10-1 Questions to GIARDINI DI MIRO 3/1/2005

«Καλά ποιοι νομίζεις ότι είμαστε, ρε; Καμιά μπαντούλα της Ελλάδας;». Φαντάζομαι τον Jukka Reverberi των Giardini Di Miro αναψοκοκκινισμένο, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του να σκέφτεται αυτό το πράγμα και με τρεμάμενα χέρια στο πληκτρολόγιο να προσπαθεί να μου εξηγήσει ότι δεν είναι και τόσο άγνωστη μπάντα, όπως εγώ πιστεύω… Μα ποιος είπε κάτι τέτοιο; Οι ιταλοί Giardini Di Miro είναι τόσο αγαπητοί στην Ελλάδα, που ήδη έχουν εμφανιστεί μια φορά στην Αθήνα σε ένα κατάμεστο χώρο (ήμουν κι εγώ παρών, διάβασε εδώ) και επιστρέφουν στη χώρα μας για τρεις συναυλίες σε Θεσσαλονίκη (Παρασκευή 07/01/05, Ξυλουργείο Μύλου), Αθήνα (Σάββατο 08/01/05, Αν Club) και Πάτρα (Κυριακή 09/01/05, Stage Club). Για το λόγο αυτό επικοινώνησα διαδικτιακά με το μέλος του ιταλικού συγκροτήματος, σε μια ανταλλαγή ερωταπαντήσεων που λειτούργησε σαν να μιλούσαμε face to face:

Atraktos.net: Παρακολούθησα τη συναυλία σας στο Αν Club πριν μερικά χρόνια. Θυμάμαι ότι ήταν sold out, κάτι που σας έκανε να είστε λίγο αγχωμένοι, και ότι ο ήχος ήτανε χάλια. Εσύ τι θυμάσαι;

Jukka Reverberi: Αγχωμένοι; Καθόλου! Ήταν τόσο ωραία. Ο κόσμος ήταν φανταστικός. Καταπληκτική εμπειρία! Θυμάμαι είχα πει κάποιες βλακείες στο μικρόφωνο, αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένος από τις αντιδράσεις του κόσμου που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο τι έλεγα. Νομίζω ότι εκείνη την ώρα ένιωθα σαν μεθυσμένος, παρόλο που δεν πίνω ποτέ αλκοόλ! Τόσο μοναδική εμπειρία…

Α: Τι σημαίνει η λέξη «επιτυχία» για σένα; Έχω την αίσθηση ότι έχετε «επιτύχει» στη μουσική από τη στιγμή που τα άλμπουμ σας διανέμονται σε όλη την Ευρώπη, έχουν πάρει εξαιρετικές κριτικές και επιπλέον μπορείτε να δίνετε συναυλίες εκτός Ιταλίας. Είσαι ικανοποιημένος με αυτά, ή υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για να φτάσετε στην «επιτυχία»;

JR: Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε την λέξη επιτυχία με δύο διαφορετικούς τρόπους. Για μένα οι Giardini Di Miro είναι ένα επιτυχημένο συγκρότημα γιατί μπορεί να παίζει εκτός Ιταλίας και να γνωρίζει διαφορετικούς ανθρώπους. Επίσης, γιατί είμαστε μαζί εδώ και εφτά χρόνια… η μεγαλύτερη σε διάρκεια σχέση της ζωής μου! Ακόμα, γιατί μας σέβονται παντού ως ανθρώπους. Τέλος, γιατί για μένα οι GDM είναι ένα προσωπικό στοίχημα και όποτε συνειδητοποιώ ότι είμαι μέλος τους νιώθω πολύ περήφανος γι αυτό. Και χαμογελάω πάντα όποτε σκέφτομαι πόσες δυσκολίες είχαμε στην αρχή και τώρα όλα αυτά έχουν περάσει. Είμαι περήφανος γι αυτό που κάνουμε και ειδικά επειδή είμαστε από την Ιταλία, όχι δηλαδή το ιδανικό μέρος για τη δική μας μουσική.
Αν πάντως δούμε την επιτυχία από την οικονομική της πλευρά, η αλήθεια είναι πως αυτή δεν την έχουμε φτάσει ακόμα. Είμαστε σε κανονικές δουλειές για να πληρώνουμε το νοίκι, το φαγητό και το υλικό που χρειαζόμαστε.

Α: Έχω μιλήσει με κάποιους φίλους από την Ιταλία για εσάς και κανένας τους δεν γνώριζε την ύπαρξή σας! Τελικά, τι μουσική ακούνε οι συμπατριώτες σας;

JR: Δεν ξέρω τι φίλους έχεις, αλλά δεν είμαστε τόσο μικροί σαν μπάντα! Έχουμε παίξει σε κάποια μεγάλα φεστιβάλ και η τελευταία μας συναυλία στη Ρώμη είχε 850 εισιτήρια. Δώσαμε και πολλές συνεντεύξεις σε όλα τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως το ιταλικό MTV. Πιθανόν... ε, πιθανόν… πιθανόν… είμαστε η μεγαλύτερη «πραγματικά» ανεξάρτητη μπάντα της Ιταλίας.
Πάντως η ερώτησή σου είναι καλή γιατί μου δίνει την ευκαιρία να πω ότι οι συμπατριώτες μου δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον σε πράγματα που απαιτούν πάνω από ένα δευτερόλεπτο προσοχής. Αυτό είναι κακό για την κοινωνία μας. Όμως, είναι μια κοινή τάση σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Καμιά διαφορά, δηλαδή. Όλες προσπαθούν να μιμηθούν τις ΗΠΑ.

Α: Γιατί τώρα πια ηχογραφείτε σε γερμανική εταιρία, την 2.nd rec;

JR: Η 2.nd rec είναι μια πραγματικά καλή εταιρία. Τα παιδιά εκεί δουλεύουν σκληρά και μας βλέπουν ως καλλιτέχνες, όχι απλά σαν δουλειά. Μας αρέσει αυτή η αντιμετώπιση. Ουσιώδεις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι σημαντικό, όμως, ότι βρίσκεται στη Γερμανία, τη μεγαλύτερη αγορά της Ευρώπης που είναι συνδεδεμένη με το Ευρώ, οπότε ήταν φυσικό για μας να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Α: Έχω την αίσθηση ότι με τον πρώτο σας δίσκο εκεί, το Punk Not Diet, αλλάξατε τον τρόπο με τον οποίο γράφατε και ηχογραφούσατε τα τραγούδια σας.

JR: Μμμ, ναι και όχι ταυτόχρονα. Όταν αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια δεν ήμασταν τεχνικά έτοιμοι να αναπτύξουμε τις ιδέες μας. Μετά από εφτά χρόνια, συναισθανόμαστε καλύτερα ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουμε και πώς θα το κάνουμε αυτό. Η προσέγγιση μας ήταν και είναι η ίδια, απλά είναι οι περισσότερες δυνατότητες που έχουμε τώρα, οι οποίες μας επιτρέπουν να κινηθούμε σε πιο περιπετειώδεις δρόμους.

Α: Είχατε έλλειψη έμπνευσηςτο 2004 και κυκλοφορήσατε το Hits for Broken Hearts and Asses, ένα άλμπουμ με παλιά ep’s, b-sides και τα πρώτα σας singles; Ή μήπως νιώσατε κάποια πίεση των fan σας, οι οποίοι θέλησαν να έχουν σε ένα άλμπουμ τις δυσεύρετες πρώτες ηχογραφήσεις σας;

JR: Για να είμαι ειλικρινής, υπήρξε έλλειψη έμπνευσης! Χαμογελάω, τώρα που το γράφω, αλλά έτσι είναι. Μετά το Punk Not Diet ήμασταν εξουθενωμένοι και ταυτόχρονα έπρεπε να ξεκινήσουμε την περιοδεία για την προώθησή του. Από τον Απρίλιο του 2003 αυτή η περιοδεία συνεχίζεται. Έτσι, δεν είχαμε καθόλου χρόνο για να γράψουμε νέο υλικό. Μόνο γράψαμε σε ένα μήνα έξι νέα κομμάτια για ένα soundtrack. Πάντως παίζουμε ένα νέο κομμάτι live και μας αρέσει πολύ. Επιπλέον έχουμε και νέα μέλη στην μπάντα τα οποία χρειάζονται λίγο χρόνο ακόμα για να ενωθούν πλήρως μαζί μας και να μπορούν να συμμετέχουν και αυτά στο συνθετικό μέρος. Το Hits for Broken Hearts and Asses ήταν απλά μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε έναν ακόμα ηλίθιο τίτλο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο!

Α: Πρόσφατα ανακάλυψα μια μπάντα με το όνομα Café Teatro. Κυκλοφόρησαν το άλμπουμ τους το 2002 και μέσα στο 2004 διανεμήθηκε σε όλη την Ευρώπη. Αυτοί λοιπόν παίζουν το ίδιο mariachi post rock που παίζατε εσείς στο Rise and Fall of Academic Drifting του 2001. Πιστεύεις ότι έχετε επηρεάσει τον ήχο νέων συγκροτημάτων;

JR: Δεν γνωρίζω το συγκρότημα, αλλά νομίζω πως αυτή η «επιτυχία» μας έχει ωθήσει κάποιους να παίζουν αυτή τη μουσική. Δεν το θεωρώ επιρροή, αλλά κάτι σαν «αφού το πέτυχαν οι GDM και τους ακούει ο κόσμος, μπορούμε κι εμείς να το κάνουμε».

Α: Τι να περιμένουμε από τις τρεις συναυλίες σας στην Ελλάδα;

JR: Εμείς περιμένουμε πολύ κόσμο! Και θα παίξουμε καλά όπως κάνουμε πάντα. Εκτιμούμε το ενδιαφέρον των ελλήνων για το συγκρότημά μας και θέλουμε να τους τιμήσουμε με ένα blood and tears concert (μεταφράστε το όπως θέλετε…)!

Α: Για το τέλος, μια πολιτική ερώτηση: παρόλο που όλοι εκτός των ΗΠΑ μιλούνε εναντίον του Bush, νομίζω πως στην Ευρώπη έχουμε έναν ανάλογο πρόεδρο, τον ιταλό πρωθυπουργό κύριο Berlusconi. Συμφωνείς;

JR: Όχι. Ο Bush έχει περισσότερη δύναμη και η αμερικάνικη πολιτική κάτω από τη δική του εποπτεία είναι επικίνδυνη για όλο τον κόσμο. Ο Berlusconi είναι ένας «μικρός Καίσαρας» και η διακυβέρνησή του είναι ηλίθια μόνο για τους Ιταλούς. Είναι κάτι πολύ ιταλικό και μπορούσε να συμβεί μόνο εδώ. Πάντως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν κακούς προέδρους. Είμαι αριστερός (μάλλον εννοεί την ιταλική έννοια του όρου και όχι την ελληνική, δηλαδή περισσότερο Πασόκος, παρά ΚΚΕ, πιθανόν κλίνει προς τον Συνασπισμό, όχι του Αλαβάνου, αλλά του Κωνσταντόπουλου) και δεν είμαι περήφανος που ο Blair προέρχεται από το εργατικό κόμμα. Αυτός, μαζί με τον Bush, τον Aznar και τον Berlusconi έχουν την ευθύνη για την κατάσταση στο Ιράκ. Νομίζω ότι ούτε στην Ελλάδα υπάρχει αριστερός πρωθυπουργός, ή κάνω λάθος; (δεν ξέρω, κάτι λέει για μεσαίο χώρο, σου κάνει;…). Χαίρομαι πάντως που σοβαροί αριστεροί σαν τον Zapatero στην Ισπανία κέρδισαν τις εκλογές. Τέλος πάντων, νομίζω ότι και ο Chirac που δεν είναι αριστερός είναι εκατομμύρια φορές καλύτερος από τον Blair και τον Berlusconi… Sad world!

Χιλιάδες φορές πιο δυστυχισμένος μετά την τραγωδία στην Ασία, θα συμπλήρωνα εγώ…

Κώστας Παπασπυρόπουλος