DE L’AIMANT VON MAGNET 10/1/2005

Στο Nathalie της Anne Fontaine η σχέση του Gerard Depardieu με την Fanny Ardant βαλτώνει μέσα σε ένα μικρό θεατράκι του Παρισιού. Στη συγκεκριμένη σκηνή ακούγονται λίγα δευτερόλεπτα από το Payaso των Von Magnet . Αν και για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα το συγκεκριμένο κομμάτι προσδίδει μία ένταση που δεν υπάρχει γενικά στην ταινία, η συγκεκριμένη επιλογή είναι μάλλον άστοχη. Στο Exils του Αλγερινού Tony Gatlif το ζεύγος των πρωταγωνιστών κατευθυνόμενο από το Παρίσι προς το Αλγέρι, περνά μία νύχτα σε ένα πρόχειρο κατάλυμα στη νότια Ισπανία. Εκεί γίνονται μάρτυρες μίας σύναξης ντόπιων, όπου υπό φλαμένκο ήχους ένας χορός γεμάτος ένταση και πάθος καταλήγει σε μία ακραία στα όρια υστερίας καθαρτικής μανιασμένης τελετουργίας. Σε αυτήν την σκηνή δεν ακούγεται μουσική των Von Magnet, αλλά θα ταίριαζε απόλυτα.

Αν υπάρχει ένας συγκεκριμένος άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τόσα χρόνια οι Von Magnet είναι η εμμονή τους με πρωτόλειες και αρχέγονες μορφές και συναισθήματα. Πηγαινοερχόμενοι διαρκώς από το ένα στυλ στο άλλο, από ψηφιακούς θορύβους σε φλαμένκο κιθάρες, από techno σε tango, μπλέκοντας σε ένα πολυπολιτισμικό χαρμάνι διαφορετικές μορφές έκφρασης, μουσική, χορογραφίες, video art, ποίηση, έχουν ως κοινή συνισταμένη την ανάδειξη των πιο ζωτικών και παθιασμένων ενστίκτων.

Τέσσερα χρόνια μετά το πιο ανατολίτικο El Planeta, ένα album έντονα επηρεασμένο από τις συναναστροφές και συνεργασίες του Phil Von με Άραβες μουσικούς, έρχεται η επιστροφή στις φλαμένκο ρίζες με το De l’aimant . Ο κορμός της κολεκτίβας παραμένει ο ίδιος. Ο Jerome Soudan σε πιο διακριτικό ρόλο σε σχέση με προηγούμενα albums υπεύθυνος για το πιο ηλεκτρονικό προσωπείο των Von Magnet, προσθέτει τραχιά beats και ψηφιακές μελωδίες σε πολύ απαραίτητα σημεία. Η Flore Magnet με την ερωτικότατη φωνή της αποτελεί την ιδανική μούσα του Phil Von, αλλά όταν αναλαμβάνει πρώτο ρόλο οδηγεί τη μουσική στην τραγική της κορύφωση φέρνοντας στο νου τη Nico του The End. Στο εκπληκτικό El Vacio δίνει μία από τις πιο αισθαντικές της ερμηνείες μέχρι να χαθεί η φωνή της κάτω από ένα κύμα από ζουρνάδες. Ο Phil Von φλέγεται για μία ακόμη φορά και με την βαθιά μπάσα φωνή του αποτελεί την βίαιη και τραχιά ανάδραση στην ερμηνεία της Flore.

Η προσθήκη του κιθαρίστα Sabine Van Den Oever είναι καταλυτική για τη δημιουργία της φλαμένκο βάσης του album, καθώς όλα τα τραγούδια βασίζονται σε παραδοσιακούς ανδαλουσιάνικους ρυθμούς (rumbas, alegria, buleria, fandango…).

Η μίξη της παράδοσης με την τεχνολογία είναι κάτι το οποίο έχει δώσει φαιδρά αποτελέσματα σε όλες αυτές τις σύγχρονες illustration ethnik παραγωγές. Αυτό το οποίο διαφοροποιεί πλήρως τους Von Magnet από όλη αυτή την τάση είναι ότι η μουσική τους δεν αναζητά τις κοίλες καλοτροχισμένες επιφάνειες των δύο συστατικών, ώστε να εφαρμόσει το ένα με το άλλο σε μία αρμονική, ευκολοάκουστη συνύπαρξη.

Το ζητούμενο είναι η ανάδειξη των αιχμηρών ακμών τόσο της παράδοσης όσο και της τεχνολογίας η σύγκρουση αυτών και η ανεξέλεγκτη έκλυση ενέργειας. Και αυτή η ενέργεια είναι που θα καταλήξει σε σαρκική έξαψη και θα αποτυπωθεί άριστα στο εξώφυλλο του De l’aimant. Η μουσική του De l’aimant είναι η μουσική της καυτής ηφαιστειακής λάβας όταν καταλήγει στη θάλασσα.

Γιώργος Γαλάνης