THERAPY? 29/01/2005 GAGARIN 205 11/2/2005

photos: Άρης Κτορίδης

Τι να πρωτογράψω για τους Therapy? τώρα; Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν από τα σχήματα που μου έμαθαν την έννοια και τη σημασία της ηλεκτρικής κιθάρας στην σύγχρονη μουσική. Να μην πολυλογώ για το πόσο σπουδαία μπάντα ήτανε τότε, μετέπειτα κάπως χάθηκε η αρχική τους λάμψη αλλά εν έτη 2005 όλα ήρθανε για να μπούνε στη θέση τους.

Όταν μπήκα στο Gagarin είχανε ήδη αρχίσει να παίζουνε οι Vodka Juniors. Συμπαθητική μπάντα, είχε καλές ιδέες οι οποίες δυστυχώς θάφτηκαν κάτω από τον ενθουσιασμό που είχανε για να «τα σπάσουν όλα», περνούσανε απλά την εντύπωση ότι παίζουν για να χτυπηθούνε οι φίλοι τους από κάτω. Καλά ήτανε εντέλει, περιμέναμε και αρκετή ώρα μέχρι την εμφάνιση των Therapy?, είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι -όπως και οι περισσότεροι εκεί μέσα- με την αναμονή αλλά ξαφνικά οι τρεις ταραχοποιοί εμφανιστήκανε στη σκηνή.

Τα λιγοστά δευτερόλεπτα από την στιγμή που οι Therapy? ανεβήκανε στη σκηνή μέχρι την στιγμή που έσκασε σα βόμβα στα αυτιά μου (αυτιά μας καλύτερα) η εισαγωγή του Unbeliever ήτανε μια χρονική περίοδος που η διάρκεια της ήτανε αντιστρόφως ανάλογη με την ένταση της μετάβασης της ψυχολογικής μου κατάστασης. Δέκα χρόνια περάσανε από την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, τότε δεν τους είχα δει, η εμφάνισή τους όμως αυτή αναπλήρωσε όλο τον χαμένο χρόνο.

Για μιάμιση περίπου ώρα οι Therapy? ήτανε οι απόλυτοι rock’n’roll θεοί, μια μπάντα που παρόλα τα στουντιακά της στραβοπατήματα, όταν βρίσκεται πάνω στην σκηνή μπορεί να διαγράφει οτιδήποτε έχουμε ακούσει στο κιθαριστικό μας παρελθόν και να τοποθετεί τον εαυτό της στην κορυφή. Νόμιζα ότι θα ακούγαμε ένα promotion του τελευταίου δίσκου, όμως το πρόγραμμά που ετοίμασε ο Andy και η παρέα του ήταν ακριβώς ότι άρμοζε για το ελληνικό κοινό που είχε τόσα χρόνια να τους δει, τραγούδια από όλους τους δίσκους και ίσως και με περισσότερη έμφαση στα παλιά. Ακόμα και το Church Of Noise που –κακά τα ψέματα- είναι ένα σχετικά αδιάφορο τραγούδι, εδώ είχε έναν τελείως διαφορετικό ρόλο.

Δεν θα αναφερθώ στις εκτελέσεις, όλα τα κομμάτια ήτανε αυτόνομοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, το Die Like A Motherfucker αφιερώθηκε –φυσικά- στον κύριο Bush, για το δίπτυχο Epilepsy και Stories δεν μου’ρχονται λέξεις, το playlist ευτυχώς δεν τηρήθηκε πιστά και έτσι στο encore ακούστηκε η ηλεκτρακουστική εκτέλεση του Diane και μια απίστευτη εκτέλεση του Isolation που εξελίχθηκε και σε mini Joy Division tribute, αφού εμπολιάστηκε και με στίχους του She’s Lost Control. Και στο τέλος έμεινα έκπληκτος όταν για καληνύχτα ξέσπασε το Knives.

Όπως συχνά λέω στα λιγοστά μου κείμενα, αυτά είναι η απόλυτα υποκειμενική μου άποψη, και για τους Therapy? που είναι από τα συγκροτήματα που απλά είναι ανέγγιχτα για μένα και μετά από μια συναυλία σαν και αυτή πολύ απλά τους έχω θεοποιήσει, κρατήστε το 90% για να έχετε την πραγματικότητα της βραδιάς αυτής. Ένα live για να αποτυπωθεί μέσα σου για πάντα δεν χρειάζεται ούτε προτζέκτορες, ούτε εκκεντρικούς performers, ούτε δέκα άτομα στην σκηνή. Τρία άτομα αρκούνε, κιθάρα, μπάσο, ντραμς και αφήστε τον κάθε μαλάκα να κάνει τις μουσικοαναλύσεις του ότι ‘rock is dead’. Γιατί εγώ όταν έβγαινα τραγουδούσα ακόμα I think I’ve gone insane, I can’t remember my own name.

Γιώργος Γoργογέτας