GREG DULLI & THE TWILIGHT SINGERS 18/12/2004 Vilka Live Stage 24/12/2004

“ Love is blind.. Love is good..” Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι ο Greg Dulli να μιλήσει για την αγάπη έτσι. Να την απλώσει γύρω του και να τυλιχτεί μέσα της. Μέχρι τότε υπήρχαν οι Afghan Whigs και μια δεκαετία που πρόδιδε την άνευ όρων παράδοση στον έρωτα, το σεξ, το μυστήριο, την αυτοκαταστροφή και τη συνεχή αναζήτηση του νου. Βέβαια, η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ γι’ αυτό και οι Twilight Singers όταν ήρθαν στο προσκήνιο το 1999 (επίσημα πια ως το κύριο group του Dulli) είχαν οδηγό έναν τύπο ο οποίος ήξερε και είχε περάσει ήδη πολλά. Από τους underground κόλπους του Cincinnati και την alt rock σκηνή μέχρι την αισθησιακή έκρηξη του “1965”, του τελευταίου album των Whigs, ο Dulli προχώρησε σε μια ποιητική ενδοσκόπηση του είναι του βγάζοντας προς τα έξω ολοένα και περισσότερο τη vintage soul διάθεση του. Πέρασαν μερικά χρόνια ακόμη, μεσολάβησαν τρία album των Twilight Singers και ο χρόνος έφτασε ακριβώς στο σημείο που ήθελα: στο βράδυ της 18^ης Δεκεμβρίου, ένα βράδυ που σηματοδότησε το τέλος της τουρνέ του Dulli και της κολεκτίβας των μουσικών του, ένα βράδυ στο οποίο μας χάρισε “Love” all around (κομμάτι στο οποίο ανήκουν και οι προαναφερθέντες στίχοι).

Ήταν ένα ωραίο βράδυ.. Ήταν τόσο ωραίο που απέβαλλα τελείως από το μυαλό μου τη δυσαρέσκεια της αδικαιολόγητης προσμονής στο κρύο έξω από την είσοδο του Decadence ( ή αν προτιμάτε Vilka Live Stage) καθώς στις 8:30, ώρα που κανονικά θα ξεκινούσε το live, το group έκανε ακόμη sound check με αποτέλεσμα τη συνολική καθυστέρηση της μιας ώρας και 50 λεπτών. Βέβαια ακόμη και όταν περίμενα έξω και άκουγα τη φωνή του Dulli μέσα από τους τοίχους ήξερα ότι τίποτα δε μπορούσε να σταματήσει την ξέφρενη μουσική πορεία του μέσα στο μυαλό μου, η οποία στις 10 και 8 πρώτα λεπτά ξεδιπλώθηκε μπροστά μου σαν κάτι από μια βραδινή κούρσα σε ταξί, όπου το ταξίμετρο δε σταματάει να τρέχει και εσύ χάνεσαι στις σκοτεινές εικόνες της πόλης, εκεί όπου δε σε συνοδεύει τίποτα άλλο εκτός από όσα προηγήθηκαν..

Οδηγός ο Dulli ο οποίος κατέκλυσε με την παρουσία του τη σκηνή ( κλισέ αλλά απολύτως αληθινό) και μας χάρισε 1:30 ώρα καταιγιστικής μουσικής ομορφιάς. Χρόνος αρκετός για να θυμηθείς για πιο λόγο σου άρεσαν οι Afghan Whigs – αφού οι rock εκρήξεις καθόρισαν απόλυτα το κλίμα- και για ποιο λόγο σου αρέσουν ακόμη περισσότερο οι Twilight Singers καθώς το soul στοιχείο ακούγονταν να βγαίνει τόσο πηγαία από όλα τα όργανα. Όμως, ο χρόνος ήταν παράλληλα τόσο λίγος για να μπορέσεις να χορτάσεις την τόσο ανεπιτήδευτη αλλά συγχρόνως τόσο εκφραστική φωνή του Dulli. Εκεί ακριβώς που νομίζεις ότι κάπου υπάρχει κάποιο ψεγάδι εκεί είναι που χάνεσαι στην παθιασμένη αμεσότητά της, στους στίχους που δεν ξεχνάνε να λένε ποτέ την αλήθεια, όσο σκληρή και να είναι.. Θα’ λεγε κανείς ότι η φωνή του είναι υγρή ώστε να ρέουν μέσα του τα λόγια και μετά να γίνονται ένα με τον αέρα, ένα με εμάς..

Και ενώ το group και τα μέλη του ήταν απόλυτα συντονισμένοι στο ρυθμό που τους έδινε ο Dulli, δεν έκρυβαν τα χαμόγελα τα οποία και μοίραζαν μεταξύ τους αποκαλύπτοντας μάλλον το πόσο πολύ και οι ίδιοι απολάμβαναν αυτό που μας προσέφεραν. Και μπορεί το κοινό να μην ήταν πολυπληθές αλλά ήταν το απολύτως κατάλληλο για να απλώσει ενέργεια στο χώρο. Ένας χώρος, ο οποίος παρά τις αμφιβολίες μου (ήταν η πρώτη φορά που παρευρέθηκα άλλωστε) ήταν πολύ ιδιαίτερος και προσεγμένος. Ο καλός φωτισμός και η ενδιαφέρουσα σκηνική διακόσμηση συνέβαλλαν στα συστατικά για μια πολύ καλή ατμόσφαιρα. Ο Dulli εμφανίστηκε με τη συνοδεία τσιγάρου και μπύρας, τα οποία κατόπιν παράκλησης του τοποθετούσε σε ειδικές υποδοχές πάνω στο μικρόφωνο. Très cool θα έλεγα για να προσθέσω στη συνολική cool παρουσία του. Είτε με τσιγάρο, είτε με μπύρα, είτε με κιθάρα, είτε στα keyboards, είτε παίζοντας με ένα χέρι και κρατώντας στο άλλο ένα μπουκάλι σαμπάνιας (όπως χαρακτηριστικά έπραξε και δήλωσε συγχρόνως ότι μπορεί να το κάνει καλά), είτε με τίποτα από όλα αυτά αλλά μόνο με τη φωνή του, ο Dulli επιβεβαίωσε τον τίτλο του απόλυτα παθιασμένου και ενστικτώδη frontman που μέσα από την ιλιγγιώδη εναλλαγή των συναισθημάτων του κατορθώνει να σε παρασύρει στο ρυθμό του.

Με κομμάτια και από τους τρεις δίσκους των Twilight Singers ( “Twilight”, “Blackberry Belle” και “She loves you” ) ο Dulli και η μπάντα του πέτυχαν το αναμενόμενο. “That’s just how that bird sing”, “Clyde”, “Summertime”, “King only”, “Love” ήταν λίγα από τα πολλά που θα ήθελα τόσο πολύ να είναι περισσότερα.. Σαν αποχαιρετιστήριο δώρο προς όσους έζησαν τα nineties παρέα με τους Afghan Whigs ερμήνευσε τα “Uptown again” και “66” από το album “1965” ξεσηκώνοντας το πλήθος ενώ κατάφερε να κλείσει αυτή τους την τουρνέ με συγκινητικές ευχαριστίες προς όλους τους συνεργάτες του έναν προς έναν. “Goodbye sugar/ Everything’s gonna be alright..” Ειλικρινά αν είναι κάθε φορά να μου το λέει ο Greg Dulli τότε σίγουρα θα το πιστέψω..

Κική Κηρυττοπούλου