NICK & THE BAD SEEDS, SIGMATROPIC, SILVER RAY 5/12/2004 ΒΕΛΛΙΔΕΙΟ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 13/12/2004

Ναι αυτή ήταν μια μεγάλη συναυλία. Με κόσμο και με κλίμα μεγάλης συναυλίας. Και αν στον Tim Booth ήταν όλα όμορφα, εδώ οι συνειρμοί του κλίματος πήγαιναν προς αυτό της μεγάλης συναυλίας όπως αυτής των U2 (τότε επί πολιτιστικής), προσπερνώντας γρήγορα το πέρασμα των Radiohead.

Προσωπικά αυτό το αίσθημα μου έμεινε. Πιθανόν σε αυτό να συνέκλινε και ο νέος συναυλιακός χώρος. Στο Βελλίδειο, που το ξέραμε ως χώρο που οι βουλευτές της Θεσσαλονίκης κόβουν…την βασιλόπιτα!!! Απλά εμείς δεν έτυχε να πάμε προς τα κει…, βρίσκαμε αλλού τη μπουγάτσα ..με φλουρί (όπως τη λένε).

Νωρίς λοιπόν η έναρξη, νωρίς πήγαμε κι εμείς. Ανεβήκαμε τα σκαλιά μέσα σε μια κάθυγρη βραδιά, γλυκιά όμως και χωρίς πολύ κρύο. Καλό αυτό, ειδικά στο τελείωμα, που βγαίναμε ιδρωμένοι έξω στο ψιλόβροχο. Ιδρωμένοι και κατευχαριστημένοι, διότι παρακολουθήσαμε μια σπουδαία συναυλία.

Ακριβό το εισιτήριο, φτηνούτσικες οι μπύρες μέσα (ψιλοαγγλικές νορμάλ τιμές, σε μεγάλο ποτήρι). Και έτσι λοιπόν αφού χαζέψαμε μπλουζάκια και cd από Nick Cave, Gallon Drunk και Silver Ray, πιάσαμε θέσεις σχετικά μπροστά. Πρώτη διαπίστωση είναι πως μαζεύτηκε μεν πολύς κόσμος, αλλά και αρκετά ανομοιόμορφος. Είναι η μοίρα των μεγάλων ονομάτων. Και όταν έρχεται τέτοιος κόσμος συνήθως υπάρχουν και περισσότεροι αγενείς ή ανυπόμονοι, ειδικά απέναντι στα support. Από την άλλη όμως τέτοιες συναυλίες λειτουργούν και ως «προσκλητήριο» για τους συναυλιακούς τύπους, και πιθανόν να αποτελέσουν προάγγελο άλλων συναντήσεων (όπως θα τα πούμε τώρα και στη Lydia Lunch,….και τέτοια).

Κατά τις 8.30 ξεκίνησαν οι Silver Ray , με την αίθουσα μισοάδεια, αλλά και μισογεμάτη. Και μια μισογεμάτη αίθουσα αρκετών εκατοντάδων είναι ότι πρέπει ώστε κάμποσος κόσμος να μάθει τους Αυστραλούς Silver ray. Ο Cam, ο κιθαρίστας τους με άψογη προφορά ενημέρωσε πως έρχονται από την Μελβούρνη (και ουσιαστικά τόνισε, πως οι sigmatropic θα παίξουν μετά). Αυτό νομίζω πως ζέστανε τον κόσμο, που έχει μια παθολογική αγάπη με κάθε τι αυστραλέζικο. Το τριμελές σχήμα έπαιξε μόλις 4 κομμάτια…ή αν προτιμάτε σχεδόν 40 λεπτά! Από το τελευταίο άλμπουμ Ηumans και από προηγούμενες δουλειές. Ινστρουμένταλ με αρκετά ξεσπάσματα, με καλή σκηνική παρουσία (αν και λίγο τρακ υπήρχε), με πανέμορφα μπλου ελεκτρίκ φτερά στην γλυκύτατη julitha που έπαιξε πλήκτρα στο πιάνο και στα keyboards. Με καλά περάσματα στα τύμπανα του Brett. Νομίζω άρεσαν πολύ και αρκετοί προμηθεύτηκαν σιντάκι μετά τη συναυλία.

Πιο ορεξάτοι, οι ομοεθνείς μας Sigmatropic , με αρκετά μπίτια και με λίγο πειραγμένα τα κομμάτια τους. Κυρίως με ρυθμικά ηλεκτρονικά ροκ στοιχεία, με επιλογές από τις 16 Χαϊκού Ιστορίες, από τη συνεργασία του τραγουδιστή τους Άκη Μπογιατζή με την Carla of Walkabouts από το καινούριο της άλμπουμ και με μια πολύ καλή εκτέλεση του ordinary life. Μια καλή ευκαιρία να παίξει μπροστά σε πολύ κόσμο ένα από τα καλύτερα εγχώρια μας συγκροτήματα. Λίγος βόμβος σε κάποια στιγμή μας ανησύχησε για την ηχητική συνέχεια, αλλά γρήγορα όλα διορθώθηκαν. Υπήρξαν πάντως προσδοκίες πως θα εμφανιζόταν σε κάποια στιγμή και ο James Sclavunos μαζι τους, αλλά όπως επεξηγήθηκε μετά το πέρας της συναυλίας, δεν είναι πρέπον ο έτερος drummer των Bad Seeds να τραγουδήσει στο opening act. Επίσης να σημειώσουμε και τη σχετική αγένεια των ανυπόμονων, στο άκουσμα της καληνύχτας (θυμάμαι παρόμοια αγένεια στον Αντώνη Λιβιεράτο πριν από χρόνια στη συναυλία των Walkabouts).

Προετοιμασία μικροφώνων, τελευταία τσεκαρίσματα και τα φώτα χαμηλώνουν. Ένας ένας με τις κουστουμαρισμένες τους φιγούρες, προσωπικότητες της μουσικής ανεβαίνουν στη σκηνή. Μick Harvey (σολο, boys next door, birthday party, crime and the city solution, etc), Rob Ellis (Dirty Three), James Johnson (Gallon drunk), C. Savage (solo, Robert Forster, etc.), J. Sclavunos (Vanity Set, Cramps, Sonic youth). Θυμάσαι πως απόψε ο Βlixa δεν θα τινάξει χαμογελαστός το τσουλούφι του, ούτε ο Barry Adamson είναι εδώ, ούτε οι μορφασμοί του Hugo Race. Στα πεταχτά θυμάσαι τα πρώτα σου εφηβικά Birthday Party και τα φώτα χαμηλώνουν. Η μουσική στην τσίτα και ο Νικολάκης, ξερακιανός και περήφανος μπροστά σου. Ναι τα μαλλιά του λίγο αραίωσαν, η όψη παραμένει και η φωνή κυριαρχεί. Άσε το song list. Παράτα τις προσμονές, αφέσου.

Αναμενόμενο σαν άσσος στο στοίχημα με απόδοση 1,15 ότι η καινούρια δουλειά θα κυριαρχήσει. Με τρομερές εκτελέσεις που αναδεικνύουν εκ νέου και αυτόν τον δίσκο. Δύναμη και ένταση. Σκηνική εμφάνιση και σπουδαίοι φωτισμοί, με φωταψίες στα ξεσπάσματα. Μια χορωδία πισω, σημειολογική προσθήκη του Cave για να υποδηλώσει από τα blues ξεκίνησα!

Χαζοστιγμές αιτημάτων για do you love me, ικανοποιήσεις πολλών με weeping song και mercy seat. Απουσιάζει το καινούριο single, σείεται το Βελλίδειο με το Stagger Lee. Ελάχιστες οι προσθήκες από τα παλιά και αγαπημένα, σε σχέση με το rockwave. Ανκόρ αναμενόμενο (αλλά που τόσο χλιαρά ζητήθηκε). Η 12^η ώρα ήλθε και τα χρόνια πολλά για τη γιορτή του Αγ. Νικολάου, δεκτά με παρέμβαση του Harvey. Όλη η μπάντα τα έδωσε όλα. Κι εμείς πήραμε ότι μπορέσαμε. Καποια τα προσθέσαμε στα βιώματα μας (γιατί ο Cave αποτέλεσε σύντροφος μας), κάποια στέκονται αυτόνομα, υπολοιπο μιας μεγαλειώδους συναυλίας. Άπαντες ευχαριστημένοι και όλοι απαιτητικοί για ακόμη κάτι περισσότερο.

Έξω το ψιλόβροχο, έλουζε τις ταμπέλες. Καμιά της δεν έγραφε πως πάνε για το Tupelo, αλλά τον δρόμο αυτόν τον έχουμε χαράξει μέσα μας. Όλα καλά λοιπόν.

Κυριάκος Σκορδάς