THE DETROIT COBRAS, NO SINS 09/12/2004 Υδρόγειος, Club, Θεσσαλονίκη 15/12/2004

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως κάτι παραπάνω από παιχνίδια και κρυφτό στα σοκάκια της γειτονιάς μου, από τότε υποδέχθηκα και τη μουσική στη ζωή μου. Ίσως να υπήρχε και πιο πριν τότε που πάσχιζα να φτιάξω μικρές βαβέλ με τα gadgets μου, ίσως να πλανιόταν στον αέρα και οι κεραίες μου να μην ήταν ανοιχτές, δεν ξέρω, πάντως από τότε που μπήκε στο καθημερινό μου λεξιλόγιο άρχισαν και οι επιρροές να δημιουργούν τη δική τους ιστορία.. Είτε είναι ο μεγαλύτερος σου αδελφός και οι δίσκοι του που ακούς κρυφά στο δωμάτιο του όταν λείπει, είτε τα παλιάς αισθητικής video-clip που περίμενες να πετύχεις στο τοπικό κανάλι, όπως και να έχει, σίγουρα δέχθηκες επιρροές, σίγουρα αντάλλαξες απόψεις, σίγουρα σύγκρινες, προτίμησες και σίγουρα απόλαυσες και μυθοποίησες κάποιους που για σένα έγιναν είδωλα. Γι’ αυτό, άλλωστε, έφτασες σήμερα να είσαι μουσικόφιλος με προσωπικά γούστα και συγκεκριμένη άποψη. Πόσο μάλλον όταν είσαι καλλιτέχνης και οι επιρροές γίνονται ιδίωμα μέσα στη μουσική που γράφεις. Και πόσο μάλλον όταν αποφασίζεις συνειδητά να μεταφέρεις τις επιρροές σου αυτούσιες μέσα στο playlist και ακόμη καλύτερα όταν τις αλλάζεις τόσο ώστε να γίνονται πια δικό σου δημιούργημα.

Σε μια εποχή που το hype έγινε καραμέλα και η καραμέλα hype συγκροτήματα όπως οι Detroit Cobras επαναπροσδιορίζουν με το δικό τους τρόπο τι σημαίνουν οι όροι επιρροές, αγαπημένος καλλιτέχνης ή διασκευή. Ερχόμενοι από το Detroit των MC5, των Saints και των νεότερων White Stripes οι Cobras δείχνουν τα κότσια τους με την επιλογή (όχι επιρροή) να κυκλοφορούν δίσκους με διασκευές αγαπημένων κομματιών παλαιότερων δεκαετιών. Και θα μου πείτε εντάξει αυτοί τα κότσια τους τα δείχνουν, ποιος, όμως, ασχολείται; Εκτός από τη σκηνή του Detroit και την εταιρεία Sympathy for the Record Industry που κυκλοφόρησε τις πρώτες τους ηχογραφήσεις ( συμπεριλαμβανομένου και του album "Life, Love and Leaving", 2002), ακολούθησε η Αγγλία και η εταιρεία Rough Trade που ανέλαβε την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου “Seven Easy Pieces” (2003) και τελικά εμείς οι περί τα 300 άτομα που το βράδυ της 9^ης Δεκεμβρίου καταφθάσαμε στη σκηνή της Υδρογείου να απολαύσουμε τους Cobras και κομμάτια από το νέο τους album “Baby”. Βέβαια, μετά από όλες αυτές τις σκέψεις πρέπει να σας πω ότι άλλο αυτό που διαβάζεις στο χαρτί, άλλο αυτό που ακούς στο δίσκο και άλλο αυτό που βλέπεις σε ένα live.

Support group ήταν οι No Sins , ένα ελληνικό σχήμα από τη Θεσσαλονίκη νομίζω, οι οποίοι δήλωσαν fun των Detroit Cobras και εξέφρασαν την ευχαρίστηση τους που τους άφησαν να παίξουν μαζί τους. Από την εμφάνιση τους ξεχώρισε η τραγουδίστρια του group με την πολύ καλή φωνή της. Μετά από αρκετή ώρα βγήκαν στη σκηνή και οι D. Cobras οι οποίοι μας χάρισαν μια ώρα μουσικής διαδρομής περνώντας μέσα από garage, punk, blues, soul, jazz ακόμη και country μονοπάτια. Και μη φανταστείτε ότι μια ώρα είναι λίγο· δεδομένου ότι η διάρκεια των κομματιών κυμαίνονταν από 1:50 έως 2:30 λεπτά το playlist να έφτανε γρήγορα στο τέλος του. Το συγκρότημα με την πιο πρόσφατη σύνθεση του (Rachel Nagy στα φωνητικά, Maribelo Restrepo και Steve Nawara στις κιθάρες, Joe Mazzola στο μπάσο και Kenny Turdick στα drums) έπαιξε κομμάτια από όλους τους δίσκους και κατάφερε ως ένα βαθμό να ικανοποιήσει το κοινό που σε αρκετές γωνιές της μισοάδειας Υδρογείου επέδειξε τις χορευτικές του ικανότητες. Παλιές συνθέσεις όπως το “Hey sailor” Mickey Lee Lane, το “Shout bamalama” του Ottis Redding, το “99 and a half just won’t do” του Ronald G. King, το “Right around the corner” του Singleton t. McCoy και το “Baby let me hold your hand” του Bert Russel αναπαράχθηκαν με ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο από μια μπάντα που επιβεβαίωσε ότι ξέρει να κερδίζει το στοίχημα με το παρελθόν.

Παρά το γεγονός, βέβαια, ότι η μπάντα έδειξε ότι έχει τον αέρα ενός αυθεντικού garage-punk συγκροτήματος που μπορεί να ξεσηκώσει τα πλήθη και να σκορπίσει all over the place τον αξεπέραστο ρυθμό του rock n’ roll, μπορούσε να το κάνει και καλύτερα. Η Rachel Nagy απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι διαθέτει χαρισματική φωνή χάρη στην οποία φέρνει σε τομή τη κιθαριστική rock επίθεση των υπολοίπων με τα R n’ B δικά της στοιχεία. Χωρίς να φτάνει σε retro άκρα και αποφεύγοντας τους μιμητισμούς κατάφερε να είναι δυναμική και ευαίσθητη μαζί, όμως μόνο στη φωνή. Δεν ξέρω αν την ενόχλησε που τα κάγκελα δίπλα στη σκηνή τη χώριζαν από το κοινό (το οποίο προέτρεψε να πλησιάσει όσο πιο κοντά μπορεί) ή αν έφταιγε το greek food που της βάρυνε το στομάχι όπως δήλωσε, πάντως μέχρι το πρώτο encore έμοιαζε να βαριέται αφού ερμήνευσε όλα τα κομμάτια με μια μπύρα στο χέρι χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της. Δεν ξέρω αν πάλι την ενόχλησε το γεγονός ότι εμείς δεν είμαστε συνηθισμένοι σε υπερβολικές εκδηλώσεις λατρείας και συγκινησιακά ξεσπάσματα (παρόλο που ένας εκ του κοινού στην προσπάθεια του να συσπειρώσει τον κόσμο κατέφυγε σε τακτικές και συνθήματα ποδοσφαιρόφιλων). Στα δύο encore που ακολούθησαν μάλλον ζεστάθηκε και κούνησε λίγο το κορμί της.

Είμαι σίγουρη ότι αν ήμουν σε live στο Detroit σε ένα από αυτά τα underground μπαράκια θα μου προσέφερε καλύτερο show με περισσότερη ενέργεια και rock n’ roll χορό. Όμως ήμουν εδώ, στη Θεσσαλονίκη με τριακόσιους ακόμη που ήταν απλά μουσικόφιλοι και που απλά προτίμησαν να δουν live ένα αγαπημένο συγκρότημα ή που απλά επέλεξαν αυτό το live ανάμεσα σε άλλα, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ο καλλιτέχνης να κάνει αυτό που κάνει έστω και για ένα άτομο χωρίς περιορισμούς, όρια και κριτικές· χωρίς επεξηγήσεις και διαμαρτυρίες. Έτσι απλά· γιατί αυτό λέγεται τέχνη και κατ’ επέκταση επικοινωνία.

photo: emil bacilla

Κική Κηρυττοπούλου