BEFORE THE POISON MARIANNE FAITHFULL COLUMBIA 7/2/2005

Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα γνωστά και συνηθισμένα. Marianne Faithfull , το κορίτσι του Mick Jagger, ο άγγελος που μεταμορφώθηκε σε δαίμονα, το junkie που τριγύρναγε καιρό στους δρόμους του Λονδίνου ψάχνοντας να σκοράρει την επόμενη δόση, η γυναίκα που τραγούδησε το So Sad και επέζησε απ’ την ηρωίνη, τα sixties και τους Rolling Stones.

Τώρα που ξεμπερδέψαμε με την επιβεβλημένη λαϊκή γνώση για τη Marianne Faithfull, μπορούμε να δούμε και ν’ ακούσουμε ίσως ποια πραγματικά είναι αυτή η τραγουδίστρια, πέρα από τον όλο μύθο και τη σκιά που της άφησαν μερικά χρόνια δίπλα στον τραγουδιστή ενός απ’ τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα που υπήρξαν ποτέ. Η Marianne που τραγουδάει από jazz μέχρι blues και από καθαρή ροκ μέχρι σκοτεινές μπαλάντες που «ξύνουν» περίεργα ένα σημείο βαθιά μέσα σου όταν τις ακούς.

Μετά το «Kissin Time» του 2002, η Marianne κυκλοφορεί ένα CD που και αυτό όπως και ο προκάτοχός του έχει να επιδείξει σημαντικές συνεργασίες, μόνο που αυτή τη φορά η παρέα είναι λίγο πιο σκοτεινή. Έτσι τη μερίδα του λέοντος στις συνθέσεις έχει η PJ Harvey ενώ τρία τραγούδια έδωσε και ο Nick Cave – τα αποτελέσματα τα φαντάζεται κανείς πριν καν ακούσει το «Before the Poison» και δεν πέφτει έξω: ο σκοτεινός, ρυθμικός κόσμος της Polly Jean δένει άψογα με τη βραχνάδα της Faithfull, ενώ τα ποιητικά γυρίσματα του Nick Cave δεν θα μπορούσαν να είχαν βρει καλύτερη ερμηνεύτρια.

Το album ξεκινάει με το «The Mystery of Love», αργό και μελωδικό, που δηλώνει ξεκάθαρα τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Το «My Friends have» είναι ρυθμικό και έχει εξαιρετικά φωνητικά, ενώ το επαναλαμβανόμενο riff της κιθάρας το κάνει να ξεχωρίζει. Ο Nick Cave γράφει για μια τρελή αγάπη στο «Crazy Love» και για φαντάσματα στο «There is a Ghost», αλλά κατά τη γνώμη μου η καλύτερή του στιγμή στο «Before the Poison» έρχεται στο «Desperado» με τη Marianne σχεδόν να απαγγέλλει τα λόγια, λέξη προς λέξη.

Το «Last Song» είναι κλασικό τραγούδι του Damon Albarn, αλλά φανερά προσαρμοσμένο στο ύφος της Marianne, με ενορχήστρωση που αποτελείται βασικά από ακουστικές κιθάρες – άλλωστε τα περισσότερα τραγούδια του CD είναι μελωδικά, με τις κιθάρες και το πιάνο να ξεχωρίζουν.

Το «Before the Poison» κλείνει όπως και το «Kissin Time» με ένα τραγούδι που μοιάζει σαν επιστροφή στην αθωότητα – παιδικοί ήχοι, μουσικά κουτιά, μελωδία που λες ότι βγήκε από soundtrack ταινίας του ’50. Αλλά το «City of Quartz» έχει πολύ διαφορετικές όψεις απ’ όσες αφήνει να φανεί, όπως άλλωστε και τα πάντα στον μουσικό κόσμο της Marianne Faithfull.

Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει αυτό το άλμπουμ σαν την καλύτερη δουλειά της. Δεν ξέρω ακόμη αν είναι όντως έτσι, όμως σίγουρα είναι από τα πιο εσωτερικά και προσωπικά της, παρότι συμμετέχουν διαφορετικοί δημιουργοί. Η Marianne λέει τις σκοτεινές ιστορίες της που έχει δικαίωμα να τις αφηγείται περισσότερο από πολλούς άλλους, με τη χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή, βραχνάδα που ντύνει τις αφηγήσεις της με μοναδική ατμόσφαιρα. Η κυρία τραγουδάει ακόμη: συγκροτημένη, επίκαιρη, δημιουργική και, το σημαντικότερο, με άποψη.

Φωτεινή Δράκου