 |
|
|
|
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
|
Πιτσιρικάς ήμουνα όταν πρωτοάκουσα την ξεσσαλονίκη... Πως περάσανε έτσι τα χρόνια... Ας ξεπεράσω τηνδυνατότητα του Έντεχνο ως συναυλιακού χώρου,που ειλικρινά αν δεν ήτανε για τον Παυλίδη εκεί μέσα να δω συναυλία δεν το φανταζόμουνα. Αλλά για τον Παύλο κάθισα, και μάλιστα αρκετά. Προσωπικά θα χωρίσω την βραδιά σε δυο μέρη.  Το πρώτο μισό ήτανε με drums, ηλεκτρική κιθάρα και τον Παύλο με την ακουστική του. Τρία μόλις άτομα, κι όμως νόμιζα ότι είχα μπροστά μου την ομορφότερη μπάντα του κόσμου. Και λάτρεψα την σπασμένη πολυθρόνα, ποτέ όμως δεν φαντάστηκα πόσο πιο μακριά θα μπορούσε να με ταξιδέψει με την προσθήκη ενός e-bow. Το μινιμαλιστικό αυτό σχήμα έδωσε την τελειότερη διάσταση τόσο στα τραγούδια του προσωπικού δίσκου του Παύλου, όσο και στα παλιότερα κομμάτια απ’ τα Σπαθιά.
Το Μια Ματιά Σαν Βροχή είχε την τιμητική του, και τα σόλο του Παύλου φυσικά, και ο κόσμος ήτανε τόσο ζεστός που και ο ίδιος ο Παύλος το ένιωσε διαφορετικά από κάθε άλλη φορά. Βίωσα απόλυτα για άλλη μια φορά την δύναμη των λέξεων, την επίδραση τους πάνω στην διάθεσή και ψυχοσύνθεσή μας, καθώς και την μοναδική αυτή ικανότητα του Παύλου να μετουσιώνει τις εικόνες του μυαλού του σε τραγούδια τόσο άμεσα απτά και άμεμπτα.
Το δεύτερο μέρος βρήκε τον ερμηνευτή μόνο με την κιθάρα του, σε ένα σετ κυρίως αποτελούμενο από παλιότερα τραγούδια που το στριμωγμένο κοινό δεν έπαυε στιγμή να τραγουδά. Και όσο και αν η Φωτιά Στο Λιμάνι κάπου μου φάνταζε ως το τραγούδι που μουρμουρίζανε όλες οι χαζογκόμενες των λυκειακών μου χρόνων, το βράδυ αυτό απέκτησε ολοκάθαρα την τελειωτική του μορφή,  απαλλαγμένο από κάθε δική μου προκατάληψη και ιδέα, φορτωμένο μόνο με την αρχική του αποστολή: την λύτρωση και εκκαθάριση της μεταπαιδικής αθωότητας, χωρίς ενοχές πλέον γεμάτης από όλους τους φόβους και ανασφάλειες που δεν θα’ θελα να αποβάλλω. Και όλες οι εκτελέσεις είχανε νόημα, δεν στέκανε σα ντροπιαστικές ρεπλίκες του παρελθόντος. Αλήθεια, πόσο αφοπλιστική ήτανε εκείνη η παύση στη μέση του Βράχου; Η σιωπή στη Σιωπή; Η τροχιά που μας υποδείξανε τα Διαστημόπλοια; Το κόλλημα του Παύλου με τα πουλιά στα Περιστέρια και το Χαζοπούλι; Η αόρατη ύπαρξη που όλοι κάπου έχουμε νιώσει στο Δεν Υπάρχεις; Τα άπειρα πρόσωπα της Θλίψης; Εκείνη η βραδιά έλεγε πως ήτανε ένας άνθρωπος που ήτανε σε μια μπάντα, που ανέβηκε στα σύννεφα και χάθηκε για πάντα..
(φωτογραφίες: Απόστολος Κατσαβρίας )
Γιώργος Γoργογέτας |
Live
