PIANO SOLOS DUSTIN O’HALLORAN BELLA UNION/PENGUIN 22/12/2004

Ο τίτλος του δίσκου είναι σαφής, piano solos. O πιανίστας είναι ο DUSTIN O’HALLORAN, ο οποίος είναι ο έτερος πρωταγωνιστής του αμερικάνικου συγκροτήματος των Devics (!!). Ένα σχήμα που έβγαλε πέρσι το καταπληκτικό album του The Stars At Saint Andrea.

Από κει και πέρα …καμία σχέση. Μια δωδεκάδα απόλυτα μελαγχολικών κομματιών, ήσυχων, με σχεδόν αφανείς εξάρσεις. Δεν κρίνουμε πιανίστες, ποιοι είμαστε άλλωστε.

Μπορούμε όμως να σχολιάσουμε τις προθέσεις; Δεν τις ξέρουμε ούτε αυτές. Η καλλιτεχνική φυσιογνωμία ενός ανθρώπου που εκφράζεται με το συγκρότημα του, πάντα έχει πολλά να δείξει αν «βγει» μπροστά μόνος του. Κι ενώ θα περίμενες έναν Terry Lee Hale στυλ, σου βγαίνει ένας Hammil χωρίς λόγια, ένας σύγχρονος Σοπέν.

Μουσική ελεγειακή, καθαρά προσωπική του υπόθεση, με πρελούδια που θα μπορούσες να είχες ακούσει σε κομμάτια του Σπανού, που θα μπορούσαν να είχαν χωρέσει στο σάουντρακ του Αμελί ή στο Δωμάτιο με Θέα.

Το πιάνο είναι λέει παλιό (από το 1930) και όλα είναι παιγμένα και ηχογραφημένα στο σπίτι του Dustin στην Ιταλία! Η μοναξιά εμφανέστατη.

Παρόλα αυτά δεν μπορείς να μην συγκινηθείς σε τόσο γλυκές μελωδίες σαν αυτή του 11^ου track (opus #18), και βάζω απλά την αρίθμηση γιατί σχεδόν όλα τιτλοφορούνται ως αριθμητικά οpus. Τώρα το ερώτημα είναι πόσο ενδιαφέρεστε για έναν δίσκο με όμορφο πιάνο, γιατί να πάρετε αυτόν, γιατί σας γράφω εγώ, όταν κυκλοφορούν δεκάδες έξω;

Το βιογραφικό είναι το σημείο κλειδί και κυρίως η σχέση του Dustin O’ Halloran με τους Devics (των οποίων τον δίσκο, αν δεν το πήρατε, ψάξτε και πάρτε τον). Από κει ξεκινά το ενδιαφέρον, και είναι ευτύχημα που θα αρέσει στο ροκ ακροατήριο (το λεγόμενο εναλλακτικό), το οποίο άλλώστε με ευκολία έχει λατρέψει τους Rachel’s, είναι επιρρεπές στα μελαγχολικά συναισθηματικά ταξίδια

Κυριάκος Σκορδάς