SIDEWAYS ALEXANDER PAYNE 26/1/2005

Καιρό είχε να με ενθουσιάσει ταινία τόσο πολύ όσο το Πλαγίως του Αλεξάντερ Πέιν (Sideways, ΗΠΑ 2004). Πέρα από τις ασιατικές ταινίες που πάντα βρίσκεις κάτι για να σε ενθουσιάσει, το αμερικάνικο σινεμά, πέρα από τον Τζάρμους και δυο τρεις άλλους, σπάνια καταφέρνει να σε προσελκύσει.

Σε πείσμα όμως του κατεστημένου (αν και δεν μου αρέσει ο όρος γιατί ακούγεται ελιτίστικος, εντούτοις, λέγοντας κατεστημένο εννοώ την εναλλακτική πλευρά του), ο Αλεξάντερ Πέιν κατόρθωσε να φτιάξει μία πραγματικά καλή ταινία. Και όταν λέω πραγματικά καλή εννοώ πολλά πράγματα. Καταρχήν, η ταινία βασίζεται σε ένα πολύ καλό σενάριο που με τη σειρά του στηρίζεται στο πολύ ενδιαφέρον ομότιτλο βιβλίο του Ρεξ Πίκετ. Το οποίο σενάριο αφορά με δυο λόγια στο ταξίδι που κάνουν δυο φίλοι στους αμπελώνες της ηλιόλουστης Καλιφόρνιας. Ο ένας ο Μάιλς (ένας εξαιρετικός Πολ Τζιαμάτι, του οποίου μάλιστα την προηγούμενη ταινία του το American Splendor σας συνιστώ μόνο και μόνο για την και εκεί πολύ καλή του ερμηνεία, να δείτε), ένας καθηγητής και επίδοξος συγγραφέας που αναλώνεται συνέχεια σε σκέψεις για την πρώην του γυναίκα συναντιέται με τον κολλητό του φίλο από το γυμνάσιο, τον Τζακ, (Τόμας Χέιντεν Τσερτς) έναν ηθοποιό της τηλεόρασης και απίστευτο γυναικά, προκειμένου να απολαύσουν μίας βδομάδας κρασοκατάνυξης πριν τον γάμο του τελευταίου. Ο Μάιλς λόγω της πολύ καλής γνώσης που έχει για το κρασί αναλαμβάνει να μυήσει τον Τζακ στην τέχνη κα την απόλαυση του κρασιού ξεκινώντας το ταξίδι τους από ένα οινοποιείο στη Σάντα Μπάρμπαρα. Εκεί θα γνωρίσουν δύο γυναίκες, εξαιτίας των οποίων θα βγουν στην επιφάνεια όλες οι φοβίες, οι εμμονές, οι ψυχαναγκασμοί, οι επιθυμίες τόσο του Μάιλς όσο και του Τζακ, συναισθήματα και ανθρώπινες συμπεριφορές τις οποίες ο Πέιν σκηνοθετεί με χιούμορ και διακριτικότητα.

Θα μπορούσα να βρω πολλούς χαρακτηρισμούς για να στηρίξω την πολύ καλή εντύπωση που μου έκανε η ταινία όπως, ανθρώπινη, ρεαλιστική, χωρίς εξάρσεις και ενθουσιασμούς ή μελοδραματισμούς ανάλογα, τρυφερή, αστεία, αλλά εκείνο που μπορώ να πω πραγματικά ότι με ενθουσίασε είναι το ότι μου υπενθύμισε το πόσο προβληματισμό μπορούν να επιφέρουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσεγγίζεις ανθρώπους τους οποίους επιθυμείς, εξαιτίας του ότι έρχονται αντιμέτωπα μέσα σου ο φόβος της απόρριψης και η επιθυμία να εκπληρώσεις το όνειρο να είσαι μαζί με τον άλλο. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή η ρημάδα η φιλία και βρίσκεις καταφύγιο στον πόνο και στη χαρά σου. Και ευτυχώς που υπάρχουν ταινίες που μας κάνουν να τα δούμε όλα αυτά. Πραγματικά μην τη χάσετε.

Δέσποινα Καβουσανάκη