LCD SOUNDSYSTEM LCD SOUNDSYSTEM DFA 2/2/2005

COOLER THAN BEING COOL

«Το μόνο που ήθελα πάντα ήταν να προκαλέσω την αυτογνωσία των ανθρώπων και να τους κάνω παρανοϊκούς» λέει ο James Murphy σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, είναι ο ίδιος άνθρωπος που έγραφε τους στίχους του σπουδαίου Losing My Edge τρία χρόνια πριν: «I’m losing my edge to all the kids, to the art school Brooklynites in little jackets and borrowed nostalgia for the unremembered eighties», δίνοντας το στίγμα της γενιάς του και της μουσικής του κατεύθυνσης: τα seventies και τα eighties, στα οποία μεγάλωσε και πέρασε τα νεανικά του χρόνια, η εποχή που τον διαμόρφωσε, τουλάχιστον από μουσικής άποψης.

Ο James Murphy πρέπει να είναι γύρω στα 40 τώρα. Κι αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ του. Το πρώτο άλμπουμ του σαν LCD Soundsystem , και το πρώτο που αναλαμβάνει την ευθύνη ολοκληρωτικά, γιατί έχει αρκετή μουσική «προϊστορία»: Αρχικά με το ψευδώνυμο Jimmy James με τους Pony , ένα συγκρότημα που έδρασε στις αρχές των nineties χωρίς επιτυχία και διαλύθηκε το 1995. Στους Pony έπαιζε drums! Στη συνέχεια δημιούργησε με τον μπασίστα M Kitty DuBois τους Speedking [που ήταν ότι περίπου λέει το όνομά τους, γρήγοροι και προσωρινοί] με ακόμα μεγαλύτερη… αποτυχία.

Η κατάσταση στην ανεξάρτητη σκηνή της εποχής τον ανάγκασε να στραφεί στη μουσική παραγωγή, έφτιαξε ένα στούντιο ηχογράφησης [το Plantain Studio] και άρχισε να δουλεύει με άλλα συγκροτήματα, το πιο γνωστό απ’ τα οποία είναι οι Six Finger Satellite. Αφού αφοσιώθηκε στο στούντιο για μερικά χρόνια και δούλεψε σαν DJ, αποφάσισε ότι ήταν η σωστή στιγμή να φτιάξει τη δική του μουσική, έτσι το 2002 προκύπτουν οι LCD Soudsystem και τα single στην Death From Above Records.

Εκεί άρχισε να κάνει παραγωγή σε συγκροτήματα της εταιρίας [ο Murphy ήταν το μισό της «ομάδας», το άλλο μισό ήταν ο Tim Goldsworthy των UNKLE και πρώην εργαζόμενος στη Mo’Wax]-δίνουν στην ομάδα παραγωγής -και στην εταιρία- το όνομα Death From Above, από ένα τραγούδι των [πανκ] Crispy Ambulance. Η DFA έγινε η πιο ενδιαφέρουσα νέα εταιρία της Νέας Υόρκης και με την ετικέτα της προκύπτουν πολύ σημαντικά ονόματα που αναβιώνουν τον electroclash ήχο: The Rapture, Black Dice, Juan McKlean.

Για τον Murphy τα πάντα αλλάζουν. Περιόδευσε με τους Rapture ανοίγοντας τις εμφανίσεις τους, το Losing My Edge το υποδέχτηκαν και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού ενθουσιωδώς, ο σαρκασμός στους στίχους του έγινε το σήμα κατατεθέν του, όπως κι ο disco punk ήχος του. Το Losing My Edge είναι ένα τραγούδι εντυπωσιακό, τόσο εντυπωσιακό όσο και το House of Jealous Lovers των Rapture [που οφείλουν πολλά στον Murphy]. «But I was there, I was there in 1974 at the first Suicide practices in new York City, I was working on the organ sounds»… Ευσεβείς πόθοι, το 1974 ήταν μικρό παιδί σε μια μικρή αγροτική πόλη του New Jersey, προδίδονται όμως οι επιρροές του, όλα τα αξιόλογα συγκροτήματα εκείνης της εποχής [μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80] υπάρχουν στο άλμπουμ του. Κρυμμένα στους ήχους του κάθε τραγουδιού, στους στίχους, στο συναίσθημα που εκπέμπει. Ο δίσκος των LCD Soundsystem είναι ο πρώτος σπουδαίος δίσκος του 2005.

Για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν, γιατί μπορεί να είναι γεμάτος από «κλεμμένους» ήχους και να θυμίζει ένα σωρό πράγματα, αλλά ούτε στιγμή δεν σου περνάει απ’ το μυαλό να το αποκαλέσεις «κόπια». Είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, πέρα από τις τάσεις της εποχής και τις αναβιώσεις της μόδας. Είναι κυκλοφορία της DFA αλλά [ΕΥΤΥΧΩΣ!] δεν είναι electro [τόσο πολύ και τόσο κακό τελευταία που κατάντησε ν’ ακούς τη λέξη και να θέλεις να το βάλεις στα πόδια]!

Ο Murphy είναι όσο έξυπνος χρειάζεται για να μη βιαστεί να βγάλει ένα άλμπουμ όπως οι περισσότεροι, οι οποίοι θα εξαργύρωναν αμέσως την επιτυχία του πολύ πετυχημένου single. Περίμενε δυο χρόνια σχεδόν και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Το ντεμπούτο του συγκροτήματος στην DFA είναι και ο καλύτερος δίσκος της εταιρίας μέχρι τώρα. Κι ένας απ’ τους καλύτερους που έχει βγάλει η σκηνή της Νέας Υόρκης τα τελευταία 20 χρόνια. Δεν είναι υπερβολή. Θα πουλήσει σαν τρελό και του αξίζει, προβλέπεται να κάνει την DFA ότι έκαναν την Sub Pop οι Nirvana. Στην Αμερική ο δίσκος θα βγει τον άλλο μήνα από την Capitol Records, αυτό σημαίνει πολλά!

Σε αρκετά σημεία του το άλμπουμ θυμίζει Fall και Talking Heads, Suicide, PIL, Can, Kraftwerk, Prince, Cabaret Voltaire, μέχρι…Beatles και Pink Floyd. Θα μπορούσε να είχε προκύψει «ένα ακόμα άλμπουμ» με βαρετές «διασκευές» των τραγουδιών που λατρεύει συγκρότημα. Ήταν η μεγαλύτερη παγίδα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις που ο ήχος «πατάει» ξεδιάντροπα στο παρελθόν [σε όλες σχεδόν δηλαδή, στους αιώνες των αιώνων της ιστορίας της μουσικής] ή προκύπτει κάτι ενδιαφέρον και ξεχωριστό, ή μια απ’ τα ίδια. Ακόμα χειρότερα, μια «πατάτα». Εδώ, παρ’ όλο που τίποτα δεν είναι πρωτάκουστο και όλα τα τραγούδια κινδυνεύουν να εξοντωθούν απ’ τον χαρακτηρισμό «ρετρό», δεν είναι καθόλου έτσι. Τίποτα δεν σε κάνει να αγανακτείς. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει ο Murphy να ακούγεται τόσο… original και 2005, σημασία πάντως έχει πως τα καταφέρνει!

Ακούστε το τραγούδι που ανοίγει το πρώτο CD, έχει τον [σαρκαστικό] τίτλο Daft Punk is playing at my house και είναι ένας funky δυναμίτης, στον οποίον ο Prince συναντάει τις κιθάρες των Can κι ο Murphy τραγουδάει μιμούμενος τη φωνή του Mark E Smith! Ενίοτε, και με λίγο απ’ το φαλτσέτο του Prince. Είναι το πρώτο single του δίσκου και μπορεί να καυχιέται πως έχει ήδη ένα ακόμα κλασικό τραγούδι, ένα απ’ αυτά που θα χαρακτηρίζουν το 2005.

Tο Too Much Love που ακολουθεί έχει υπόβαθρο τους ήχους από ένα κομπιουτεράκι τσέπης [σαν τους ήχους του Computer Love των Kraftwerk] και τους δυνατούς ήχους συνθεσάιζερ απ’ το Seconds Too Late των Cabaret Voltaire. Εδώ ο Murphy τραγουδάει σαν David Byrne! Τι άλλο θυμίζει; Την Mutations εποχή του Beck…

To Tribulations είναι ένα synthpop κομμάτι που ξέμεινε από κάποιο συγκρότημα των eighties, κάτι μεταξύ του Dirty Epic των Underworld και…Sigue Sigue Sputnik! «Everybody makes mistakes» τραγουδάει, ενώ ένα μπάσο που περνάει στιγμιαία θυμίζει New Order.

To Movement είναι τραγούδι…Fall! Και ο ήχος και η φωνή. Οι κιθάρες είναι σαρωτικές, ο Murphy δικαιολογεί τον τίτλο του avant punk καλλιτέχνη και μετατρέπει την κρίση της μέσης ηλικίας και το ρετρό συνονθύλευμα σε απίστευτη ενέργεια, με ρυθμούς 21^ου αιώνα!

Στο Never as tired as when I’m waking up το κλίμα αλλάζει εντελώς. Θυμίζει Pink Floyd και το Grace Under Pressure των Elbow, ένα λυρικό τραγούδι με ελεγειακή διάθεση και πικρό τίτλο, πιο θλιμμένο απ’ ότι φαίνεται σε πρώτη ακρόαση.

Το On Repeat είναι ένα electro κομμάτι που το στολίζει [γι’ άλλη μια φορά] με Mark E Smith φωνητικά και έναν επαναλαμβανόμενο υπνωτικό ρυθμό από μπάσο, ενώ ο ίδιος ήχος συνεχίζεται και στο Thrills, το οποίο είναι μάλλον η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Πάλι οι Fall έχουν την τιμητική τους-κι ένας τίτλος λογοπαίγνιο για το ομώνυμο συγκρότημα [αν το έγραψε αλήθεια με αφορμή αυτούς, δεν τους άξιζε και καλύτερο τραγούδι!].

Το DiscoInfiltrator ξεκινάει σαν κομμάτι των Fischerspooner κι εξελίσσεται σε electroclash… νιτρογλυκερίνη, με τον Murphy να μιμείται τις κραυγές του Prince! To GreatRelease στην αρχή θυμίζει Underworld και στη συνέχεια εξελίσσεται σε Spiritualized! Μια τραβηγμένη «ραψωδία» που διαφοροποιείται απ’ το στυλ του υπόλοιπου δίσκου και κλείνει το πρώτο CD με τον πιο χαλαρό τρόπο.

Στο δεύτερο -ακόμα πιο χορευτικό- CD περιέχονται όλα τα κομμάτια απ’ τα singles τους που υπήρχαν κυρίως σε βινίλιο [απ’ το ξεκίνημά τους μέχρι τώρα], δυο εκτελέσεις του Yeah και φυσικά τα Losing My Edge και Give it Up.

Το ντεμπούτο των LCD Soundsystem περιέχει όλους αυτούς τους ήχους που υπήρχαν μέσα στο κεφάλι του Murphy, όλα αυτά που μαζεύονταν τόσα χρόνια και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα έβγαιναν σε κάποιο δημιούργημά του. Το ζητούμενο δεν ήταν το «αν» και το «πότε», αλλά το «πώς». Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Ο ίδιος παραδέχεται πως είναι καλός μίμος, δεν κρύβει τις επιρροές του και αυτοσαρκάζεται, αυτό που ήθελε να αποδείξει κυρίως στον εαυτό του το απέδειξε. Κι ας άργησε λίγο. Τα τελευταία χρόνια μελετούσε προσεκτικά τη χορευτική σκηνή και δεν κατέληξε τυχαία στους ανατρεπτικούς μετα-ντίσκο ήχους που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των δυο CD.

Το LCD Soundsystem είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, ατέλειωτων πειραματισμών κι ένα φιλόδοξο σχέδιο που πέτυχε. Επενδύστε άφοβα, είναι εξαιρετική δουλειά.

Είναι μόλις Ιανουάριος και ο πήχης ανέβηκε ήδη πολύ ψηλά, για να δούμε πόσοι θα τα καταφέρουν να τον φτάσουν ή [ακόμα πιο δύσκολο] να τον ξεπεράσουν…

Τάσος m.hulot