LAURA VEIRS 4/2/2005

Παρασκευή 21 Μαΐου 2004. Λίγο πριν τις πέντε το απόγευμα. Είναι η ονομαστική μου γιορτή. Στο γραφείο βάζω στο cd player το ένα από τα δύο δισκάκια που αγόρασα το ίδιο μεσημέρι. Είναι το άλμπουμ της Laura Veirs, το Carbon Glacier. Έχω διαβάσει γι αυτήν στη διθυραμβική κριτική του Uncut, μου έχουν πει και γνωστοί για το άλμπουμ της. Με την πρώτη ακρόαση συναρπάζομαι. Ο Χατζιδάκις έλεγε περίπου «να φοβάσαι τoυς δίσκους που σου αρέσουν με το πρώτο άκουσμα». Ναι, είχε δίκιο. Οκτώ μήνες όμως τώρα, μετά από τόσες ακροάσεις, συνειδητοποιώ ότι το Carbon Glacier είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Μια γλυκιά εξαίρεση. Δεν ξέρω, ίσως ήταν το δώρο του Θεού για τη γιορτή μου, ίσως το δώρο του δισκοπώλη μου (αν και δεν μου ευχήθηκε χρόνια πολλά!), ο οποίος αβίαστα μου το συνέστησε όταν είδε να περιεργάζομαι το cd.

Ευτυχώς που το άλμπουμ αυτό άρεσε και σε ανθρώπους που βρίσκονται στις κατάλληλες θέσεις. Αλλιώς, δε νομίζω να αναλάμβανε ποτέ κανείς να φέρει στην Ελλάδα για συναυλίες την τραγουδίστρια από το Seattle. Το ρίσκο το παίρνει η The Drude Promotions και εγώ είμαι ιδιαίτερα περιχαρής. Προβλέπω μάλιστα να βρίσκομαι και για τις δύο εμφανίσεις της Veirs στην Αθήνα, δηλαδή και την Παρασκευή 18 και το Σάββατο 19 Μαρτίου στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Ελπίζω να έχω και την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί της, γιατί καλή η διαδικτυακή συνέντευξη που της έκανα και θα διαβάσετε παρακάτω, αλλά δεν συγκρίνεται με τίποτα με το να τη συναντήσω από κοντά…

Atraktos.net: Επέλεξα το άλμπουμ σου “Carbon Glacier” ως το καλύτερο άλμπουμ του 2004 τόσο στην ανασκόπηση του Atraktos.net, όσο και στη ραδιοφωνική μου εκπομπή. Τελικά, πιστεύεις ότι όντως είναι ένα τόσο καλό άλμπουμ, ή κάτι δεν πάει καλά με εμένα;

Laura Veirs: Όχι, δεν πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα. Χαίρομαι πραγματικά που το έχεις στην κορυφή της λίστας σου για το 2004. Νομίζω και εγώ ότι είναι ένα καλό άλμπουμ, αν και το ακούω πολύ σπάνια. Σχεδόν δεν ήθελα να το κυκλοφορήσω, αφού πίστευα ότι ήταν χαμηλής ποιότητας. Τώρα όμως είμαι πολύ ευχαριστημένη. Είναι εξαιρετικό που άρεσε τόσο πολύ στον κόσμο.

Α: Πόσο βοήθησε το άλμπουμ και εσένα προσωπικά στην καριέρα σου η διθυραμβική κριτική του Uncut (5 στα 5 αστέρια, δίσκος του μήνα); Άλλαξε κάτι από τότε;

LV: Όντως, η κριτική του Uncut βοήθησε πολύ. Προκάλεσε την προσοχή όλου του βρετανικού τύπου, στη συνέχεια του υπόλοιπου ευρωπαϊκού τύπου και όλα αυτά σε συνδυασμό μεταξύ τους με βοήθησαν να υπογράψω στην Nonesuch Records στις ΗΠΑ. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι μπορώ πια να περιοδεύω ευρέως στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και αυτό είναι πολύ σημαντικό για την καριέρα μου.

Α: Συγκρίνοντας το προηγούμενό σου άλμπουμ, το “Troubled By The Fire” με το “Carbon Glacier”, θεωρώ το πρώτο περισσότερο επηρεασμένο από τα blues, την country και τη folk μουσική σε σχέση με το δεύτερο. Πιστεύω ότι το “Carbon Clacier” είναι ένα ακόμα διαμάντι της αμερικάνικης εναλλακτικής ροκ σκηνής και συχνά το παρομοιάζω με το “You Are Free” της Cat Power. Αν συμφωνείς με αυτή την άποψη, πες μου για ποιο λόγο άλλαξες το στυλ σου στην τελευταία σου κυκλοφορία;

LV: Δεν είμαι βέβαιη γιατί οι δίσκοι μου πάντοτε αλλάζουν… Υποθέτω γιατί και εγώ θέλω συνεχώς να μεγαλώνω και να αλλάζω και να παίρνω ρίσκα σαν καλλιτέχνης. Επιπλέον, ακούω πάντοτε διαφορετικά και νέα είδη μουσικής, κάτι που σίγουρα αποτελεί μια επιρροή.

Α: Ποια είναι η μπάντα “The Tortured Souls!” που συμμετέχει στο άλμπουμ; Θα σε ακολουθήσουν στην περιοδεία σου, ή θα είσαι μόνη με την κιθάρα σου;

LV: Οι The Tortured Souls είναι αγαπημένοι φίλοι και θαυμάσιοι μουσικοί. Νιώθω πολύ τυχερή που τους έχω στο πλήρωμα αυτού του παράξενου καραβιού με το οποίο πλέουμε. Ο Steve Moore και ο Karl Blau έχουν συμμετάσχει μαζί μου σε διάφορες περιοδείες που έκανα στην Ευρώπη και θα είναι και σε αυτήν του Φεβρουαρίου – Μαρτίου. Δυστυχώς, δεν θα είναι μαζί μας ο Tucker Martine αφού είναι δημοφιλής παραγωγός και έχει κλεισμένο πρόγραμμα. Ελπίζουμε να τον έχουμε μαζί μας στη φθινοπωρινή μας περιοδεία στην Ευρώπη.

Α: Ανήκεις και εσύ στο πολυπληθές club των αμερικανών μουσικών, που πρώτα κυκλοφορούν τη δουλειά τους σε ευρωπαϊκή εταιρία (πχ εσύ στην Bella Union) και μετά από λίγο καιρό αυτή διανέμεται στις ΗΠΑ μέσω κάποιας αμερικάνικης (πχ η δική σου μέσω της Nonesuch). Είναι τελικά τόσο δύσκολο για καλλιτέχνες σαν εσένα να βρουν μια «σωστή» εταιρία στις ΗΠΑ και να κάνουν τη δουλειά τους πιο εύκολα;

LV: Είναι πραγματικά δύσκολο να κάνεις ένα συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρία στις ΗΠΑ. Υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί καλλιτέχνες, η μουσική βιομηχανία περνά δύσκολες στιγμές, ενώ επίσης η χώρα μας είναι τεράστια και η μουσική κουλτούρα διαφέρει από περιοχή σε περιοχή. Το ραδιόφωνο είναι ιδιωτικό και υψηλά ελεγχόμενο και αυτό δεν βοηθά την κατάσταση. Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση δεν στηρίζει τις τέχνες. Από την άλλη ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για χαμηλών τόνων μουσικές, όπως αντιθέτως φαίνεται να κάνουν οι ευρωπαίοι… Νομίζω ότι είναι πάρα πολλοί οι λόγοι για τους οποίους είναι δύσκολο να τα καταφέρεις ως μουσικός στις ΗΠΑ.

Α: Δεν έχω ακούσει τις δυο πρώτες δυσεύρετες κυκλοφορίες σου (το “Laura Veirs” και το “The Triumphs and Travails of Orphan Mae”). Νομίζω το δεύτερο επρόκειτο να επανακυκλοφορήσει αυτές τις μέρες μέσω της Bella Union. Θα μπορεί κάποιος να τα αγοράσει στις συναυλίες σου;

LV: Το πρώτο μου άλμπουμ έχει εξαντληθεί και δεν τυπώνεται πια. Δεν έχω άλλες κόπιες του. Αλλά το Orphan Mae θα μπορεί να το αγοράσει κάποιος αφού επανακυκλοφορεί από τη Bella Union τον Φεβρουάριο.

Α: Πώς σου φάνηκε η διασκευή της Carla Torgerson στο δικό σου τραγούδι με τίτλο “Through December”; (περιέχεται στο άλμπουμ Saint Stranger της Carla και στο Orphan Mae της Laura).

LV: Μου αρέσει πραγματικά η εκδοχή της Carla. Νομίζω ότι το τραγούδι αυτό ταιριάζει στη φωνή της, ενώ μου άρεσε και η χρήση της φυσαρμόνικας.

Α: Γιατί μετακόμισες από το Colorado, όπου γεννήθηκες, στο Seattle, όπου ζεις τώρα; Σε έλκυσε η ροκ ιστορία που έχει η πόλη τις τελευταίες δύο δεκαετίες;

LV: Έφυγα από το Colorado για να παρακολουθήσω το κολέγιο στη Minnesota και από εκεί μετακόμισα στο Seattle το 1997, επειδή ζούσε και ο αδερφός μου. Σκεφτόμουνα να αλλάξω πάλι τόπο διαμονής και να πάω στην Bay Area του San Francisco, αλλά τελικά αποφάσισα να μείνω στο Seattle. Η ροκ ιστορία αυτής της πόλης άλλοτε με έλκυε και άλλοτε με φόβιζε. Αλλά τώρα, μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς διαμονής εδώ πέρα, είμαι πολύ ευχαριστημένη που αποφάσισα να μείνω στο Seattle.

A: Περιέγραψέ μου τι κάνεις στην καθημερινή σου ζωή εκεί πέρα. Ασχολείσαι μόνο με τη μουσική, ή υπάρχουν και άλλα πράγματα με τα οποία περνάς την ώρα σου;

LV: Όταν δεν είμαι σε περιοδεία και βρίσκομαι στο σπίτι, περνάω 4 με 6 ώρες στο studio που έχω στην αυλή μου, γράφοντας ή διδάσκοντας μουσική. Επίσης πηγαίνω για τρέξιμο, μαγειρεύω, συναντώ φίλους για καφέ και προσπαθώ να πηγαίνω με τον σύντροφό μου τον Pete για περιπάτους και για κολύμπι όσο πιο συχνά γίνεται.

Α: Ξέρω είναι προσωπικό, αλλά με ενδιαφέρει να μάθω ποιον και γιατί ψήφισες στις 2 Νοεμβρίου.

LV: Ψήφισα τον Kerry. Δεν είχε νόημα να ψηφίσω τον Nader, παρόλο που συμφωνώ με την πολιτική του περισσότερο από αυτή του Kerry. Ο Bush είναι ένας ηλίθιος. Θα μου άρεσε να πιστεύω ότι όλοι ανεξαιρέτως οι Ρεπουμπλικάνοι είναι ηλίθιοι, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ έξυπνοι και συντόνισαν μια απίστευτα επιτυχή καμπάνια για τις πρόσφατες εκλογές. Οι Αριστεροί (The Left μου γράφει, φαντάζομαι εννοεί τους δημοκρατικούς) έχουν πολλά να μάθουν από τους Δεξιούς για το πώς να οργανώνουν τη στρατηγική πολιτική τους. Ευτυχώς το 2008 θα βάλουμε την Hilary στο Λευκό Οίκο και θα αλλάξουμε τα πάντα γύρω.

Αν και δεν έχει κανένα θαυμαστικό, ή αποσιωπητικά, στην τελευταία της πρόταση, ελπίζω ότι το λέει ειρωνικά… Θα το μάθω όταν της μιλήσω από κοντά στις συναυλίες της στην Αθήνα. Παρασκευή 18 και Σάββατο 19 Μαρτίου 2005 στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, Βείκου 33 στο Κουκάκι. Θα είμαι και στις δύο. Θα είμαι ο ψηλός φαλακρός τύπος, μπροστά στη σκηνή, που θα τραγουδάει όλους τους στίχους…

Κώστας Παπασπυρόπουλος