ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ 3/1/2005

Μέχρι και το Σάββατο των Χριστουγέννων δεν με είχε πιάσει ακόμα το σύνδρομο στέρησης κινηματογραφικής αίθουσας, με αποτέλεσμα να νιώθω πολύ σίγουρη στο ότι τελικά δεν θα λύγιζα για να δω τον Αλέξανδρο. Γιατί από τότε που κατέβηκα Ηράκλειο δεν παίζουν και τίποτα άλλο τα σινεμά: τον Αλέξανδρο, το Φάντασμα της Όπερας και κάτι παιδικά. Ε, την Δευτέρα είχα δει ήδη και τα δύο (+ τα παιδικά τις δύσκολες μέρες τις Πρωτοχρονιάς που ακολούθησαν). Φοβερή σταθερότητα επέδειξα και εδώ ως συνήθως, τρομάρα μου!!

Λοιπόν τώρα, τι θέλετε να σας πω για το Φάντασμα της Όπερας (Σκηνοθεσία: Τζόελ Σουμάχερ, ΗΠΑ 2004) ή για τον Αλέξανδρο (Σκηνοθεσία: Όλιβερ Στόουν, ΗΠΑ-Γερμανία 2004); Το Φάντασμα της Όπερας δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον αν εξαιρέσεις την πολύ καλή μουσική του Andrew Lloyd Webber, με συνέπεια να μην έχω και πολλά να πω. Τη συνιστώ ιδιαίτερα στα πολύ ρομαντικά κορίτσια και στα αγόρια που φάγανε άσχημες χυλόπιτες στη ζωή τους. Τελεία. Για τον Αλέξανδρο από που να αρχίσω και που να τελειώσω.

Θα αρχίσω από το φανταστικό σώμα του πρωταγωνιστή Κολίν Φαρέλ (Αλέξανδρος), θα επεκταθώ στα πλούσια κάλλη της τύπας που έπαιζε τη γυναίκα του Αλέξανδρου την Ρωξάνη ( Ροζάριο Ντόσον ) και θα τελειώσω με τους υπέροχους άντρες (μαλάκα μου, που τους βρήκε αυτούς τους θεογκόμενους ο Όλιβερ;) που πλαισιώνουν τον Αλέξανδρο στις μάχες για την κατάκτηση του διαστήματος. Sorry, του τότε γνωστού κόσμου ήθελα να πω.

Λοιπόν και για να σοβαρευτώ. Εγώ αλλιώς την περίμενα την ταινία και αλλιώς μου βγήκε. Βασικά πήγα για να δω μία καλογυρισμένη χολυγουντιανή περιπέτεια εμπλουτισμένη με βία, σεξ, δολοπλοκίες, έρωτες, πάλι σεξ και τέτοια αλλά αντ’ αυτού είδα ένα ατέλειωτο μπούρου μπούρου, έναν πλατωνικό έρωτα ανάμεσα στον Αλέξανδρο και στον Ηφαιστίωνα (σωματάρα και ο ηθοποιός που τον ενσάρκωνε, μα πού τους βρίσκει ακόμα αναρωτιέμαι) μία σκιά σεξ στην κυριολεξία (οι σκιές του Αλέξανδρου και της Ρωξάνης κάνανε έρωτα όχι οι ίδιοι. Οι ίδιοι είχαν βγει από το πλάνο και πίνανε καφέ. Μα πείτε μου είμαστε σοβαροί;) και κάτι μάχες στις οποίες ο γίγαντας ο Όλιβερ τις είχε γυρίσει σε πολύ κοντινό πλάνο (φαντάζομαι για να βρεθούμε στη θέση των πολεμιστών που μάχονταν σώμα με σώμα) και κούραζαν περισσότερο με την ταχύτητά τους παρά σε βάζανε στο κλίμα τους.

Δεν θα μιλήσω για την ιστορικότητα της ταινίας πρώτον γιατί δεν ξέρω την ιστορία εκείνης της περιόδου και δεύτερον γιατί όπως άλλωστε αναφερόταν και στους τίτλους, το έργο δεν γυρίστηκε ως ιστορικό ντοκιμαντέρ αλλά ως ψυχαγωγική ταινία ιστορικού περιεχομένου. Παρόλα αυτά νομίζω ότι ο Στόουν πέτυχε στο να δώσει την μοναξιά της εξουσίας και την αλαζονεία που διακατέχει τους περισσότερους ηγεμόνες. Και ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας από αυτούς.

Δέσποινα Καβουσανάκη