|
|
|
|
04
|
Καινούρια εταιρεία για το σπουδαίο εγγλέζικο συγκρότημα των SIX BY SEVEN , από τα κορυφαία όλων των βρετανικών νησιών κατά τη γνώμη μου. Συγκρότημα που στηρίζει πολλά στον συντονισμό του ήχου τους πάνω στα ακόρντα της κιθάρας, με έναν τρόπο που δημιουργεί παρήχηση και ξανασυντονίζεται με εγκελαδικό τρόπο μέσα στο αυτί σου.
Μπορεί να πήγαν σε νέο label αλλά τονίζουν πως αυτό είναι το 4ο μεγάλο τους album , για αυτό και το ονόμασαν απλά 04. Βέβαια το label είναι από το Νότινχαμ και έχει βγάλει μόνο σινγκλς και άλλα δικά τους πράγματα, και λογικό αυτό αφού είναι δικιά τους η εταιρεία!. Οι φίλοι του σχήματος γνωρίζουν πως υπήρξαν ανακατατάξεις, αλλά ο κορμός παραμένει και ιδίως η φυσιογνωμία του «ηγέτη» τους Chris Olley. Οι έτεροι 2 είναι οι Chiris Davis και James Flower, όπου όλοι μαζί δημιουργούν, συνθέτουν, ηχογραφούν και ξεσηκώνουν. Και με μεγάλη ανυπομονησία τους περιμένουμε στην Ελλάδα στις 18 και 19 Φεβρουαρίου του 2005.
Θα αποφύγω τις αναφορές στα 3 προηγούμενα τους album, τα οποία λατρεύω. Μπορώ όμως να σας εξομολογηθώ ότι κόλλησα με την παρέα από το Νότινχαμ, και ουσιαστικά ανέβηκα στο όχημα τους, όταν σταμάτησε η τρομερή μουσική φιλονικία που με είχε συνεπάρει από τους Girls Against Boys.
Και ασφαλώς δεν απογοητεύτηκα με το 04, αντιθέτως τονίζω πως ενθουσιάστηκα (ω, τι απλοϊκή αντίθεση). Μια επιπλέον στρώση στο προφίλ των Six By Seven είναι η προσθήκη περισσότερων ηλεκτρονικών. Και δε λέω μόνο τα σχετικά εμφανή keyboards που και το χώρο γεμίζουν, αλλά και τον ρυθμό συντηρούν σε μερικές περιπτώσεις. Αναφέρομαι σε 3 άλλες περιπτώσεις, όπου σε ισάριθμα κομμάτια έχουμε μια ηλεκτρονική καταγραφή μιας ιδέας, η οποία στο Lude II γίνεται ιδιαίτερα περίπλοκη. Μάλιστα στο εσώφυλλο σχολιάζουν πως πρόκειται για κομμάτια που ηχογραφήθηκαν κάπου στην πατρίδα πάνε σε ένα laptop. (H απομυθοποίηση ή ο εκσυγχρονισμός, δεν ξέρω τι να διαλέξω – ότι κι αν διαλέξεις είσαι αστέρι).
Με κομμάτια δυναμίτες σαν το φανταστικό ocean , αλλά και το ξεσηκωτικό bochum (light up my fire) που ακόμη και η Μπόχουμ στη Μπουτεσλίγκα θα σαρώσει με αυτό. Με διαδρομές αιχμαλώτου με δεμένα μάτια, σαν το επικό δεκάλεπτο leave me alone. Δεν ξέρω αλλά τα λύτρα που ζήτησαν πριν από χρόνια με το 10 places to die εσείς μπορεί να τα δώσατε, αλλά εγώ αρνήθηκα, παρακάλεσα γνωστούς και φίλους, συγγενείς, και τους γονείς μου ακόμη, να αρνηθούν (ήθελε και το βινύλιο του walking with jesus ο διαπραγματευτής). Έτσι λοιπόν έμεινα όμηρος (και ως οδυσσέας του ομήρου στο κατάρτι τις σειρήνες των 6 επί επτά επί θήβας και επί τα αυτά) και δεν έχω παράπονο, με περιποιήθηκαν τόσο καλά, που δεν μπορώ να πω κακιά κουβέντα. Και αυτά τα ακόρντα όμως μου φαίνονται οικεία, όπως σε ένα εκπαιδευμένο λαγωνικό η μυρωδιά ενός κρυμμένου λαγού. Και δεν φεύγουν τέτοιες οσμές, ακόμη και αν είναι χάρτινο το εξώφυλλο του 04. Ακόμη και αν μυρίζει ήδη το 2005!
Κυριάκος Σκορδάς |