BEFORE THE DAWN HEALS US Μ83 GOOOM 14/2/2005

Το δεύτερο άλμπουμ των Μ83, το Dead Cities, Red Seas and Lost Ghosts ήταν ένα διαστημικό, συμφωνικό αριστούργημα, ένα Dark Side of the Moon για την post dance γενιά, που τους τοποθέτησε επάξια δίπλα στους Air σαν ένα κορυφαίο συγκρότημα, ένα απ’ τα τρία καλύτερα που διαθέτει η Γαλλία σήμερα.

H fuzzy καλαισθησία, η ομορφιά του ήχου των My Bloody Valentine συναντούσε κινηματογραφικά τοπία, συνδυάζοντας τις θορυβώδεις κιθάρες με τους συνθετητές και μια ρυθμική, instrumental electronica.

Μετά απ’ τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του Dead Cities, όμως, ανέβηκε ο πήχης τόσο ψηλά, που αναπόφευκτα ότι κι αν παρουσίαζαν για νέα δουλειά θα συγκρινόταν μαζί του. Δίκοπο μαχαίρι. Όταν πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου [πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο] δυο λύσεις απομένουν: ή να κάνεις μια απ’ τα ίδια, συνεχίζοντας από κει ακριβώς που σταμάτησες, [πατώντας στη δοκιμασμένη - και πετυχημένη συνταγή], ή να ρισκάρεις και να παρουσιάσεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Και να υποστείς τις συνέπειες.

Οι συνέπειες [δυστυχώς] για τους M83 ήρθαν λίγο πριν την κυκλοφορία του Before the Dawn Heals Us : ο Nicolas Fromageau εγκατέλειψε, αφήνοντας μόνο του τον Anthony Gonzales να αναλάβει την ευθύνη της νέας κυκλοφορίας τους, συνεχίζοντας σόλο, ή για την ακρίβεια επιστρέφοντας στο μοναχικό δρόμο του ντεμπούτου ομώνυμου δίσκου του. Δεν ξέρω πού ακριβώς διαφώνησαν, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως διαφώνησαν!

Το Before the Dawn Heals Us είναι ένας δίσκος διαφορετικός απ’ το Dead Cities. Ωστόσο, όχι τόσο όσο ακουγόταν πριν την κυκλοφορία του. Ο ήχος - σε ένα μεγάλο μέρος του - είναι χαρακτηριστικός κι αναγνωρίσιμος, υπάρχουν κομμάτια που θα μπορούσαν να υπήρχαν στο Dead Cities, το A Guitar and a Heart για παράδειγμα είναι ακριβώς στο «παλιό» κλίμα, το ίδιο και το Teenage Angst [με την ανθρώπινη φωνή να χρησιμοποιείται σα μουσικό όργανο] και το άτιτλο έκτο κομμάτι [*] που ακούγεται σαν τη δυναμική επιστροφή των My Bloody Valentine. Σαφώς δεν στρέφονται ολοκληρωτικά αλλού, ο ήχος που τους καθιέρωσε είναι παρών και μάλιστα στα ίδια υψηλά επίπεδα.

Η διαφορά του νέου δίσκου είναι βασικά οι περισσότεροι φυσικοί ήχοι, οι live ενορχηστρώσεις με προσθήκη φωνητικών και μια περιπετειώδης διάθεση που τονίζεται με την εναλλαγή των ήχων. Είναι πιο σκοτεινός, σε στιγμιότυπα κοντά στο κλίμα των Godspeed You! Black Emperor [ακόμα και των Cocteau Twins] και κάποιες στιγμές επικός.

Στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου ο Gonzales χρησιμοποιεί ambient εφέ για να κάνει την ατμόσφαιρα πιο τραγική, με το πιάνο να τονίζει τις συναισθηματικές στιγμές και σε κάποιες άλλες να χρησιμοποιεί moog όργανο για να προσθέσει στο δράμα. Τα ψιθυριστά, χαμηλών τόνων φωνητικά ή οι «ήσυχες» απαγγελίες [με τα χορωδιακά μέρη να χαρίζουν βάθος στις μελωδίες και μια spacy ατμόσφαιρα] είναι αυτό που ξεχωρίζει κανείς με την πρώτη ακρόαση και διαφοροποιεί το άλμπουμ απ’ τις προηγούμενες δουλειές τους.

Είναι άδικο να συγκρίνεις διαρκώς το Before the Dawn Heals Us με το Dead Cities, δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Εκεί που το Dead Cities κέρδιζε στα σημεία κι ακουγόταν εντελώς σύγχρονο και πρωτότυπο, το Before the Dawn Fades Us επιστρέφει στο παρελθόν και βουτάει στο art rock των seventies θυμίζοντας ακόμα περισσότερο τους Pink Floyd του Wish You Were Here και του Dark Side of the Moon. Τα Safe και Let Men Burn Stars είναι «ξεδιάντροπες» απόπειρες για αναβίωση του seventies ήχου και μόνο ανιστόρητοι θα άκουγαν σ’ αυτά απόηχο από Mum και Sigur Ros [όπως επιμένουν σε κάποια έντυπα]. Δεν ξέρω ακόμα αν αυτό είναι υπέρ τους ή κάνει το δίσκο να μειονεκτεί, το αποτέλεσμα με ξένισε λίγο στην αρχή. Η προσεκτική ακρόαση όμως αποκαλύπτει μια δυναμική που χρειάζεται αρκετή υπομονή για να ανακαλύψεις. Το ζήτημα είναι πόσοι είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν το χρόνο που χρειάζεται για να τον αγαπήσουν όσο του αξίζει.

Ο τρίτος δίσκος του M83 είναι ένας τολμηρός δίσκος. Σε μια εποχή που νέοι και παλιότεροι δημιουργοί ασπάζονται όλο και περισσότερο τον ηλεκτρονικό ήχο, ο Gonzales κάνει ακριβώς το αντίθετο και κατορθώνει να σταθεί [το λιγότερο] αξιοπρεπώς. Με προσθήκη ζωντανών κιθάρων, ντραμς και φωνητικών σε κομμάτια όπως το Don’t Save Us From The Flames επαληθεύει τους χαρακτηρισμούς για νέο Kevin Shields και δικαιολογεί τις συγκρίσεις.

Στο Car Chase Terror! μια γυναικεία φωνή εκστομίζει «Look at my hands and body shaking/ All my body shaking» πάνω σε μια ψηφιακή ηχητική αναλαμπή στα βήματα των Godspeed, με υπόβαθρο ήχους γρύλων και αποκορύφωμα το «I love you mum» και απελπισμένες κραυγές που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται ξεθωριασμένες μέσα στο κομμάτι.

Στο Can’t Stop θυμίζουν Cocteau Twins, ενώ το άλμπουμ κλείνει με το δεκάλεπτο επικό Lower Your Highlights To die with The Sun με συνοδεία παιδικών φωνών και μια σχεδόν U2 μελωδία, σαν ένα ξαναδουλεμένο Where The Streets Have No Name.

Το νέο άλμπουμ των M83 [στον ενικό πια] μπορεί να μην είναι Dead Cities, είναι όμως ένας πολύ καλός δίσκος. Μόνο και μόνο για το γεγονός ότι δεν έκανε ένα δίσκο Post-κάτι [όπως προστάζει η «μόδα» της indietronica] ή –απλά- μια απ’ τα ίδια, καταντώντας μια απλή επανάληψη του εαυτού του, σημαίνει πολλά. Τα 15 νέα κομμάτια του προσφέρονται για πολλαπλές ακροάσεις και σίγουρα όσοι τους διαθέσουν το χρόνο που τους αξίζει θα απολαύσουν ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά συγκροτήματα σε μια απ’ τις πρώτες εξαιρετικές στιγμές του 2005.

Και μια διαπίστωση: μπορεί να με λύπησε πολύ η αποχώρηση του Nicolas Fromageau, αποδείχτηκε όμως πως δεν έπαιζε και τόσο σημαντικό ρόλο στο συγκρότημα, οι M83 ήταν και είναι στην ουσία ο Gonzales…

Τάσος m.hulot