Πώς έγινα βλάκας 7/2/2005

Μάρτεν Παζ

Πώς έγινα βλάκας

Ας είμαστε ειλικρινείς. Πόσες φορές στη ζωή μας δεν ευχηθήκαμε μια λοβοτομή… Έναν… μύθο που θα μας επιτρέπει να ανοίγουμε την εφημερίδα, την τηλεόραση, την όποια πόρτα στον πλανήτη και δεν θα μας αγγίζει τίποτα από τα κακώς κείμενα του κόσμου τούτου.

Ναι, δεν χρειάζεται να έχουμε το υπερβολικό ΙQ του Αντουάν, ήρωα / αντιήρωα του Μαρτέν Παζ, για να ευχηθούμε να ήμασταν πραγματικά βλάκες… Δεν μιλάω για όλους αυτούς τους βλάκες με τους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να αποπειρόμαστε μια υποτυπώδη επικοινωνία κατά την καθημερινή μας ζωή η οποία καταλήγει να φαντάζει σαν να συζητάμε με σαλιγκάρια για το αν το σύμπαν διαστέλλεται ή συστέλλεται (πράγμα που ακόμη είναι υπό συζήτηση στις κορυφές του κόσμου της ανώτατης επιστήμης)…

Βλάκας, παιδί μου. Βλάκας θέλω να γίνω, να μην με νοιάζει τίποτα πέραν του αν ο τάδε είπε κάτι στον δείνα. Το μαλλί, το χάμπουργκερ, το αθλητικό παπούτσι. Ή καλύτερα: θα ήθελα να μην σκέφτομαι… γίνεται;

Ελάτε τώρα… το ευχηθήκατε. Μη λέμε ψεματάκια! Όταν διαβάζουμε, στον καθρέφτη μας μιλάμε. Το λέει ξεκάθαρα ο ήρωας: η ευφυΐα δεν είναι παρά μόνον μια ΚΑΤΑΡΑ!

Ο Αντουάν του Μαρτέν Παζ ευχήθηκε να γίνει βλάκας και επιχείρησε να το πραγματοποιήσει με την σοβαρότητα που απαιτεί ένας νους υψηλών προδιαγραφών. Το αν το κατάφερε και πώς ή αν το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό ή απογοητευτικό, επιτρέψτε μου να μην το αποκαλύψω.

Στην διαδρομή και στον περίγυρο του Αντουάν δεν είναι υπεροπτικό να πω ότι θα βρούμε τον εαυτό μας. Θα δούμε τους διπλανούς μας, θα αναγνωρίσουμε τους ανθρώπους με τους οποίους ενίοτε θα θέλαμε να ταυτιστούμε αλλά και ταυτοχρόνως αυτούς που επιμένουμε να μισούμε αθεράπευτα… Βλάκες ή όχι, στο κάτω – κάτω καταφέραμε είμαστε αυτό που είμαστε μετά κόπων και βασάνων άσχετα αν ανταμειβόμαστε γι’ αυτό (και πάλι τσακωνόμαστε αιματηρά με τον ίδιο μας τον εαυτό προσπαθώντας να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα για το αν υπάρχει αμοιβή τελικά, ΚΑΙ εδώ).

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλήξω αν το χιούμορ ανήκει στις υψηλές ευφυΐες μόνο. Πάντως ο Μαρτέν Παζ στο βιβλίο του καταφέρνει να περιγράψει άρτια έναν άνθρωπο που ταλαιπωρείται απίστευτα από την υψηλή ευφυΐα του και ταυτόχρονα με απίστευτο χιούμορ εξιστορεί πώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να απαλλαγεί από αυτή. Με το ίδιο χιούμορ μπορεί να διανύει και τη βλακεία;

Ένα θα πω… έχει δίκιο: το να γίνεις αλκοολικός δεν σου εξασφαλίζει το εισιτήριο για τη βλακεία. Η εμπεριστατωμένη βούληση να γίνεις αλκοολικός, με τίποτα δεν σημαίνει ότι τελικά θα τα καταφέρεις να γίνεις ένας… αξιοπρεπής αλκοολικός. Ούτε το να γίνεις «σπουδαγμένος» αυτόχειρας είναι η απάντηση για να απαλλαγείς από το βάρος της ζωής. Μήπως το χρήμα είναι η απάντηση; Το αποκτάς με ευφυΐα ή βλακεία; Η ευκόλως εννοούμενη τρέλα τι ρόλο παίζει; Πού τελικά κατοικεί η ευτυχία;

Χι Χι : αυτά, για να σας δώσω μια πρόγευση.

Enjoy…

Γιώτα Θεοδοσίου

Εξωτερικός Συνεργάτης