεγάλης σωματικής κούρασης εκείνο το βράδυ, γαμώτο- να βιώσω τις μουσικές και τους ήχους που γεμίσανε την αίθουσα όπως θα ήθελα, δεν έφυγα όμως και με άδειο το μυαλό μου.

Το πρόγραμμα του κυρίου Biosphere απλώθηκε πάνω από όλα τα χρόνια του, οι εναλλαγές παίζανε πινγκ πονγκ από το Substrata στο Patashnik και μπροστά ξανά στο Auter De La Lune, φαινομενικά ανόμοια πράγματα που –όπως όλα όσα φαίνεται ότι δεν ταιριάζουν- ενωθήκανε όμως. Η μαγική έννοια της λούπας πήρε σάρκα και οστά μπροστά στα αυτιά μας, η μονοτονία έγινε πολυφωνία, οι εικόνες λίγα χρώματα και φώτα, ο Geir σχεδόν ακίνητος με τα χέρια στα μηχανηματάκια του, έστριβε τα knobs με ευλαβική υπομονή, ήταν ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των συχνοτήτων, ακουστών και μη, υποταγμένος στην αιώνια εξερεύνηση αυτού του πάντα συναρπαστικού κόσμου, του ηχητικού υπερπέραν, του θαύματος της επανάληψης, παίρνοντας ξερούς ήχους και ηλεκτρικό ρεύμα, συνδέοντας τους σαν αρκτικός επιστήμονας σε κάποιο ξεχασμένο εργαστήριο. Και το δημιούργημά του ζει εδώ και χρόνια, εξελίσσεται, αναπτύσσεται, πετάει ότι δεν του χρειάζεται, τραβάει σαν μαγνήτης όλους όσους θέλουν να ακούνε κάτι παραπάνω από όμορφα λόγια και μελωδίες.

Ο Danni Joss άνοιξε την συναυλία, μόνος του και αυτός στον εξοπλισμό του, απεικόνιζε τους ήχους του στην οθόνη, περίεργα παζλ, οπτικά και ηχητικά, ίσως πιο ανομοιόμορφα, αλλά εντέλει η ομοιομορφία κουράζει. Και αν μη τι άλλο οι ήχοι είναι το ζητούμενο. Και το δεδομένο όμως. Άρα η εξίσωση επιλύθηκε.

Γιώργος Γoργογέτας