|
|
|
|
Πάμε πάλι...
|
Οι Αpurimac βρίσκονται στη δισκογραφία από το 1986 και μας είναι γνώριμοι από τις «Μπραχάμες», τραγούδι που τους έκανε γνωστούς στον χώρο…Πρόκειται για ένα σχήμα το οποίο ξεχωρίζει καθώς είναι ίσως το μοναδικό στην Ελλάδα το οποίο γράφει σε καθαρά λάτιν φόρμες και αισθητική.
Στο νέο τους δίσκο «Πάμε πάλι…» περιέχονται γνωστά τραγούδια από την παλαιότερη μέχρι και την σύγχρονη ελληνική δισκογραφία, ενώ αυτά αποκτούν λάτιν διάσταση. Κι εδώ πρωταγωνιστούν τα congas, oι τρομπέτες, οι μαράκες και όλα τα γνωστά όργανα του εν λόγω μουσικού είδους. Έτσι καλείται ο ακροατής να βγάλει από το μυαλό την γνώριμη αισθητική των τραγουδιών αυτών και να την αντικαταστήσει με την νέα τους πρόταση, έτσι όπως έρχεται από τους Αpurimac.
Μερικά από τα τραγούδια που ακούγονται είναι τα εξής, η Θάλασσα πλατιά (Χατζιδάκι), Νύχτες μαγικές (Τσιτσάνη), Η σκούνα (Χιώτη), Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου (Πλέσσα-Δανάης), Αρμίδα - Daniel Armando (Θ.Μικρούτσικου-Καββαδία), Έλα πάρε μου τη λύπη (Χατζιδάκι) και άλλα.. Τις «διασκεδές» αυτές έρχονται και τις ενισχύουν με τις ερμηνείες τους οι Χρήστος Θηβαίος, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Μάρθα Μορελεόν και η Αθηνά Ρούτση. Το γεγονός που σε όλα τα τραγούδια αλλάζει ριζικά η φυσιογνωμία τους μπορεί να κάνει μερικούς σκληροπυρηνικούς να ξινίσουν, με μια πιο ανοικτή όμως ματιά μπορεί να δεις το υλικό αυτό απλά ως μια άλλη άποψη προσέγγισης η οποία αν μη τι άλλο είναι αποδεκτή.
Πέτρος Μαϊστράλης |