RUINOLOGY #05 13/12/2004

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ/Ο ΜΙΚΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Πολλά είναι αυτά που μέσα από τα χέρια μας ξεφεύγουνε και έτσι τραγικά απλά πάνε χαμένα, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα αναπληρώσουμε. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως θα έπρεπε. Κάπως έτσι έχασα μια ολόκληρη εποχή (και άλλες τρεις), για να κοιτάξω όμως και να πω ότι τουλάχιστον έτσι θα δώσω μεγαλύτερη αξία σε άλλα μικρά ανούσια πράγματα. Δεδομένου όμως ότι πρώτα θα κλέψω πίσω δυο τρία βασικά πραγματάκια που πρέπει να πάρω. Μικρότητες. A Time To Be So Small λέγεται το τελευταίο κομμάτι απ’ το Antics και τίποτα δεν θα με κάνει να πιστέψω ότι οι Interpol το τοποθετήσανε τυχαία στο τέλος. Η μικρότητα μας και η μικρότητα του χρόνου ανακατεύονται κάπου εκεί, στο κοινό μας μεγαλείο. Αλλά πια ανακατεύομαι τόσο πολύ που μου έρχεται να ξεράσω, σαν να έρχεται το hangover πριν από το αλκοόλ. Θυμάστε το Give What You Take των Mojave 3 Παρασυρμένος από την τόσο όμορφη αύρα του (και είναι μόλις το 10% από ότι κατάφερνε με τους Slowdive σε επίπεδο αιθέρα, μαγείας, ομορφιάς και ύπνωσης ο τραγουδιστής, πως τον λένε δε θυμάμαι) κατάλαβα ότι μάλλον ανάποδα τα λέει. Να παίρνουμε ότι δίνουμε. “A lie for a lie and a truth for a truth”, ξεσκονίστε και λίγο τα λεξικά σας γιατί ο Cave έρχεται ξανά με όλη την οργή, την αγάπη, τη θρησκευτικότητα και το σκότος που τον διακρίνει. “Μπα, ο Cave γέρασε” λένε πολλοί, στ’ αρχίδια μου τους λέω, δεν πάω να δω απλά μια μπάντα να παίζει τραγούδια, δεν είμαι μουσικοκριτικός, έχω τις εμμονές και τα κολλήματά μου, με αυτόν μεγάλωσα και δεν βγαίνει μέσα μου με τίποτα.

Aνάμεσα στην σαβούρα της εποχής, ένα κομμάτι μου ξεχώρισε σαν δέντρο σε έρημο. Η φωνή της Claire Sky στο Do What You Want ακούγεται τόσο απόμακρα γλυκόπικρη που συννέφιασε αμέσως την ημέρα μου, στράγγιξε το φως της στον υπόνομο, ενώ από κάτω τα bpm του JaseFOS έτρεχαν ασταμάτητα. Είναι τουλάχιστον άδικο πλέον να λέμε ότι η ηλεκτρονική μουσική δεν έχει συναίσθημα. Τα μηχανήματα είναι πια μέλη του σώματός μας. Μαζί μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε, αλλάζουμε, δυσλειτουργούμε, ξεμένουμε από ενέργεια, ζεσταινόμαστε, κοιμόμαστε και πεθαίνουμε. Ο ηλεκτρισμός κινεί αυτά και εμάς, διαφέρουν απλά οι τάσεις και οι μηχανισμοί.

Φέτος νομίζω ότι για δεύτερη φορά κατάλαβα ακριβώς πότε μπήκε ο χειμώνας. Tο οριοθέτησα, το φύλαξα, βράδυ ήτανε, ενώ την πρώτη φορά πριν πέντε περίπου χρόνια που το είχα αντιληφθεί ήτανε απόγευμα. Να υποθέσω με την ανθρώπινη πλευρά της λογικής μου ότι υπάρχει μια μετατόπιση προς τις βραδινές ώρες; Δεν κοιμάμαι αρκετά τελευταία, η μάλλον κοιμάμαι τμηματικά, σε πολλά μικρά κομματάκια. Μάλλον το καλοκαίρι φταίει για αυτό. Όπως και πέρσι έβγαλα εκείνα τα δισκάκια που με είχε καθοδηγήσει να γράψω το αόρατο χέρι του σκοτεινού λόρδου. London After Midnight, Diary Of Dreams, Black Tape For A Blue Girl, Informatik, Blutengel, Covenant, Das Ich, Project Pitchfork, Flesh Field, APB, Wumpscut , το μετασκοτεινό soundtrack ενός ακόμα υπερεκτεθειμένου καλοκαιριού που δεν κατάλαβα. Κατάλαβα μόνο φως και θερμότητα. Τίποτα άλλο. Disappointed In The Sun, οι dEUS ως λέξη και μη ήτανε θεοί, τα ίδια νιώθαμε, αν και εγώ τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου τις ένιωσα νύχτα. Και τότε φρόντιζα να κοιμάμαι όσο λιγότερο μπορούσα. Έτσι και αλλιώς κάποτε θα κοιμηθώ για πάντα. Σαν τον Jhonn Balance. Δεν πιστεύω στην μεταθανάτιο ζωή, πιστεύω όμως στην ενέργεια, στις δυνάμεις και δεν νομίζω ότι έτσι απλά αυτός χάθηκε. Είχε κάτι άλλο από εμάς μέσα του, η κινητήρια δύναμη του ήταν διαφορετική. Και κάπου αλλού τώρα θα τον σπρώχνει. The Dreamer Is Still Asleep .

Επανέρχομαι στους Interpol . Χρόνια είχα να ακούσω δίσκο τόσο ολοκληρωμένο όπως το Antics . Από κάθε άποψη, κάθε μικρή λεπτομέρεια μέσα του, κάθε τρίξιμο χορδής, τα στοιχειωμένα του keyboards, η επιβλητική αχνοσκότεινη φωνή του Paul, τα e-bows του, οι μετρημένες του κιθάρες, τίποτα δεν περισσεύει. Οι τέσσερις αυτοί καλοντυμένοι νεοϋορκέζοι στέκονται στο ξέφωτο ενώ όλοι γύρω τους καλύπτονται από τις σκιές, διαφέρουν από οτιδήποτε σύγχρονό τους, αποστασιοποιούνται και ταυτόχρονα εναγκαλιάζουν τα πάντα. Υποτίμησα την δυναμική του Antics αρχικά, αργά όμως αυτή μου φανερώθηκε σαν την ωραιότερη ανατολή μετά από ξενύχτι. “Θα σαλπάρουμε σήμερα. Τίποτα σαν αυτό δεν φτιάχνεται σήμερα. Δεν θα ξαναδείς καλύτερο πλοίο στη ζωή σου.” Μην τυχόν μπερδευτείτε. Antics δεν σημαίνει αντίκες. Αντιθέτως..

Γιώργος Γoργογέτας