ΕΝΑ ΤΡΥΦΕΡΟ ΦΙΛΙ ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ 4/2/2005

Με έχει πιάσει πανικός τελευταία. Έχω τρεις τέσσερις προτεραιότητες συτήν την περίοδο στη ζωή μου, το σινεμά, τον ασέπ, τις βόλτες και τα βιβλία, τα οποία δυστυχώς δεν ξέρω πώς να χωρέσω κατά τη διάρκεια της μέρας (η δουλειά που καλύπτει τις περισσότερες ώρες της μέρας δεν είναι προτεραιότητα, είναι ανάγκη. Έτσι για να εξηγούμαστε). Κάθε μέρα λοιπόν, όταν ξυπνάω προσπαθώ να καταστρώσω το πλάνο για να μπορέσω να κάνω όλα αυτά που με ευχαριστούν (βγάλτε απ’έξω τον ασέπ και θα μπορέσουμε να συννενοηθούμε καλύτερα) αλλά δυστυχώς τίποτα δεν γίνεται όπως το έχω στο μυαλό μου. Αλλά δεν βαριέσαι, τουλάχιστον έχω μία προσδοκία κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα.

Παρόλα αυτά αν και τίποτα δεν πάει καλά τελευταία, από τον καιρό μέχρι τα σχέδιά μου γενικά και αόριστα, εντούτοις κατάφερα να δω δύο πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες: το The Woodsman, για το οποίο θα μιλήσω αναλυτικά σε επόμενο κείμενο, και το Ένα τρυφερό φιλί, τη νέα ταινία του Κεν Λόουτς (Ae Fond Kiss, Αγγλία 2004).

Χρόνια Λόουτς φαν, βλέπω ανελλιπώς ό,τι βγάζει και δεν βγάζει (λέμε τώρα). Από το Βροχή από Πέτρες το 1994 (δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βρω τις παλιότερές του, αν και το Riff Raff φαντάζομαι ότι ένα ψαγμένο βιντεάδικο θα το έχει) μέχρι το προπέρσινό του το Ο Πωλ, ο Μικ και οι άλλοι (αν θυμάμαι καλά τον ελληνικό τίτλο, ο αγγλικός πάντως είναι The Navigators), o Λόουτς πάντα κατάφερνε να με εντυπωσιάζει με το μεστό πολιτικό του λόγο και τον βαθύτατο προβληματισμό του για την κοινωνία που ζούμε. Σε μία συνέντευξή του που διάβασα τις προάλλες στο Κ της Καθημερινής, ο ίδιος ο Λόουτς λέει ότι δεν είσαι άνθρωπος αν δεν σε αγγίζουν αυτά που συμβαίνουν στους ανθρώπους. Και αυτό ακριβώς περνάει στις ταινίες του. Μία ειλικρινέστατη ανθρωπιά η οποία ξεπηδά από ένα περιβάλλον καθαρά πολιτικό. Και τι εννοώ με αυτό. Στο Ένα τρυφερό φιλί για παράδειγμα, το περιβάλλον της ταινίας είναι οι διαφορετικής θρησκείας και διαφορετικής φυλής ερωτικές σχέσεις, οι οποίες υφίστανται μία τεράστια πολεμική τόσο από τη μία πλευρά (εν προκειμένω τη χριστιανική) όσο και από την άλλη (εδώ, τη μουσουλμανική). Η ανθρώπινη προσέγγιση που ανέφερα παραπάνω αφορά στον τρόπο με τον οποίο αιτιολογεί το προβληματικό της όλης ιστορίας. Στο ότι ουσιαστικά δεν φταίνε οι άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν αλλά το σύστημα που πρώτον τους ωθεί σε μία λανθασμένη αντιμετώπιση της όλης κατάστασης και δεύτερον που η ίδια η κοινωνία τους κρίνει και μάλιστα τους καταδικάζει. Ο ρατσισμός έχει εντρυφήσει παντού και διαβρώνει τα πάντα. Από τα πιο «αθώα» πειράγματα στους δρόμους μέχρι τις εκπαιδευτικές δομές του έννομου κράτους.

Επειδή ο φυλετικός και ο θρησκευτικός ρατσισμός αρχίζει να σηκώνει κεφάλι, οφείλουμε καταρχήν να μάθουμε να τον κοιτάμε κατά πρόσωπο. Αφού πλέον θα γνωρίζουμε, θα μπορούμε μετά να τον αντιμετωπίσουμε. Και μία πρώτη γνωριμία με αυτόν τον «θαυμαστό καινούριο κόσμο» της πολυπολιτισμικής κοινωνίας στην οποία ζούμε, αποτελεί και το Ένα τρυφερό φιλί. Να το δείτε οπωσδήποτε!!

Δέσποινα Καβουσανάκη