EMOH LOU BARLOW Domino Records 11/2/2005

Πρέπει να τον πείραξε πολύ τον μικρούλη Lou Barlow στα 80’s στους Dinosaur Jr, που δεν τον αφήνανε να συμμετέχει στο δημιουργικό μέρος τη μπάντας. Από τότε που τους παράτησε, εδώ και 15 χρόνια, δεν έχει σταματήσει να κυκλοφορεί δίσκους με τις δικές του συνθέσεις. Sebadoh, Sentridoh, Folk Implosion και δίσκοι κάτω από το όνομά του, τα προσωπικά του οχήματα. Και ειδικά οι Sebadoh ένα από τα κορυφαία και αγαπημένα lo-fi σχήματα της δεκαετίας του 90.

Τώρα, αρχές του 2005, στα 39 του πια, επιστρέφει με έναν νέο solo δίσκο με την ονομασία Emoh (έμπνευση του Adam Harding, επειδή οι περισσότερες ηχογραφήσεις έγιναν στο σπίτι – Home -). Ο Barlow χωρίς να πρωτοπορεί συνθετικά, κάνει αυτό που ξέρει καλά όλα αυτά τα χρόνια. Παίρνει την κιθάρα του και τραγουδά πεσιμιστικές κατά βάση ιστορίες, αντλώντας μουσική έμπνευση από την αμερικάνικη folk και φυσικά τις lo-fi indie μελωδίες. Δεκατέσσερα τραγούδια σε πενήντα λεπτά συνθέτουν το όμορφο παζλ της νέας του δουλειάς.

Το άλμπουμ ξεκινά με το φολκίζον Holding Back The Year και σκέψεις ότι αυτή θα είναι η ρότα του μπορούν να σε πλημμυρίσουν. Το Emoh είναι ουσιαστικά χωρισμένο σε δυο μουσικά μέρη, αν και αυτά μπλέκονται μεταξύ τους. Γιατί τα μισά τραγούδια του ακουμπάνε στην αμερικάνικη μουσική παράδοση, ενώ τα υπόλοιπα διακατέχονται από τον indie ρομαντισμό για τον οποίο αγαπήσαμε τον Barlow και τους Sebadoh. Από τα δύο προτιμώ το δεύτερο. Τραγούδια σαν τα Legendary, Royalty, Morning’s After Me, Mary, Confused και Imagined Life ακούγονται μελαγχολικά, κάποιες στιγμές είναι σπαρακτικά και φέρνουν στο μυαλό τον Will Oldham. Η ακουστική σε όλο το άλμπουμ ενορχήστρωση κάνει ακόμα πιο ατμοσφαιρικά τα συγκεκριμένα κομμάτια, ενώ το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα δεκατέσσερα τραγούδια του Emoh ηχογραφήθηκαν live τα κάνει και πιο άμεσα στο αυτί του ακροατή. Έκπληξη αποτελεί η ωραία διασκευή στο Round-n-Round των Ratt, ενώ το προαναφερθέν Morning’s After Me (μάλλον το καλύτερο του Emoh) έχει προϋπάρξει σε άλλη version στο concept album του 2001 Colonel Jeffrey Pumpernickel, δηλαδή τη “rock opera” του Chris Slusarenko με συμμετοχές των Sentridoh (που το ερμήνευαν, δηλαδή ο Barlow), της Mary Timony, των Guided By Voices, του Stephen Malkmus και πολλών άλλων.

Τα υπόλοιπα tracks του δίσκου δεν είναι άσχημα, αλλά δεν προσθέτουν τίποτα στην τραγουδοποιία του Barlow, ούτε και στον χώρο της folk και των ακουστικών blues. Ο αμερικάνος μουσικός μετά από τόσα χρόνια δεν έχει τη διάθεση να πειραματιστεί με τις μουσικές αυτές, όπως για παράδειγμα ο Devendra Banhart, ή να τις αποδομήσει, όπως οι CocoRosie. Αλλά και δεν έχω καμία απαίτηση από αυτόν να το κάνει. Μου αρκεί να γράφει τραγούδια σαν αυτά της προηγούμενης παραγράφου. Το άλμπουμ κλείνει με το The Ballad Of Daykitty, με την ιστορία μιας γάτας! Αν ο Barlow είχε μια πιο πλούσια ενορχήστρωση σε αυτό και είχε προσθέσει και φωνητικά από παιδική χορωδία, τότε θα συναγωνιζόταν με το Nature Anthem των Grandaddy για το καλύτερο κομμάτι… κατασκήνωσης των τελευταίων μηνών.

Το Emoh παρά τις κάποιες αδυναμίες του απευθύνεται σε κάθε φίλο του Barlow και τον συγκροτημάτων του. Δεν θα τον απογοητεύσει και θα συντηρήσει στο ακέραιο την αγάπη του γι αυτόν. Οι υπόλοιποι ξεκινήστε σιγά σιγά να αποκτάτε τη δισκογραφία των Sebadoh. Όταν έρθει η ώρα, θα πάρετε και το Emoh.

ΥΓ: Μια έκδοση του Emoh με 7-8 κομμάτια σε λίγο πιο ηλεκτρικές συνθέσεις θα ήταν από τα highlights του 2005. Το προτείνω στον Barlow και ας το ονομάσει Re-moh…

Κώστας Παπασπυρόπουλος