ANGEL OF RETRIBUTION JUDAS PRIEST EPIC/SONY 17/2/2005

Οι Judas Priest είναι για μένα το μεγαλύτερο metal group του πλανήτη και γι΄αυτό αισθάνομαι δέος και συγκίνηση να μιλάω για την πρώτη τους «κανονική» δουλειά εδώ και πολλά χρόνια (γιατί τα δύο άλμπουμ με τον Owens δεν τα έχω και τόσο σε εκτίμηση). Ο αρχιερέας Rob Halford επέστρεψε λοιπόν και όσοι έχουμε μεγαλώσει με αυτό το συγκρότημα ξέρουμε πως είναι τέτοια η χημεία του, που η μόνη θέση που μπορεί να «παίξει» για αντικατάσταση, χωρίς να αλλοιωθεί η ταυτότητα της μπάντας, είναι αυτή του drummer Scott Travis, ο οποίος έχει μόνο 16 χρόνια στο group, και πλέον ούτε γι’αυτό είμαι σίγουρος..

Το να βγάζουν οι Judas Priest νέο δίσκο το 2005 δεν είναι το ίδιο με το να κάνουν κάτι τέτοιο οι Maiden, οι Metallica (R.I.P.) ή κάποιο άλλο μεγάλο συγκρότημα.. Η διαφορά των παμμέγιστων με τους υπόλοιπους, είναι πως πάντοτε κατάφερναν να εξελίσσουν τον ήχο τους, παραμένοντας πάντα επίκαιροι και κάποιες φορές και πρωτοπόροι με αποτέλεσμα, όταν οι άλλοι έχαναν τον δρόμο τους ή άρχιζαν να κουράζουν, οι Priest να κυκλοφορούν δουλειές ορόσημα για το Heavy Metal (εντάξει το “Turbo” ήταν μια μικρή παραφωνία).

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ μικρό απέναντι στο μουσικό μέγεθος αυτού του συγκροτήματος, όμως θα ήμουν ο πρώτος που θα τους «έκραζα» αν κυκλοφορούσαν ένα άλμπουμ που δεν θα σεβόταν πρώτα απ’όλα την ιστορία τους,όπως και όλο αυτό τον κόσμο που μεγάλωσε με τους δίσκους τους και περίμενε με ανυπομονησία αυτή την επανένωση ,και κατα συνέπεια τη δισκογραφική δουλειά. Φίλοι του metal μην ανησυχείτε, το cd αυτό είναι 100% Judas Priest!

Ξεχάστε τις Nu-Metal (ή Νο Μetal αν προτιμάτε) αναφορές και τις παρεκτροπές της Owens εποχής, το Angel Of Retribution είναι ένα σύγχρονο metal άλμπουμ με την παραδοσιακή έννοια.. Στην αρχή μου έφερε στο μυαλό το “Resurrection” του Halford αλλά αργότερα κατάλαβα πως πρόκειται για ένα άλμπουμ που πραγματικά «βουτάει» σε διάφορες περιόδους της ιστορίας του γκρουπ.. περνώντας μας απο τα χαρακτηριστικά 80ς Priest κομμάτια (με κάπως πιο μοντέρνα παραγωγή) μέχρι και σε τραγούδια που παραπέμπουν στο “Painkiller” album (“Demonizer”, “Hellrider”). Απο κει και πέρα υπάρχει ας πούμε η όμορφη μπαλάντα “Angel” που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο “Sin After Sin” του 1977.. ενώ αναφορά πρέπει να γίνει και στο 13λεπτο αργόσυρτο καραheavy “Lochness” . Φυσικά αγνοείται η μετα Halford εποχή του γκρουπ απο τις επιρροές - και καλά κάνει - .

Δεν είμαι αυτός που θα πω πως πρόκειται για το αριστούργημα ή για ένα άλμπουμ εφάμιλλο των μνημείων που έχει κυκλοφορήσει αυτή η υπερμπάντα ,γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει.. Όμως όλοι όσοι αγάπησαν αυτό το συγκρότημα, θα νιώσουν σίγουρα κάτι να κινείται μέσα τους όταν ακούσουν αυτόν τον πραγματικά αυθεντικό Judas Priest δίσκο. Τέλος, η παραγωγή του Roy Z είναι τέλεια!

Κώστας Λιανίδης