 |
|
|
|
LYDIA LUNCH, I knew Them
|
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2004
Υδρόγειος, Θεσ/νίκη
Η καθυστέρηση είναι χαρακτηριστικό μου. Από την άλλη αν περνάει ο καιρός και ακόμη θέλω να γράψω δυο κουβέντες για την ιέρεια Lydia Lunch, σημαίνει ότι το γραπτό αυτό αφορά μια συναυλία που δεν θα την ξεχάσουμε εύκολα. Από την άλλη το απύθμενο και άναρχο/αναρχικό στυλ του internet δεν περιορίζεται στα στερεότυπα των περιοδικών με τα οποία κάνεις αέρα ή που μπορείς να τα διπλώσεις για να σκοτώσεις και καμιά κατσαρίδα στην κουζίνα. όΧι τα ιντερνετικά περιοδικά είναι της καθημερινής ανάγνωσης, αλλά και της…αρχειακής. Οπότε για λόγους αρχειακούς θα σας αναφέρω 2-3 εντυπώσεις από την εμφάνιση της Lydia Lunch στη Θεσ/νίκη.
Πρώτη και μάλιστα αρνητική ήταν ο ελάχιστος κόσμος. Περισσότεροι από τους μισούς γνωριζόντουσαν μεταξύ τους, με άλλους καλά, με άλλους «σε ξέρω, αλλά κάνω ότι δεν σε ξέρω» και με άλλους κάπου σε έχω δει. Υπήρχαν και μερικοί που γνωριζόμασταν για πρώτη φορά (αλλά και από αυτούς κάπου είχαμε ακούσει το όνομά τους, αλλά δεν έτυχε να γνωριστούμε…). Και σκεφθείτε ότι υπήρχαν και 2 τουλάχιστον με το ίδιο όνομα (Γιώργος Γαλάνης, ο ένας ο αγαπημένος μας συντάκτης του Αtraktos και του Overdub, o δε άλλος παραγωγός στον 1055rock και όχι μόνο), που ούτε οι ίδιοι γνωριζόντουσαν και…μάλιστα ούτε μετά τη συναυλία γνωρίστηκαν! Απόλυτα μάλιστα ταιριαστό με το post-μεταφυσικό ύφος της Lydia 2 γιώργηδες γαλάνηδες να ζητούν ταυτόχρονα το ποτό τους στο μπαρ, ενώ μια ανήμπορη να αντιληφθεί κοκκινομάλλα κοπέλα είχε ταυτόχρονα αριστερά και δεξιά της στην μπάρα του μπαρ από έναν συνονόματο! Δεν το έμαθε ποτέ, ούτε και θα το μάθει.
Αντίθετα επάνω στη σκηνή μια άλλη κοκκινομάλλα εκτόξευε κατά ριπάς ύβρεις και μελωδικές ανάσες, αγκομαχητά και πτυελοκουβέντες. Σαφώς απομυθοποιημένη ως εμφάνιση (παρουσιαστικό εννοούμε, δεν παραμένει αδύνατη όπως ο Iggy για παράδειγμα), αλλά το ίδιο μεστή και αληθινή σε ότι κάνει και πρεσβεύει. Τολμηρά κινούμενη στη σκιά του κιτς, με μαεστρία απέφυγε κάθε περίπτωση να παρεξηγηθεί. Κέρδισε με τρομερή άνεση, σαν με γκολ από τα αποδυτήρια και συνεχές σφυροκόπημα (αλά Ολυμπιακού στο Λίβερπουλ), το κοινό, που χόρευε και κραύγασε μαζί της.
Ασφαλώς ήταν μια έκπληξη. Η ανεξάντλητη μούσα, μουσουργός, μουσίτσα, μους αβάν γκάρντ ole Lydia Lunch. Με μαύρο ταγιέρ και ντεκολντέ, με ασορτί καπέλο με φτερά, με… Κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει τι θα έπαιζε, ούτε σε στυλ ούτε ασφαλώς σε song list.
Κατόπιν εορτής (γιατί μια οικογενειακή γιορτή ήταν η συναυλία, με τόσους γνωστούς), εύκολα λες ότι έπαιξε κομμάτια από το champagne, cocaine and nicotine stains, από το προπέρσινο της άλμπουμ με τους Anubian Lights, ότι μας γνώρισε κανα δυο κομμάτια από το καινούριο της δίσκο Smoke in the Shadows’ (που ούτε κυκλοφόρησε, και αδιαφορεί η ίδια για το αν θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα), καθώς και μερικά περάσματα από το Matrimanatra (είτε ολόκληρα, είτε απλά samples). Άπαντα παιγμένα με διαφορετικό στυλ, με αρκετή ηλεκτρονική – κομπουτερίστικη προηχογραφημένη υποστήριξη, αλλά και πλήρως προσαρμοσμένα στη σύνθεση της μπάντας που τη συνόδευε. Και ποιοι ήταν στην μπάντα; Ian White και Mark Horse (των Gallon Drunk) σε κρουστά και σε πνευστά και ο Ntshuks Bonga (Robyn Hitchcock) στα συνοδά κιθαριστικά ξεσπάσματα. Από bossa nova έως καθαρόαιμες rap απαγγελίες. Και τέμπο δυνατά, ώστε κεφάτα να χορέψουμε. 
Το σλόγκαν you are not safe μας κυρίευσε. Μας έβρισε, αλλά δεν μας φόβισε. Μας κόλλησε στον τοίχο φορτώνοντας μας ενοχές, αλλά αποδειχθήκαμε παχύδερμα.
Good and evil are presented simply as a matter of what we think we can get away with, without sacrificing reputation. H απόλυτη δηλαδή ψυχική και συναισθηματική ισορροπία, τολμάς και δεν ξεφτιλίζεσαι.
Άξια αναφοράς και η παρουσία ενός διδύμου μη διδύμων νέων. Οι I Knew Them, που κανείς δεν ήξερε, άνοιξαν τη βραδιά. Με θορυβώδη και στυλάτο τρόπο, σε πανκ και αμερικανίλαροβρώμικες sonic youth διαδρομές. Τύμπανα και κιθάρα. Τραγουδούσαν και οι δυο, κέρδισαν το χειροκρότημα και ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα. Αισθητικά και ηχητικά πολύ καλή επιλογή.
Κυριάκος Σκορδάς |
Live
