HOW TO DISMANTLE AN ATOMIC BOMB U2 Island/Universal 16/12/2004

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο νέος δίσκος των U2 είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Μπορεί λόγω μόδας και δημοσιότητας για το λεγόμενο alternative κοινό, να αποτελούν μια μεγάλη μπάντα που αφορά το mainstream. Αυτό δυστυχώς είναι ένα σαράκι που κατατρώγει τους μουσικόφιλους, που στα γρήγορα άρχισαν να λένε πως υπερβολικό το hype για Franz Ferdinand, killers, κλπ. Για τους U2 αυτή η δημοσιότητα έχει προ πολλού δημιουργήσει αρνητές (δείτε για παράδειγμα πόσο «ενόχλησε» που το SONIK τους είχε για εξώφυλλο 1^ου τεύχους…).

Από την άλλη όμως οι ίδιοι φρόντισαν να εξελίσσονται, να κάνουν αλλαγές εντυπωσιακές (όπως στο POP), και να προσαρμόζονται που μεγαλώνουν. Συνήθως καθώς περνάνε τα χρόνια οι ροκ καλλιτέχνες το ρίχνουν στη σύνθεση, στα δύσκολα (άσε αυτό θα το βάλω εισαγωγή στην κριτική που θα κάνω για τον νέο δίσκο του Ian Brown), χρησιμοποιούν καινούρια όργανα, φλερτάρουν υπέρμετρα με τα ηλεκτρονικά και τα μπλιμπλίκια, κλπ. Εδώ οι U2 δεν έχουν καμιά τέτοια διάθεση. Απλά, χωρίς μπερδέματα, φορτώνουν τους ήχους πάνω στη μελωδία και όλα ξεδιπλώνονται σαν τα μακριά μαλλιά μιας έφηβης. Και ας περάσανε δεκάδες χρόνια…από τότε που μας ξεσήκωναν από το Δουβλίνο.

Το ωραίο με τον νέο δίσκο τους, το How To Dismantle An Atomic Bomb, είναι πουοι U2 χρησιμοποιούν τις καλές δοκιμασμένες συνταγές, και το κάνουν με έναν πολύ επιτυχημένο τρόπο. Και η φωνή του Bono παραμένει σπουδαία (κοινότοπο αυτό που λέω, αλλά έτσι είναι τι να κάνω, δεν θα εκθειάσω, είναι φωνάρα). Εξαίρεση το σινγκλ Vertigo που είναι απόλυτα σύγχρονο, με φοβερή εισαγωγή και με πολύ ροκ διάθεση. Αρκετά πρωτότυπο για αυτούς. Από εκεί και πέρα όλα κυλούν γνώριμα. Προσωπικά δεν διέκρινα ίχνος κούρασης, ούτε αυτονόητης παρουσίας κάποιας ωριμότητας. Με τη συνήθη τους θεματολογία, αγάπες και κοινωνικές ανησυχίες, αντιπολεμικά μηνύματα και πανταχού παρούσα την κιθάρα του Edge, το γνώριμο αυτό παιχνίδισμα του στις χορδές, που τις κτυπά με έναν I have the copyright τρόπο. Αλλά και όλα τα κομμάτια είναι τόσο U2, που δεν χωράει αμφιβολία. Αλλά το ζητούμενο είναι να διατηρούν τη στάμπα τους; Όσο ωραία και αν είναι τα τραγούδια, θα μπορούσαμε να τα είχαμε ακούσει και σε προηγούμενους δίσκους (σε αντίθεση π.χ. με τους CURE που τα καινούρια τους είναι ….καινούρια). Μου άρεσε πολύ λοιπόν, αλλά δεν εντυπωσιάστηκα. Και το ζητούμενο είναι απλά να αντέχουν στον χρόνο; Καλό για δώρο, δεν θα σας απογοητεύσει.

Αυτό που σου μένει, πέραν της ευχάριστης ακρόασης είναι πως οι U2 έβγαλαν αυτόν τον δίσκο για πλάκα, εννοώ με άνεση και ευκολία, κουλαριστά. Εν αντιθέσει με σχήματα αγαπημένα όπως οι REM, όπου είναι φανερή η προσπάθεια για να βγάλουν κάτι αξιοπρεπές.

Κυριάκος Σκορδάς