VERA DRAKE MIKE LEIGH 7/1/2005

Είμαι μισή ώρα μπροστά από την οθόνη και προσπαθώ να σκεφτώ με τι να αρχίσω. Στην αρχή είπα να αναφερθώ στην κατάσταση που επικρατεί στη ΝΑ Ασία, αλλά μετά κατέληξα ότι δεν είμαι άλλος ένας από αυτούς του ρεπόρτερ που έχουν στόχο και σκοπό την προβολή και κατ’ επέκταση την υπερβολή των ανθρώπινων τραγωδιών. Από την άλλη δεν μου πάει, σε ένδειξη σεβασμού προς αυτούς που πέθαναν και αυτούς που πρόκειται να υποστούν τις συνέπειες της καταστροφής, να μην αναφερθώ στο τι έγινε την 26^η Δεκεμβρίου του 2004. Αλλά και τι να πω όταν αυτά που διαβάζουμε και αυτά που βλέπουμε και ακούμε ξεκινάνε και καταλήγουνε σε αυτό το γεγονός; Πέρα από τη βουβή θλίψη που όλοι μας νιώθουμε, δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι. Όσα λεφτά και να δώσω, αν δεν υπάρξει ανακατανομή των δημόσιων πόρων δεν μπορεί να γίνει τίποτα γι αυτούς τους ανθρώπους που ήταν και πρότερα βουτηγμένοι στην εξαθλίωση. Και δυστυχώς δεν είναι αυτό μόνο δική μου διαπίστωση. Παραπέμπω σε ένα εξαιρετικό άρθρο του ΚΙΜΠΙ στην Οικονομική Καθημερινή της προηγούμενης Κυριακής, όπου συγκεντρώνονται κτηνώδεις αλήθειες. Αυτά τα ολίγα για εισαγωγή. Ας επανέλθω στο προσφιλές μου θέμα τώρα, αφού αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα ακόμα και από το να σκέφτομαι και να στενοχωριέμαι.

Μία Κυριακή μεσημέρι ενώ έξω έβρεχε καρέκλες και ουχί νερό, εγώ ήμουν σε σινεμά και παρακολουθούσα το Μυστικό της Βέρα Ντρέικ (Μάικ Λι, Βρετανία 2004, Χρυσός Λέων στο Φεστιβάλ Βενετίας 2004). Η ατμόσφαιρα και μέσα και έξω από το σινεμά ήταν πέρα για πέρα αγγλική αφού το μέσα εξαντλούνταν στο cup of tea και στο dear και το έξω... αλλά τα είπαμε, να μην τα ξαναλέμε. Καταρχήν το στόρυ: μία φτωχή πλην καλόκαρδη κυρία (μια καταπληκτική Ιμέλντα Στάντον η οποία βραβεύτηκε κιόλας για την ερμηνεία της αυτή στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας) που δουλεύει ως καθαρίστρια σε σπίτια πλουσίων κάνει παράνομες εκτρώσεις, για τις οποίες δεν πληρώνεται, θεωρώντας ότι επιτελεί κοινωνικό έργο. Και δικαίως μάλιστα, αφού οι κοπέλες οι οποίες έχουν το πρόβλημα είναι φτωχές με αποτέλεσμα να μην μπορούν να πληρώσουν γιατρούς και νοσοκομεία (πολύ σωστά ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στην αντίθεση μεταξύ των προλετάριων και των αστών, την οποία τοποθετεί μέσα σε εντελώς άνισα περιβάλλοντα) για μία τόσο απλή επέμβαση. Αναμενόμενα, το πράγμα κάποια στιγμή στραβώνει, έτσι η Βέρα βρίσκεται αντιμέτωπη τόσο με τον νόμο όσο και με την οικογένειά της που μέχρι τότε έπνεε και πελάγη πλήρους άγνοιας.

Η ταινία είναι λίγο κουραστική κατά τη γνώμη μου μια και δείχνει εκτρώσεις ξανά και ξανά (λίγο ακόμα και θα ήμουν έτοιμη να βγω στην πιάτσα) αλλά αναφέρεται σε αλήθειες που δύσκολα μπορεί να τις παρακάμψει κανείς. Και μάλιστα αυτές τις αλήθειες δεν τις απεικονίζει απλά αφήνοντας το κοινό να πάρει θέση, αλλά κατά τη γνώμη μου τοποθετείται ανοιχτά υπέρ της Βέρας δίνοντας έτσι και το στίγμα της πολιτικής του άποψης. Γενικά θέλω να υπάρχει στράτευση (με την καλή έννοια και όχι με την Αιζενστανική προσέγγιση του θέματος-βλ. 12 μαθήματα για τον κινηματογράφο του Βασίλη Ραφαηλίδη) του καλλιτέχνη, μια και από τη στιγμή που βλέπουμε τη ματιά του πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα, αν μη τι άλλο πρέπει να καταλαβαίνουμε και τι ο ίδιος πιστεύει γι αυτό. Η ταινία αξίζει και καλό είναι να τη δείτε όλοι.

Δέσποινα Καβουσανάκη