 |
|
|
|
ARAB STRAP, Broken Seals
|
Οι Arab Strap είναι μια εντελώς ιδιόμορφη περίπτωση μπάντας. Μουσικά δεν προσφέρουν τίποτα καινούριο, ο τραγουδιστής τους είναι κάθε άλλο παρά καλλίφωνος, αλλά... Δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι αυτή η ιδιαιτερότητά τους τους έχει κάνει τόσο αγαπητούς. Γιατί στα τραγούδια τους θα βρεις ιστορίες για γκομενικούς καυγάδες, για λερωμένα από σπέρμα σεντόνια, για τοn Winnie The Pooh (εκείνο το ηλίθιο αρκουδάκι) και τον ακόμα πιο σπαστικό φίλο του, το γουρουνάκι Piglet, για μπαρ τρύπες, για αλκοόλ, για πολύ αλκοόλ, για πιο πολύ αλκοόλ, για εγωισμό, ποταπότητα, εξαθλίωση, πίστη, αφοσίωση, εξαπάτηση, χυλόπιτες, περίπου χυλόπιτες, για παλιά φαντάσματα, μικρότητες, αξιοπρέπεια, ειρωνεία, πολύ ειρωνεία, περισσότερη ειρωνεία, θλίψη, κατάθλιψη, για γαμήσια με νόημα και χωρίς, ιστορίες που απλώνονται από τα σχολικά χρόνια μέχρι τα δικά μας. Ο μουσάτος αυτός σκωτσέζος, ο Aidan Moffat, παρέα με τον φίλο του τον Malcolm έχουν σκαρώσει ίσως το πιο γλυκόπικρο album στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής, και αναφέρομαι φυσικά στο Philophobia, ένα δίσκο που ως δια μαγείας συμπυκνώνει ολόκληρη την εφηβική βλακεία μας αλλά και την μετέπειτα ωρίμανση μας. Και τα επόμενα album κινηθήκανε στα ίδια περιγραφικά μοτίβα, οι μουσικές αλλάξανε, η σκοτεινή αυτή μελαγχολία καταποντίστηκε κάπως, ο Aidan άρχισε να τραγουδάει, μεγάλωσε και αυτός κι άλλο, και εμείς άλλωστε, περάσανε μάλιστα πάνω από πέντε χρόνια από την πρώτη εμφάνιση τους εδώ. Τότε θυμάμαι κάποιοι είχανε φτιάξει και ένα πανό με το εξώφυλλο του Cherubs και το είχανε βάλει πάνω στο μικρό φασαριόζικο synth του Aidan, ο ίδιος όμως μας είπε ότι δεν θυμάται τίποτα από εκείνη την εμφάνιση. Ούτε και εγώ. Όσο βελτιώνεται η σκέψη μου, τόσο χαλάει η μνήμη μου.
Φέτος στο κατάμεστο ξυλουργείο, σε αντίθεση με τους λίγους πιστούς στο Club τότε, οι Arab Strap είχανε τρομπέτα, έγχορδα, μου έλειψε όμως εκείνο το απίστευτα θορυβώδες συνθάκι που είχε ο  Aidan την πρώτη φορά. O Malcolm ήτανε και πάλι αφοσιωμένος στην κιθάρα του, ο Aidan τραγουδάει όλο και πιο πολύ, δεν του πάει πολύ, αλλά έτσι κι αλλιώς έχει βγει εδώ και καιρό από την απόλυτα σκοτεινή του περίοδο. Και ίσως καλά έκανε. Οι Arab Strap ως live μπάντα έχει ενέργεια που μπορεί και μεταδίδει, ανεβοκατεβάζει τις διαθέσεις μας, αυτό δεν θέλουμε και εμείς άλλωστε, είτε από τη μουσική είτε από τις σχέσεις μας; Μακριά από τελειοποιήσεις, ωραιοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις, οι Arab Strap, στο studio και στη σκηνή, μετατρέπουνε σε τραγούδια όλα αυτά τα σημαντικά και μη που συμβαίνουν στον καθένα μας όσον αφοράν τις σχέσεις μας. Γι’ αυτό και τα τέσσερα λεπτά του ακουστικού Soaps που παίξανε στο τέλος μετουσιώνουνε με τον τελειότερο τρόπο οτιδήποτε έχω περάσει σε λίγες νότες και λέξεις. Μπροστά στις απλές αυτές μελωδίες και φράσεις που αργοκυλάνε πάνω από τα όργανα και την αποστομωτική ειλικρίνεια της φωνής του σαβουρογάμη (όπως τον είχε χαρακτηρίσει μια φίλη μου) μένω απλά μαλάκας, ανήμπορος να γεννήσω τον παραμικρό συνειρμό για όσες τριγυρνάνε στο μυαλό μου εκείνη την ώρα. Και εγώ μισούσα εκείνο το τραγούδι της Joan Osbourne. Όμως λάτρευα το άλλο, των Arab Strap..
Γιώργος Γoργογέτας |
Live
