SIZE MATTERS HELMET Interscope/Universal 15/12/2004

Φ Λ Υ Α Ρ Ι Ε Σ : Το ντίλι έγινε στα φανερά και καταμεσήμερο, σε κεντρικό σημείο τής Αγίου Δημητρίου, μεγάλη η χάρη του. Το απομεσήμερο της Τετάρτης, 3 Νοεμβρίου 2004, ένας χαρωπός Κυριάκος Σκορδάς (εφεξής: ντίλερ) ενεχείρισε σ’ έναν ανυπόμονο Γιάννη ΣημαντήρΩα (εφεξής: τζάνκι) ένα μικρό σακουλάκι. Ένα «Πάρ’ το και θα σε φτιάξει, αγόρι μου» χάθηκε γρήγορα στον αστικό ορίζοντα, όπως και η καμπουριαστή φιγούρα τού τζάνκι χανόταν με γοργά βήματα στα παραδίπλα στενά. Η συμφωνία ανάμεσα στον ντίλερ και το τζάνκι ρητή και συνομολογημένη: σου δίνω το σταφ - με ξεχρεώνεις με το κομμάτι.

Το σταφ ήταν το ‘Size Matters’ (Interscope, 2004, 39 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα –sic!) των Helmet. To κομμάτι δεν είναι άλλο από το παρόν κομμάτι, το αρθράκι ασούμε. Ο τζάνκι άργησε να ξοφλήσει την οφειλή, είχε κι άλλες ουσίες να σκοράρει, αλλά, αν ήθελε τη ζωή του, έπρεπε να ξεπληρώσει το χρέος του στον ντίλερ.

Η πλάκα είναι ότι πολλοί από μας που έχουμε γίνει φραπόγαλο με τους Korn και τα άλλα numetalo-ραπ-ροκειδή, αγνοούμε τους Ηelmet. Άρα αγνοούμε και την καθοριστική συμβολή τους στη διαμόρφωση του ιδιώματος. Άρα η πλάκα δεν είναι αυτό που ρίχνουν μαζί με τις κολόνες στις οικοδομές. Είμαι σίγουρος ότι με εννοείτε περίφημα. Κι αφού συνεννοούμαστε άρτια, συνεχίζω… με την προσδοκία ότι έχω την προσοχή σας, αγαπητοί αναγνώστες τού atraktos.net. Συνεχίζω ή, για να ακριβολογώ, στην αρχή γυρίζω:

Η αρχή των Helmet σημειώνεται το 1989 στη Νέα Υόρκη, η οποία -παρά το ‘Νέα’- τα ’χει τα χρονάκια της. Βασικός ανθρώπινος πόρος των Helmet o Page Hamilton, ένας Oregonίτης, κατά το Κοζανίτης, χωρίς να ισχυρίζομαι «τι Όρεγκον, τι Κοζάνη». Ο Page Hamilton είχε μετακομίσει σ’ αυτή την παλιά Νέα Υόρκη, για να σπουδάσει, actually, τζαζ, αλλά οι κακές παρέες έκαναν καλή (πετυχημένη) δουλειά, όπως γίνεται πάντα στην Ιστορία. Τον έμπλεξαν να ακούει διάφορα βαργιά λαϊκά, Sonic Youth, Big Black, Killing Joke. Αστεία-αστεία, εγεννήθησαν οι Helmet, oι οποίοι προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση με την ιδιοσυγκρασιακή στρυφνότητα στις κιθάρες (Page Hamilton). Παραμορφώσεις. Σταματοξεκινήματα. Απειροελάχιστες παύσεις, ήχος βαρύς κι ασήκωτος, ιδιότροπος. Πλην μερακλίδικος. Ο ήχος των Helmet δεν άργησε να καταχτήσει το εναλλακτικό κοινό. Να μην τα πολυλογώ, δηλαδή να μην τα πολυγράφω (δεν θα ξημερώσω στο PC να γράφω για τον PH), oι Ηelmet γνώρισαν εσωτερικές ανακατατάξεις. Πες «αλλαγές μελών», για να ’σαι μέσα. Το 1997, φάνηκαν κάπως κουραζμένοι με το άλμπουμ ‘Aftertaste’… κι έκτοτε, μην τον είδατε τον Παναή… χάθηκαν από το προσκήνιο.

Ώσπου, δυο χρόνια πριν, ένα τυχαίο γεγονός ξύπνησε απ’ τον λήθαργο τον Παναή. Δηλαδής τον Page H. (Πέιτζ Έιτς, ωραία ακούγεται). Oλόκληρο το συμβάν περιγράφεται στο www.helmetmusic.com/bio.htm . Το συμβάν έδωσε το έναυσμα για την επανείσοδο του Page και των Helmet στη δισκογραφία με το άλμπουμ ‘Size Matters’. Τίτλος-μπηχτή για των (Βορειο)Αμερικανών την εμμονή με τα μεγάλα μεγέθη, συχνά εις βάρος τής ουσίας.

Κ Ρ Ι Τ Ι Κ Η : Το ‘Size Matters’ επανατοποθετεί δυναμικά… όχι, αυτό δεν μ’ αρέσει, είναι πολυχρησιμοποιημένο, όλοι αυτό λεν, ας πω κάτι πρωτότυπο: με αξιώσεις… Το ‘Size Matters’ επανατοποθετεί με αξιώσεις τους Helmet στο δισκογραφικό τοπίο τού σήμερα. Μεταλλικά σκληρό άκουσμα. Οι κιθάρες γρατζουνάν τις δύστροπες γραμμές τού Page Hamilton. Aπό κοντά και τα -γρατζουνοβραχνά- φωνητικά (του ιδίου). Alternative metal σε τζαζ θεματικές αναπτύξεις; Χμμμ, κάπως έτσι. Συν την αύρα τής πρωτοπορίας, την οποία πάς Νεοϋρκεζος(ποιημένος) κομίζει. Συνεννοούμεθα; Αν όχι, τις απορίες σας παρακαλώ στο diamonds@ert3.gr. Παιχτικά, πλην τού αρχηγού, διακρίνεται ο οπισθοφύλακας (συνήθως πίσω παίζουν οι ντράμερ), John Tempesta. Α, ρε, συνονόματε, φά’ τους όλους! Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει… κι ο John Tempesta έρχεται από εξίσου ονομαστά σπίτια (Rob Zombie, Testament). Όπως γίνεται και γράφεται συνήθως: «κάτω από το θορυβώδες ενοχλητικό ηχοϋπόστρωμα, κρύβεται μια στοιβάδα μελωδίας». Τα ασκημένα αφτιά θα την συλλάβουν νωρίτερα από τα, ασούμε, ανάσκητα. Τα τρία-τέσσερα πρώτα τραγούδια σκοτώνουν φανατικά. Μόνο που, από τη μέση και μετά, τα πράγματα, δίχως να χλιαρεύουν, μοιάζουν λιγότερο εμπνευσμένα και περισσότερο διεκπεραιωτικά, να γεμίσει ο δίσκος ασούμε, και τελικά δεν γεμίζει –είπαμε: 39 λεπτά και 39 δεύτερα… μέχρι τα 75 λεπτά, που νομίζω ότι χωράει ένα σιντί, πόσο μας κάνουν; Για να βγει μια άκρη από τα γραφόμενά μου, το ‘δια ταύτα’ είναι καταφατικό. Με χαρά, δίνουμε στους Ηelmet περιθώρια πολλών ακροάσεων. Ένα δικό τους μέτριο τραγούδι είναι προτιμότερο από πέντε άριστα τραγούδια των διαφόρων Papa Roach. Kαι, για να μην έχετε κενό, ας μιλήσουμε και για τον τομέα τής παραγωγής. Ο δίσκος είναι πρότυπο στουντιακής διαχείρισης του υλικού. Ας τον τσεκάρουν οι Έλληνες στουντιάρχες/κονσολιέρηδες μπας και ξεστραβωθούν. Και με αυτήν την κακία, σας αποχαιρετώ, αγαπητά ανιψούδια μου. A bientot.

θειος-Γιάννης ΣημαντήρΩας

Π Ε Ρ Ι Σ Σ Ε Υ Μ Α : Helmet supports Amnesty International’s Music for Human Rights: www.musicforhumanrights.com . Μιλάμε για έναν διαδικτυακό τόπο που πάλλεται και δονείται σε ροκενρόλ γκάζια! Οι Helmet, μάλιστα, δώρισαν μια κιθάρα τους, και… καλά, μάτια δεν έχετε; Δείτε από μόνοι σας! Όλα εγώ θα τα ψάχνω; Δε σφάξανε!

Γιάννης Σημαντήρας