ΟΙ ΘΛΙΜΜΕΝΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ 19/1/2005

ΟΙ ΘΛΙΜΜΕΝΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Συγγραφέας: Gabriel García Márquez

Σελίδες: 205

Εκδόσεις: Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ

Ένας ηλικιωμένος δημοσιογράφος που ζει απομονωμένος, συνεχίζοντας να γράφει επί πολλά χρόνια κυριακάτικα άρθρα για μια εφημερίδα, αποφασίζει την ημέρα των ενενηκοστών γενεθλίων του να κάνει δώρο στον εαυτό του μια νύχτα με μια νεαρή παρθένα. Γι’ αυτό και επικοινωνεί με τη Ρόζα Καμπάρκας, χρόνια γνωστή του και ιδιοκτήτρια ενός παράνομου οίκου ανοχής. Ο «δάσκαλος», όπως τον αποκαλούν όλοι, πεπεισμένος ότι το τέλος του πλησιάζει και αισθανόμενος το βάρος της μοναξιάς του, πηγαίνει τελικά στον οίκο ανοχής όπου τον περιμένει η κοπέλα που ζήτησε – καταλήγει όμως να περάσει το βράδυ ξάγρυπνος απλά παρατηρώντας την ενώ αυτή κοιμάται. Καθώς οι μέρες περνούν, συνεχίζει να την επισκέπτεται και βυθίζεται σιγά-σιγά σ’ έναν πρωτόγνωρο έρωτα, τον πρώτο ολόκληρης της ζωής του. Τα άρθρα του ξαφνικά γίνονται ύμνοι προς το συναίσθημα που τον γέμισε τόσο ξαφνικά και ο ίδιος αισθάνεται ζωντανός ξανά, αψηφώντας ακόμη και τον φόβο του επικείμενου θανάτου του.

Δεν υπάρχουν και πολλά που να μην έχουν ειπωθεί για έναν απ’ τους σπουδαιότερους συγγραφείς του αιώνα μας, τον Gabriel García Márquez . Και σ’ αυτό το βιβλίο του – μια απροσδόκητη και σύντομη νουβέλα, που όμως καταφέρνει να εκφράσει συμπυκνωμένα πολλές ιδέες του – ο συγγραφέας ασχολείται με δύο απ’ τα πιο αγαπημένα του θέματα, που δεν είναι άλλα απ’ τον έρωτα (και τη μεταμορφωτική δύναμή του) και τη μοναξιά. Ο ήρωάς του, ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες σε μια εξέλιξη που ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει, αισθάνεται για πρώτη φορά πόσο λυτρωτικός μπορεί να είναι ο έρωτας, από μια απομόνωση που ο ίδιος διάλεξε, αλλά που πια δεν τον αντιπροσωπεύει. Όλα γύρω του αποκτούν άλλο χρώμα, η ζωή γίνεται πάλι έντονη και ουσιαστική και ξαφνικά τα πάντα έχουν ένα άλλο νόημα, απ’ τη στιγμή που άρχισε να φαντάζεται την καθημερινότητά του δίπλα σε μια κοπέλα που με τα νιάτα της φαίνεται να τον έχει ξαναζωντανέψει.

Και ο ίδιος ερωτεύεται, πονάει, απελπίζεται και προσπαθεί όπως κάνει κάθε ερωτευμένος και χωρίς να τον βαραίνουν στο ελάχιστο τα ενενήντα χρόνια που κουβαλάει. Κι έτσι ακόμη και το ίδιο το τέλος, δεν μοιάζει πια τόσο απειλητικό ή κοντινό και ακόμη και αν έρθει, ο γέρο-δάσκαλος νιώθει τόσο ευτυχισμένος και χορτασμένος που όπως λέει «ήμουν καταδικασμένος σ’ έναν ωραίο θάνατο μ’ ένα ευτυχισμένο ψυχομαχητό».

Ο Márquez δείχνει για άλλη μια φορά με πόση μαεστρία μπορεί να χειρίζεται το λόγο, τις λέξεις αλλά και τα ανθρώπινα συναισθήματα και φτιάχνει το ψυχογράφημα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου που τελικά ίσως και να μην ανταποκρίνεται σε όσα έχει συνηθίσει η κοινωνία να περιμένει – συγκεκριμένες σκέψεις, συγκεκριμένες προσδοκίες και παραίτηση από τη ζωή δηλαδή. Κι έτσι βγάζει το συμπέρασμα πως ίσως τελικά να είναι ο έρωτας που μας κρατάει ζωντανούς.

Φωτεινή Δράκου