RUINOLOGY #06 18/2/2005

ΑΠΕΡΙΣΚΕΨΙΕΣ

Τυχαίες σκέψεις για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου 2005. Μια ημέρα που κατασκεύασαν οι εταιρίες κατασκευής καρτών για να κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται σκατά. Με αυτά τα λόγια από τη φωνή του Carrey ξεκινούσε η καλύτερη ταινία της προηγούμενης χρονιάς, με αυτά και εγώ τώρα. Παρεξηγημένη είναι η μέρα αυτή, δικαιολογημένα όμως. Ανοίγω το ράδιο το πρωί και έχει το Every Breath You Take . Παρεξηγημένο τραγούδι, και όμως αντανακλά όλη την σπουδαιότητα των Police, άσχετο αν έχει καταντήσει τσιχλόφουσκα στο στόμα κάθε χαζογκόμενας. Από όλους αυτούς που το παίζουνε στο ραδιόφωνο και το προλογίζουνε λέγοντας σαχλομαλακιούλες και τους ακόμα περισσότερους που το ακούνε κάνοντας ανάλογες σκέψεις, πόσοι προσέξανε λίγο το περιεχόμενό του; Ότι μιλάει με τα ομορφότερα λόγια για την πιο αρρωστημένη μορφή έρωτα, για παθολογική ψύχωση και προσκόλληση σε ένα άτομο, για τελειωτική αφοσίωση σε τρομακτικό βαθμό, για την ανάγκη να έχεις κτήμα σου τον άλλο, να σου ανήκει ολοκληρωτικά, να είσαι μέσα στο μυαλό και την ψυχή του, να είσαι το μυαλό και η ψυχή του, να είσαι το τρίτο του μάτι, η σκιά του, ένας αδιάκοπος κατάσκοπος που στην σκέψη ότι χάνει έστω και ένα λεπτό από τη ζωή του άλλου νιώθει την δικιά του ζωή να χάνεται.

Κάπως πιο ήπια ήτανε η κατάσταση με το Without You I’m Nothing , ακραίος και ο σχετικός μηδενισμός του Molko εδώ, φαντάζομαι πως πλέον φαντάζει υπερβολικά ρομαντικό και λίγο ανόητο. Στο ξεκίνημα του Kabal ο -αγαπημένος μου- Clive Barker γράφει: από όλες τις υποσχέσεις που δίνονται μέσα στη νύχτα στο όνομα της αγάπης η πλέον βέβαιη να μην τηρηθεί ποτέ είναι αυτή που λέει “δεν θα σε αφήσω ποτέ”. Αλλά -όπως συμβαίνει και με τις θρησκείες- μερικές φορές είναι ωραίο να πιστεύουμε σε ψέματα, απλά και μόνο για να νιώθουμε την ελπίδα ότι όλα όσα αυτά πρεσβεύουν κάποτε θα συμβούνε.

Θα μπορούσε αυτή η μέρα να ήτανε τέλεια, αλλά έκανα κάποτε κάποια λάθος επιλογή και από τότε χάλασε για πάντα. Είναι όμως αστείο να βλέπεις όλο αυτόν τον πανικό. Αλήθεια πόσες διασκευές έχουνε γίνει στο My Funny Valentine Προφανώς ανάλογα με την ηλικία του ο καθένας θα έχει και την αγαπημένη του. Χωρίς να πρωτοτυπήσω θα διάλεγα αυτή του Matt Damon. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Οι άνθρωποι αδυνατούν να δεχθούν ότι δεν βγαίνει νόημα από τη ζωή, τάδε έφη David Lynch και μέγα δίκιο έχει. Το ομορφότερο τραγούδι των Cracker έχει γραφτεί για ένα roller coaster. Τις εικόνες αυτές του Big Dipper ποτέ δε θα τις χορτάσω. Τσιγάρα, καροτόζουμο και ένα νέο τατουάζ... Υπάρχει βέβαια και το Focus On The Roller Coaster από τον εξίσου υπέροχο τελευταίο δίσκο των Mice Parade, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Το Όνειρο μιας Σκιάς Καπνού. Δυστυχώς αυτό διαλύθηκε με την ματαίωση της εμφάνισης των Current’93. Νομίζω θα ήταν ότι πιο παρανοϊκό θα μπορούσαμε να δούμε την εποχή αυτή. Δεν πειράζει όμως, από παράνοια τίποτα άλλο. Ας είναι καλά τα χάπια, κρατάνε τον κόσμο στην ισορροπία του. Χρειαζόμαστε τα χημικά, σαν τον ένα από τους δεκαοκτώ αγγέλους από τα σκοτεινά ημερολόγια αχρωματοψίας των Diary Of Dreams, ιστορίες από πόλεις που ανακατατάσσονται. Σαν τους ανθρώπους γύρω μας και τα φάρμακα. Φήμες για τους αγγέλους. Άσχημες μάλλον. Και ο Έρωτας ένα αγγελάκι δεν ήτανε; Η τουλάχιστον κάπως έτσι δεν θέλουν να τον απεικονίζουνε; Πόσο λάθος κάνουνε.

Γιώργος Γoργογέτας