 |
|
|
|
GIARDINI DI MIRO, Eventless Plot
|
Μας είχε λείψει ο Μύλος. Μπορεί πολλές φορές να είχαμε διαφωνήσει με τις επιλογές των ανθρώπων που τον διαχειρίζονταν και τα τελευταία χρόνια να τον σνομπάραμε όλο και περισσότερο, αλλά οι τέσσερις μήνες που μεσολάβησαν έδειξαν ότι αποτελεί τον κορυφαίο χώρο διεξαγωγής πολιτιστικών γεγονότων στην Θεσσαλονίκη. Λίγο η αμηχανία των διοργανωτών για το πού θα πραγματώσουν τις συναυλίες τους, λίγο το δικό μας τρέξιμο από το Νέο Ρύσιο μέχρι τα Σφαγεία για να δούμε τις συναυλίες που μας ενδιαφέρουν, φανέρωσε τη μεγάλη αδυναμία της πόλης όσον αφορά τους συναυλιακούς χώρους. Ε, και προσωπικά γράφοντας, στο Μύλο είδα και το πρώτο μου live με μη ελληνικό γκρουπ το Δεκέμβριο του 1992…
Δεν ξέρω, βέβαια, κατά πόσο καλά θα υπηρετήσει από εδώ και πέρα ο Μύλος την πολιτιστική δραστηριότητα, όμως, τα πράγματα ξεκινάνε σωστά. Η Kazan db βρήκε το σπίτι της στο Ξυλουργείο του Μύλου και εκεί φαίνεται ότι θα μας προσφέρει ωραίες συναυλιακές στιγμές. Εκεί θα εμφανιστούν σε λίγες μέρες (16/01) οι Arab Strap, εκεί εμφανίστηκαν την Παρασκευή 7 Ιανουαρίου και οι ιταλοί Giardini Di Miro. Αγαπημένος χώρος, αν και μικρός, το Ξυλουργείο και με τον ήχο του να βελτιώνεται συνέχεια. Μακάρι να εξελιχθεί στο «δικό μας» Μικρό Μουσικό Θέατρο!
Βέβαια, η συναυλία της Παρασκευής αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα περισσότερο στα χαρτιά, παρά στην πράξη. Γιατί οι GDM με απογοήτευσαν ίσως και πιο πολύ από το 2002 που τους είχα δει στην Αθήνα. Ξέρετε, τελικά πρόκειται για ένα ακόμα από τα συγκροτήματα που δεν καταφέρνουνε να διαχειριστούν ζωντανά το εξαιρετικό studio υλικό που διαθέτουν. Έρχονται δηλαδή σε πλήρη αντίθεση για παράδειγμα με τον Cave (θα μου πείτε τώρα τι συγκρίνω, αλλά γιατί όχι;), ο οποίος κατάφερε στην πρόσφατη συναυλία του να κάνει το τελευταίο του άλμπουμ να μοιάζει με αριστούργημα, κάτι που πιστέψτε με δεν είναι. Παρόλα αυτά, οι πέντε συμπαθείς μουσικοί και ο σχετικά αντιπαθητικός τραγουδιστής τους, δείχνουν ότι το αγαπάνε αυτό που κάνουν, ότι έχουν δουλέψει σκληρά στις πρόβες, ότι έχουνε «ψηθεί» στα πολλά live. Κι όμως, το αποτέλεσμα δεν σε απογειώνει ποτέ. Αν εξαιρέσω το πρώτο εικοσάλεπτο της εμφάνισής τους, που κάτι η προσμονή μου να τους ξαναδώ, κάτι τα καλά τραγούδια που επέλεξαν με έκαναν να «χτυπιέμαι», το υπόλοιπο πενηντάλεπτο το πέρασα πηγαίνοντας πάνω κάτω στο Ξυλουργείο, μέχρι τελικά να καθίσω στα σκαλιά δίπλα στο μπαρ και να τους παρακολουθώ αποσβολωμένος να διασκευάζουν το Without you I’m nothing των Placebo! Μα είναι δυνατόν;
«Καλά ρε φίλε», θα μου πει κάποιος, «μας έχεις ζαλίσει τόση ώρα και δεν μας γράφεις ακριβώς τι δε σου άρεσε. Θα μας πεις επιτέλους;»! Λοιπόν, έχω αρκετά στοιχεία για να δικαιολογήσω τη θέση μου. Καταρχήν ο τραγουδιστής τους. Αν ήταν να μου φέρουν εδώ τον Brett Anderson ή τον Brian Molko για να ερμηνεύσει τα τραγούδια τους, τους προτιμούσα και χωρίς φωνητικά, όπως ήταν και πριν δύο χρόνια. Και να πω ότι ήταν και κανένας σπουδαίος ερμηνευτής… Επιπλέον, οι Giardini Di Miro είναι ένα συγκρότημα που στηρίζεται στη δημιουργία ωραίας ατμόσφαιρας. Οι ιταλοί την είδαν Sonic Youth (που δεν είναι) και μας ζάλισαν στη βαβούρα και την παραμόρφωση. Και εκείνο το Mac τι το είχανε στη σκηνή; Να μην ξεχνάμε, επιπλέον, ότι εκείνο που διαφοροποίησε τους GDM από άλλα συγκροτήματα του χώρου ήταν η εξαιρετική χρήση πνευστών και βιολιών που είχαν στα κομμάτια τους. Φίλε, αν δεν μπορείς αυτά να τα έχεις στο live σου, ή τουλάχιστον να τα αντικαταστήσεις επάξια, μην περιμένεις από εμένα να σε χειροκροτώ επειδή είσαι καλό παιδί και φίλος γείτονας (αυτό το γράφω και για τον Jukka Reverberri που τον γνώρισα πριν τη συναυλία και αποδείχτηκε πολύ γλυκός και χαμογελαστός)! Πάνε οι εποχές, που από την πολλή ευγνωμοσύνη που βλέπαμε live ξένου καλλιτέχνη στη Θεσσαλονίκη, παραβλέπαμε το ποιοτικό μέρος της εμφάνισης…
Για να μην πλατειάζω άλλο, να αναφερθώ και στους Eventless Plot που άνοιξαν τη συναυλία. Η αλήθεια είναι ότι εδώ στο Atraktos.net, αλλά και εμένα προσωπικά, μας συνδέουν στενές σχέσεις με τα μέλη του συγκροτήματος. Όμως, σαν... άμεμπτος «δημοσιογράφος» που είμαι (κάτι σαν ο Τριανταφυλλόπουλος του atraktos!) θα αναφέρω ότι τα παιδιά θέλουν δουλειά ακόμα για τις live εμφανίσεις τους και πολλή περισσότερη προσπάθεια για να αναπτύξουν σωστά τις ιδέες τους. Επειδή, όμως, τυγχάνει να έχω ακούσει μεγάλο μέρος του ηχογραφημένου υλικού τους, σας ενημερώνω ότι αυτό είναι πολύ συμπαθητικό (κινείται στα χωράφια της experimental electronica, για τους μη παρευρισκόμενους) και ίσως αδικήθηκε από το την εμφάνιση του γκρουπ. Όλα τα λεφτά πάντως τα αξίζει ο μπασίστας τους, που παραλίγο να πάω να του ζητήσω αυτόγραφο. Νόμιζα ότι ήταν ο θεός Devendra Banhart…
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Live
