ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑΣ Βάλτερ Σάλες 8/12/2004

Όταν είχα ανέβει στη Θεσσαλονίκη για το φεστιβάλ, τους είχα πρήξει όλους εκεί για τα Ημερολόγια μοτοσικλέτας και το πόσο πολύ ήθελα να δω την ταινία που θα έβγαινε μετά από καμιά βδομάδα στις αίθουσες. Τόσο πολύ μάλιστα που ένας φίλος μου, μου έκανε δώρο το ένα από τα δύο βιβλία που έχουν ως θέμα τα ημερολόγια που κρατούσε τόσο ο Τσε όσο και ο φίλος του Αλμπέρτο Γρανάδο κατά τη διάρκεια του πολύμηνου ταξιδιού τους στην Λατινική Αμερική. Επειδή όμως όταν πρωτοβγήκε η ταινία στα σινεμά έγινε χαμός, αποφάσισα να καθυστερήσω για λίγο την παρακολούθησή της και να τη δω με την ησυχία μου κάποια άλλη στιγμή. Η στιγμή αυτή ήρθε το Σάββατο, οπότε και ο ντόρος από την ταινία Αλέξανδρος του Όλιβερ Στόουν είχε αρχίσει να παίρνει τα σκήπτρα από ταινίες που είχαν ήδη προβληθεί αρκετά από τα ΜΜΕ (καλή ώρα τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας, Diarios de Motocicleta, Αμερική-Αργεντινή 2004).

Η ταινία μπαίνει στο θέμα του ταξιδιού σχεδόν αμέσως, με τον 22αχρονο Ερνέστο Γκεβάρα (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) να κάνει τις τελευταίες συζητήσεις με την οικογένειά του για το επερχόμενο τετράμηνο ταξίδι του με τον 29αχρονο φίλο του Αλμπέρτο Γρανάδο (ένας πολύ καλός Ροντρίγκο ντε λα Σέρνα) πάνω στην παμπάλαια μοτοσικλέτα του τελευταίου. Μετά την αποδοχή του ταξιδιού τους από τους γονείς του (δεν είναι τυχαίο που βγήκε επαναστάτης ο άνθρωπος. Η συμπεριφορά των γονιών παίζει καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών) ξεκινάνε το ριψοκίνδυνο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον ταξίδι τους στην Λατινική Αμερική. Πρώτη στάση, σε ένα χωριό έξω από το Μπουένος Άιρες όπου και συναντούν την κοπελιά του Ερνέστο για τα τελευταία φιλιά. Από τη δεύτερη στάση και μετά χάνω τον μπούσουλα και τον προσανατολισμό καθώς και την αιτία επιλογής τους συγκεκριμένου μέρους. Παρόλα αυτά, η αιτία δεν είναι εντελώς λάθος να θεωρηθεί ότι προέρχεται μόνο και μόνο από την ομορφιά του τοπίου. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Βάλτερ Σάλες (σε συνδυασμό με τον πολύ καλό φωτογράφο του συνεργείου του), νομίζω ότι πετυχαίνει σε άριστο βαθμό την αποτύπωση των εικόνων ενός τόσο όμορφου τόπου όπως είναι η Λατινική Αμερική, κάνοντάς την να μοιάζει μαγική ιδιαίτερα σε μάτια που δεν έχουν δει τίποτα πέρα από τις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις.

Η ταινία προχωράει ενώ φορτίζεται συναισθηματικά ιδιαίτερα δε στο δεύτερο μέρος όπου οι δύο φίλοι και υποψήφιοι γιατροί πάνε ως εθελοντές σε μία κολλεκτίβα (δεν νομίζω ότι χρησιμοποίησα τον κατάλληλο όρο αλλά κάθομαι εδώ και μισή ώρα πάνω από αυτή τη μαλακισμένη λέξη και δεν μου ‘ρχεται η σωστή, γαμώτο) λεπρών στο Περού. Η εμπειρία τους αυτή είναι και η τελευταία της ταινίας, οπότε και αυτή τερματίζει οριστικά με το βλέμμα του γέρου πια Αλμπέρτο Γρανάδο προς το παρελθόν (νομίζω).

Τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας αποτελούν μία πολύ όμορφη ταινία, με εξαιρετικά τοπία και με μία αίσθηση ελευθερίας να τη διαπνέει. Χωρίς να αναφέρεται καθόλου στις πολιτικές σκέψεις του νεαρού Ερνέστο (χωρίς το Τσε ακόμα), η ταινία καταφέρνει να συγκινήσει και να προβληματίσει τον θεατή για τις τόσες πολλές αδικίες που οι απλοί ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής έχουν υποφέρει. Και όπως λέει και ο Ερνέστο στην ταινία πώς γίνεται ένας πολιτισμός που έκτισε αριστουργήματα όπως το Μάτσου Πίτσου, να αφανιστεί από ένα πολιτισμό που έχτισε εκτρώματα όπως τη Λίμα του Περού. Ε, πείτε μου και εμένα.

Δέσποινα Καβουσανάκη