THE WOODSMAN ΝΙΚΟΛ ΚΑΣΕΛ 11/2/2005

Σήμερα η μέρα δεν έχει ξεκινήσει καθόλου καλά. Οι άνθρωποι είναι κακοί και βαρεμένοι και το καταλαβαίνεις κάθε φορα που πρέπει να κάνεις μία δουλειά με άτομα που κάθονται πίσω από ένα γραφείο. Αλλά τι να κάνεις. Απλά, μετά κάθεσαι μπροστά από έναν υπολογιστή και γράφεις για το atraktos και ηρεμείς. Και ένα από αυτά που γράφεις είναι μερικά σχόλια για το πολύ καλό The Woodsman της Νικόλ Κασέλ (ΗΠΑ, 2004).

Καταρχήν, πριν αναφερθώ στο στόρυ αυτό καθέ αυτό, θα ήθελα να εκφράσω το θαυμασμό μου για τον πρωταγωνιστή του έργου, τον θεογκόμενο (μπομ, μπομ, ταρατατζούμ!!) Κέβιν Μπέικον. Εντάξει η ερμηνεία του είναι όντως αξιοθαύμαστη αλλά σαν το στυλ και τη γοητεία του, άλλο να σας το λέω και άλλο να το κρίνετε μόνοι σας (και δεν εκφράζω μόνο δική μου άποψη. Συμφωνεί και η φίλη μου η Ε., που σε αυτά τα θέματα της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη).

Αλλά ας επιστρέψουμε στο μπανάλ και κοινότοπο θέμα της περιγραφής του τι ακριβώς διαδραματίζεται στην ταινία. Ο Κέβιν Μπέικον υποδύεται έναν τύπο που μόλις έχει αποφυλακιστεί έπειτα από 12 χρόνια εγκλεισμού σε κρατικές φυλακές με την κατηγορία της κακοποίησης ανήλικων κοριτσιών. Ο Γουόλτερ (ας ξεχάσουμε για λίγο τον γίγαντα Κέβιν και ας συγκεντρωθούμε στο πρόσωπο που ενσαρκώνει) προσπαθεί να ενταχθεί και πάλι στην κοινωνία με όλα τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που έχει πλήρως προσαρμοστεί σε αυτήν, τουτέστιν: σπίτι, δουλειά, οικογένεια, πάθη στα όρια του politically correct και τέτοια. Ξεκινάει λοιπόν την καινούρια του ζωή νοικιάζοντας ένα σπίτι (απέναντι από ένα δημοτικό σχολείο βέβαια, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!) βρίσκοντας μία δουλειά (σε ένα ξυλουργείο) και προσεγγίζοντας μία όμορφη και δυναμική γυναίκα (μάλλον η γυναίκα τον προσέγγισε, αλλά έτσι κούκλος που εμφανίζεται στην ταινία η προσπάθεια εύρεσης ετέρου ημίσεως γίνεται πολύ εύκολη υπόθεση. Απλά περιμένεις να σου έρθει το δέκα το καλό). Τα πράγματα όμως δεν βαίνουν με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Ο Γουόλτερ πιάνει τον εαυτό του να μπαίνει συχνά στον πειρασμό να γνωριστεί με ένα κοριτσάκι πράγμα βεβαίως που το πράττει σε κάποια φάση. Θα φτάσει όμως στο τέλος; Θα αναδυθεί στο συνειδητό ο παλιός του εαυτός ή θα παραμείνει εγκλωβισμένος στο υποσυνείδητο;

Τα ερωτήματα αυτά θα απαντηθούν με μοναδική μαεστρία από την νέα σκηνοθέτιδα που υπογράφει την ταινία μία κάποια Νικόλ Κασέλ (νομίζω ότι πρέπει να μας αποτυπωθεί το όνομά της για να την παρακολουθήσουμε και στις επόμενες της προσπάθειες). Η ταινία επικεντρώνεται ουσιαστικά στους χαρακτήρες, τους οποίους μάλιστα οι ηθοποιοί αναδεικνύουν με τις ερμηνείες τους παρέχοντας έτσι ένα πολύ καλό ψυχογράφημα πρώτον ενός πρώην κατάδικου σε διαδικασία ένταξης και δεύτερον των ανθρώπων που τον περιβάλλουν. Οι ρυθμοί της ταινίας παραμένουν σε όλη τη διάρκειά της χαμηλοί γεγονός όμως που δεν κουράζει καθόλου τον θεατή ο οποίος βεβαίως ξέρει ότι δεν έχει πάει να δει ένα έντονο θρίλερ σχετικά με έναν παιδεραστή που διαπράττει το ίδιο αδίκημα ξανά και ξανά.

Νομίζω ότι η ταινία είναι μία πρώτης τάξεως αφορμή για πολλά είδη προβληματισμών. Αξίζει να βρεθείτε και εσείς αντιμέτωποι μαζί τους μέσα στη σκοτεινή αίθουσα.

Δέσποινα Καβουσανάκη