ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΑTΟΣ (ex-μπασίστας των Πυξ Λαξ) 18/2/2005

Κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή, ως γνωστόν, κι έτσι μετά τη διάλυση των Πυξ Λαξ, τα μέλη τους ακολουθούν τις δικές τους σόλο πορείες. Έτοιμος να κυκλοφορήσει το πρώτο προσωπικό του CD είναι λοιπόν ο μπασίστας του συγκροτήματος, Νίκος Γιαννάτος, με ακούσματα από rock και funk μέχρι jazz και όχι μόνο. Στην παρέα και μέλη των Απροσάρμοστων και των Tsopana Rave. Μαζί του μιλήσαμε για τα τραγούδια του «Αμήν» (όπως θα λέγεται το CD) που θα κυκλοφορήσει από την Live Records, την περιπέτεια που λέγεται ελληνικό ροκ αλλά και για πολλά άλλα θέματα.

Και για μια πρώτη ιδέα για το πώς θα ακούγεται το «Αμήν», μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ (link) το τραγούδι «Κόκορας» σε ειδικό mix για το Atraktos!

Να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή. Θα μου πεις λίγο πώς άρχισες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Τώρα αυτό είναι μεγάλη ιστορία. Ξεκίνησα πολύ πιτσιρικάς γιατί μ’ άρεσε. Στην αρχή έπαιζα τρομπέτα. Είχα παίξει με διάφορα σχήματα της εποχής. Κάποια στιγμή άρχισα να παίζω μπάσο, κιθάρες κλπ. με τον Γιώργο Φιλιππίδη, τον Δήμη Παπαχρήστου, τον Νίκο Λύρα, τον Δημήτρη Οικονομάκη, jazz, με κάποια παιδιά από εδώ, Φάληρο, Καλαμάκι… Βρεθήκαμε κάποιες μπάντες τότε και αρκετοί από μας γίναμε επαγγελματίες στην πορεία. Δεν υπάρχει βέβαια επαγγελματίας, η μουσική είναι χόμπι βασικά. Επειδή όμως θέλαμε να παίζουμε μόνο μουσική, έπρεπε και να ζούμε απ’ αυτό.

Ήσουν στους Πυξ Λαξ αρκετά χρόνια. Μέσα στο συγκρότημα υπήρχαν περιθώρια να εκφραστούν και τα υπόλοιπα μέλη; Σε ρωτάω γιατί μετά τη Λάμια δεν είχες κάποια άλλη συμμετοχή.

Απόλυτα δεν υπήρχαν. Η Λάμια ήταν ένα τραγούδι σ’ αυτό το δίσκο, στη Στίλβη, γιατί υπήρχε αυτό το κλίμα. Δεν έκανα μόνο εγώ δικό μου κομμάτι, είχε κάνει κι ο Άλκης… Πολλά τραγούδια όμως τα δουλεύαμε όλα μαζί, κι απ’ των παιδιών. Υπήρχε μια επαφή στο γκρουπ αλλά σταμάτησε κάποια στιγμή να είναι τόσο ανοιχτό το πράγμα αυτό γιατί ήδη γράφανε τρία άτομα, κι ο Μάνος κι ο Φίλιππος κι ο Μπάμπης κι ήταν λίγο πρόβλημα. Πρόβλημα για τον ελληνικό χώρο, κανονικά δεν θα έπρεπε να ήταν έτσι, αλλά στην Ελλάδα δεν είναι συνηθισμένο να μοιράζεσαι πράγματα και ειδικά στη μουσική.

Γενικώς στην Ελλάδα τα συγκροτήματα δεν έχουν και πολύ καλές προοπτικές…

Γιατί η ελληνική πραγματικότητα είναι τι πουλάς, τι κάνεις, πόσα παίρνεις… Πρέπει να φτάσεις εκεί για να σε προσέξουνε. Και σε μια τόσο μικρή αγορά που οι πωλήσεις είναι γελοίες ουσιαστικά, γίνεται μύλος, δεν υπάρχει περιθώριο για κάποια σκηνή πιο ανεξάρτητη που πρέπει να ζει κι αυτή όπως είναι και στο εξωτερικό. Αλλά στο εξωτερικό πουλάνε 2-3 εκατομμύρια δίσκους ενώ εδώ πουλάς χιλιάδες, δεν υπάρχει περιθώριο. Τώρα, ελπίζω αυτό να αλλάξει. Γι’ αυτό και κάνω το δίσκο, αλλιώς δεν θα τον έκανα, αν έβλεπα σκοτάδι. Είναι ο πρώτος μου δίσκος μετά από τόσα χρόνια και καταλαβαίνεις τόσα χρόνια που δεν τον έκανα υπήρχαν κάποιοι λόγοι. Τα κομμάτια δεν είναι όλα καινούρια, είναι πιο πολύ παλιά.

Παίζεις και με τους B-Movies με τον Παύλο Παυλίδη.

Βρεθήκαμε κάποια στιγμή με τον Παύλο. Είχα σταματήσει εγώ απ’ τους Πυξ, είχα χρόνο και έτσι παίξαμε κι ήταν πολύ ωραία. Πιστεύω θα συνεχίσουμε, δεν θέλω να σταματήσω με τον Παύλο, απλώς έχουμε σταματήσει τώρα κάποιο διάστημα. Είναι διαφορετικά απ’ ότι με τους Πυξ Λαξ. Μικρά κλαμπάκια, λίγος κόσμος, δεν γίνεται χαμός. Οι Πυξ ήταν χαμός.

Τι προτιμάς, περισσότερο κόσμο ή πιο ήσυχα; Επηρεάζεσαι από τη διάθεση του κόσμου όταν παίζεις;

Κοίταξε να δεις, όλοι θέλουμε να παίζουμε σε κάποιον κόσμο. Εγώ προσωπικά έχω παίξει και σε πάρα πολύ λίγο κόσμο πολλά χρόνια. Μπορεί να αισθάνεσαι πολύ ωραία σ’ ένα μικρό κλαμπ και σε μια συναυλία πάλι να αισθανθείς κάτι που δεν μπορείς να το αισθανθείς σ’ ένα μικρό κλαμπ. Είναι διαφορετικά πράγματα τα οποία δεν έχουν να κάνουνε βασικά με την ουσία, που είναι η μουσική και που πρέπει να σαι μέσα κάθε φορά. Τι είναι πολύς κόσμος, τι είναι λίγος. Για μένα η μουσική πρέπει να είναι το ίδιο, σαν έκφραση, σαν παίξιμο, πρέπει να είναι η ίδια επαφή. Τώρα οπωσδήποτε ένας καλός κόσμος σε κάνει να παίξεις και πιο καλά κατά κάποιο τρόπο. Ξέρεις, αυτό το πράγμα γίνεται αμέσως, δεν μπορείς να το αποφύγεις.

Σε τι ύφος θα είναι το πρώτο CD;

Ροκ. Αν μπορούμε δηλαδή να πούμε κάτι και να το πούμε εύκολα.

Οι συνθέσεις είναι όλες δικές σου;

Ναι, εκτός από μια που είναι του Στέλιου Βαμβακάρη και οι στίχοι του Πάνου Ηλιόπουλου, το «Η φαντασία στην εξουσία» που είχε τραγουδήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ήταν ρεμπέτικο και το αλλάξαμε με τα παιδιά, το ’χουμε κάνει με τους Απροσάρμοστους πιο funky.

Τα δικά σου κομμάτια πότε γράφτηκαν;

Έχουν ξεκινήσει να γράφονται από μέσα ’80, ’85-86 στο Βερολίνο. Ζούσα στο Βερολίνο εκείνη την εποχή για κάποια χρόνια, η γυναίκα μου Γερμανίδα, τα παιδιά μου έχουν γεννηθεί εκεί και έμεινα καιρό, κάπου εφτά χρόνια. Και από εκεί ξεκίνησαν κάποια κομμάτια και κάποια άλλα γίνανε κι εδώ. Έχω κάνει πολλά τραγούδια, έχω πετάξει αρκετά κι αυτό είναι μια κατάληξη για να βγάλω ένα χαρακτήρα. Είναι μια μεριά μου αυτή, η ροκ πλευρά μου που είναι ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι μέσα μου. Άμα βγει τώρα ίσως ελαφρώσω και ανοιχτώ και σε κάποια άλλα πράγματα που μου αρέσουν. Δεν έχω πρόβλημα με τη μουσική, δεν θέλω να βάζω ταμπέλες. Μ’ αρέσει να παίζω διάφορα πράγματα γιατί βαριέμαι να παίζω τα ίδια.

Όταν γράφεις ξεκινάς συνήθως πρώτα με τη μελωδία ή απ’ τον στίχο;

Τυχαίνει να ξεκινήσεις με το στίχο, τυχαίνει να ξεκινήσεις με τη μελωδία, τυχαίνει να βγουν μαζί. Δεν είμαι συνθέτης δηλαδή που κάθομαι και γράφω τίτλο.. Ένα τραγούδι μόνο υπάρχει στο δίσκο έτσι, ένα ποπ τραγούδι, γιατί είχα πάντα καψούρα να γράψω ένα ποπ τραγούδι. Τους στίχους τους έχει γράψει ένας συγγραφέας φίλος μου, ο Κλέων Αρζόγλου, που έχει βγάλει και δυο βιβλία. Κατά κάποιο τρόπο το παρήγγειλα κιόλας, του ’πα «γράψε μου ένα στίχο κάπως έτσι» και εγώ έγραψα τη μουσική. Αυτό το κομμάτι κάπως θα διαφέρει και λίγο απ’ το υπόλοιπο κλίμα του δίσκου. Αλλά μου άρεσε πολύ, γι’ αυτό το και το έκανα και ο στίχος είναι φοβερός.

Από πού έρχεται συνήθως η έμπνευση για τα τραγούδια; Πώς ξεκινάς να γράψεις;

Ανάγκη είναι τα τραγούδια. Κάποια στιγμή ασυνείδητα θες να το κάνεις. Εξαρτάται ο καθένας πώς το αισθάνεται, αλλά νομίζω είναι μια ανάγκη που άμα αρχίσει και του γίνεται φορτική, κάπου αρχίζει και σκάει και θέλει κάτι να πει. Τότε γράφεις κάποια τραγούδια. Δεν είναι πάντα με λόγια, γι’ αυτό το λόγο έχω και ένα instrumental στο CD.

Ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι;

Όχι. Όλα έχουν κάτι…Σε κάποιες βαθμίδες τα βάζω, μέσα μου τα έχω κάπου, αλλά όλα έχουν κάποιο συναίσθημα και κάποιο λόγο που παιχτήκανε, οπότε δεν μπορεί ο ένας λόγος να είναι πιο σοβαρός απ’ τον άλλο. Είναι πάντα μια αιτία.

Υπάρχει επίσης η Λάμια σε εντελώς νέα εκτέλεση και έχει κι ένα κομμάτι καινούριο το οποίο είναι σε δυο version, η μία ηλεκτρονική. Τα περισσότερα κομμάτια στο δίσκο τα έχω γράψει live, αλλά έχω κάνει και δύο με κομπιούτερ που τα έγραψα στο στούντιο του Δημήτρη Κανελλόπουλου, των Domenica.

Πόσο πιο εύκολα ή πιο δύσκολα είναι τα πράγματα τώρα που κάνεις κάτι μόνος σου και δεν έχεις μια ομάδα, παίρνεις την ευθύνη, παίρνεις κάποιες αποφάσεις…

Είναι διαφορετικά. Κι οπωσδήποτε έχει ένα βαθμό δυσκολίας μεγαλύτερο. Αλλά είναι και κάτι άλλο, ένα άλλο feeling, το να βγάζεις τα δικά σου τραγούδια έξω κάποια στιγμή είναι κάτι διαφορετικό απ’ το να παίζεις τραγούδια άλλων. Κάπου αυτό το αίσθημα καλύπτει κάπως και τη δυσκολία που είναι πολύ μεγαλύτερη, να ξεκινάς να χτίσεις κάτι απ’ την αρχή. Φτιάχνω και μια μπάντα τώρα, έχουμε αρχίσει ήδη, το χτίζω, το βλέπω και περνάει απ’ το δικό μου το μάτι και με τους μουσικούς που διαλέγω κάθε φορά να κάνω κάτι. Ελπίζω να κάτσει αυτό που ξεκινάω γιατί είναι με φίλους, και είναι πολύ καλό σαν project για μένα. Εγώ το κάνω τώρα για να αισθανθώ καλά, κάνω το κέφι μου. Και θέλω αυτό να περάσω και στον κόσμο, να περνάει καλά, γι’ αυτό και ετοιμάζω διασκευές, βάζω κομμάτια που μ’ αρέσουνε, από Stones, από Hendrix… Το κριτήριό μου αυτό είναι, μουσικό καταρχήν και κατά δεύτερο να περάσουμε καλά. Οτιδήποτε βλέπω και δε κολλάει το απορρίπτω κατευθείαν και πάμε για άλλο. Δεν κάθομαι να ασχοληθώ σε κάτι που δεν μου δίνει χαρά, το αίσθημα ότι θα περάσουμε καλά, θα είμαστε εντάξει σαν ομάδα καταρχήν.

Ποιο σημείο είναι πιο δύσκολο, η ηχογράφηση ή να το κάτσεις να ξανακούσεις τα τραγούδια μετά, το μιξάρισμα, οι διορθώσεις κλπ.;

Όλα είναι δύσκολα… Το προηγούμενο σημείο ήταν ότι παίξαμε μουσική live. Τώρα υπάρχει μια άλλη φάση, η οποία είναι αρκετά δύσκολη γιατί μπορεί να χάσεις το τραγούδι. Θέλει καθαρό μυαλό για να μη φύγεις απ’ αυτό που θέλεις. Θέλω να βγει αυτό το πράγμα που σκέφτομαι. Μια ροκ κατάσταση που την αισθάνομαι έτσι, λίγο βρώμικο, λίγο funky, λίγο…

Πώς ήταν η ηχογράφηση;

Οι μουσικοί που παίξανε είναι όλοι φίλοι μου κι έτσι ήμασταν οικογενειακά. Κι αυτή είναι κι η άποψη του ροκ που έχω μάθει εγώ. Κάνω ένα δίσκο έτσι όπως έμαθα να κάνω μουσική και σύμφωνα με αυτό που είδα όταν ξεκίνησα. Ήμασταν παρέες και παίζαμε μουσική για να παίξουμε, γιατί γουστάραμε, γιατί αγαπάγαμε αυτό που κάναμε και τα λεφτά ήταν κάτι δεύτερο, τρίτο τέταρτο… Αυτό θέλω να βγάλω απ’ αυτή τη δουλειά. Μπορούμε πάλι να κάνουμε αυτό το πράγμα και να μην μας παρασύρει το ποτάμι και γίνουμε κι εμείς ένα συνοθύλευμα. Γιατί όλα υπάρχουν ακόμα, ακόμα βγαίνει ο ήλιος, ακόμα δύει. Δεν βλέπω να άλλαξε και τίποτα. Γιατί να το πηγαίνουμε στην καταστροφή χωρίς να υπάρχει λόγος;

Αυτό το δισκάκι γίνεται έτσι, με μια ομάδα στο στούντιο που παίξαμε μουσική, γουστάραμε, γελάγαμε, πέφταμε κάτω απ’ τα γέλια, έτσι έγινε ο δίσκος, καθόλου επαγγελματικά. Δεν υπήρχαν session μουσικοί, είναι όλοι φίλοι και δεν πήρε κανείς φράγκο τσακιστό. Εγώ ήθελα απλά να περνάνε καλά τα παιδιά στο στούντιο, να χουν αυτά που γουστάρουνε, να ακούνε αυτά που γουστάρουνε, να ναι το κλίμα καλό.

Δύσκολο αυτό και σπάνιο…

Δεν θα θελα να το πω εγώ, καλά που το λες εσύ. Γι’ αυτό αισθάνομαι ότι θέλω να ευχαριστήσω τους μουσικούς, γιατί απ’ αυτούς έγινε ουσιαστικά, με την έννοια ότι αυτοί στο κάλεσμα είπανε ναι, γιατί με ξέρουνε και ξέρουνε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι άλλο. Αυτό αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμη μουσικοί που σκέφτονται έτσι, κι ακόμη υπάρχουν παρέες, κι ας παίζουνε και πολλά χρόνια, κι ας είναι και πολύ καλοί επαγγελματίες οι ίδιοι. Οι εποχές δεν είναι καθόλου ήρεμες και μέσα σ’ αυτές τις εποχές εμείς καταφέραμε να ζήσουμε κάτι απ’ το εβδομήντα πάλι, όλοι μαζί παρέα, το στούντιο δικό μας, χωρίς να έχουμε πρόβλημα και να κοιτάμε τα ρολόγια, χαλαρά. Γιατί όλοι είναι φίλοι και ο Νίκος ο Σπυρόπουλος με το στούντιο… Αισθάνομαι πολύ τυχερός και χωρίς τους Tsopana δεν θα γινόταν αυτό, χωρίς τον Νίκο το Σπυρόπουλο που μου ’πε να πάω στο στούντιο να ξεκινήσω τη δουλειά. Η βάση ήταν από εκεί.

Το είχες στο μυαλό σου από παλιά, να κυκλοφορήσεις μια δική σου δουλειά;

Βέβαια. Το έχω στο μυαλό μου πάνω από είκοσι χρόνια.

Γιατί άργησε τόσο;

Κοίταξε να δεις, είμαι περίεργο άτομο. Με παίρνει το κάθε μέρα. Παρασύρομαι και ξεχνάω πολλά πράγματα απ’ τον εαυτό μου πολλές φορές. Κι είμαι και φοβερά τεμπέλης. Με την έννοια όχι να μη δουλεύω, μ’ αρέσει πάρα πολύ η δουλειά..

Το να οργανωθείς…

Μπράβο. Στις διαδικασίες. Και είχα κάνει και κάποιες άλλες απόπειρες με κάποιες εταιρείες στο παρελθόν να γίνει κάτι, αλλά αυτά αμέσως με κάνανε να μη το σκεφτώ για τα επόμενα πέντε έξι χρόνια. Η φόρμα μπορούμε να πούμε ότι τώρα έχει γίνει πιο απλή, λόγω μέσων. Παλιότερα ήσουνα υποχρεωμένος να μπλέξεις με τις εταιρείες για να κάνεις κάτι. Τώρα δόξα το Θεό αυτό δεν υπάρχει και πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι μουσικοί και ν’ αρχίζουν να βγάζουν τις δουλειές τους, έστω και στο internet τζάμπα. Εγώ θα έκανα και αυτό. Υπάρχουν πια και πολλές ανεξάρτητες και γι’ αυτό και τα παιδιά έχουν κάνει αυτή την εταιρεία, για να μπορούν να βοηθάνε και άλλα σχήματα, να εκφραστούνε χωρίς το πρόβλημα των εταιρειών.

Μουσικές επιρροές;

Καλή ροκ ακούω ακόμη, αυτό μ’ αρέσει να ακούω πιο πολύ και jazz, Coltrane, Davies. Αυτή είναι η μουσική που ακούω όταν είμαι μόνος μου και θέλω ν’ ακούσω κάτι. Κατά τ’ άλλα ακούω πάντα ροκ μουσική και την παλιά και την καινούρια. Δηλαδή RedHotChiliPeppers, Maroon 5, λόγω και των παιδιών μου. Παρακολουθώ τη σκηνή, κάνω clubbing, πάω στα μαγαζιά. Μ’ αρέσει να παρακολουθώ τι γίνεται, στην πόλη που είμαι, όχι φανατικά.

Πιστεύεις ότι μπορεί να αντιστραφεί όλη αυτή η τάση που υπάρχει σήμερα στην ελληνική σκηνή (ποπ με ανατολίτικα στοιχεία, εμπορικά κομμάτια που ξεχνιούνται κλπ.);

Κοίτα αυτό εξαρτάται πάντα από τον κόσμο. Άμα βγάλω εγώ το δίσκο και πουλήσει δέκα χιλιάδες, θα είναι μια μικρή επανάσταση για παράδειγμα. Θα δείξει ότι υπάρχει μια στροφή. Εμείς θα κάνουμε αυτό που πιστεύει ο καθένας ότι είναι σωστό για τον εαυτό του. Αν αυτό δεν έχει ανταπόκριση, αν βγουν δέκα μπάντες καινούριες και δεν τις ακούσει ο κόσμος ή δεν πάει στο live να τις δει, αυτό θα σβήσει, όπως έσβησε και στη δεκαετία του εβδομήντα που υπήρχε μια πολύ καλή κίνηση η οποία τελείωσε έτσι, άδοξα. Και πάλι το ’80, κάθε φορά γινόταν κάτι και έφτανε σ’ ένα σημείο. Όταν παίζαμε με τον Παυλάκη το Σιδηρόπουλο είχαμε εκατό άτομα κι όταν πέθανε πήγα στο Camel που κάνανε ένα πάρτι κι είχε 3.500 κόσμο. Αυτό τον κόσμο γιατί δεν τον είδε ο Παύλος; Περιμένανε να πεθάνει για να το δει; Όσο ο κόσμος γεμίζει την παραλία και τα μπουζουξίδικα και δίνει εκεί το στίγμα ότι αυτό γουστάρει πιο πολύ απ’ όλα, δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί με κάτι περισσότερο. Υπάρχουν αναλαμπές βέβαια, όπως ήταν οι Πυξ, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Τρύπες, τα Διάφανα Κρίνα που πούλησαν κιόλας..

Ναι, αλλά βλέπεις ότι όταν υπάρχει κάτι καλό, ο κόσμος αντιδράει θετικά…

Ναι, αλλά δεν το υποστηρίζει. Μπορεί να ανεβάζει πωλήσεις αλλά δεν το υποστηρίζει και στην πορεία - δεν μπορεί να το αφήνει εκεί. Οπωσδήποτε απ’ την άλλη φταίει και η σκηνή η δικιά μας, φταίμε κι εμείς οι ίδιοι. Όλοι εμείς που παίζουμε αυτό το πράγμα και δεν το υποστηρίζουμε. Εμείς δεν μπορούμε ακόμη να κάνουμε κάτι μαζί, είναι η ελληνική κατάρα. Πρέπει κάπως να μαζευτούμε κι ο κόσμος να αντιδράσει… Εγώ προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα, τα έχω ξεπεράσει αυτά. Δεν έχω καμιά ματαιοδοξία με κάτι.

Βλέπω πάντως και τα καινούρια παιδιά ότι είναι αρκετά δυναμικά, ακούνε ροκ μουσική και παλιά ροκ μουσική, μαθαίνουν τι έχει συμβεί - γιατί ότι υπάρχει σήμερα είναι αναμάσημα των seventies και της δεκαετίας του 60. Ακόμη και τα μεγάλα τα γκρουπ που παίζουνε σήμερα, τα ήθη και τις περισσότερες ιδέες τις έχουν πάρει απ’ τις μπάντες τις παλιές, από Zeppelin, από Zappa, Stones, πιο παλιά Chuck Berry. Δεν είναι κακό, απλώς ας δείξουμε και λίγη σημασία στο σήμερα, τι συμβαίνει σήμερα με το ροκ εν ρολ και αν τελικά υπάρχει ροκ εν ρολ σήμερα.

Δε νομίζω ότι έχει σταματήσει να υπάρχει…

Κι εγώ έτσι νομίζω, βλέπω και κόσμο που το υποστηρίζει. Αλλά σαν πραγματική αίσθηση υπάρχει; Το ροκ είναι και ιδέα, μια ιδέα που παντρεύτηκε με μουσική που εκφράζει κάποιες κατευθύνσεις: της μη πολτοποίησης, του μη κατεστημένου, της μη καραμέλας. Δεν μπορούμε να είμαστε χαλαροί και light, ν’ ακούμε τη κάθε μπάντα τη progressive και μετά να πηγαίνουμε Πλούταρχο. Ας πηγαίνουμε τουλάχιστον άλλη μέρα! Πιστεύω θα ναι καλό να ξεκαθαρίσει λιγάκι αυτό το τοπίο, έχει γίνει πολύ μύλος και οι τηλεοράσεις με τα Fame Story το χουνε κάνει σαλάτα, υπερβολικά βαριά πια.

Ποιοι μουσικοί έχουν παίξει στο δίσκο;

Είναι στα τύμπανα ο Χρήστος Γκοτζίνας, ο Κυριάκος Δαρίβας επίσης τύμπανα, ο Οδυσσέας Γαλανάκης ηλεκτρική κιθάρα, ο Βασίλης Σπυρόπουλος ηλεκτρική κιθάρα, ο Αλέκος Αράπης μπάσο, ο Νίκος Παναγιωτάτος ακουστική κιθάρα σ’ ένα blues, ο Δημήτρης Καραγιάννης σαξόφωνο στο instrumental, ο Νίκος Σπυρόπουλος τύμπανα σε κανα δυο κομμάτια, ο Τάκης Σπυρόπουλος, ο αδερφός του, κιθάρα σε ένα κομμάτι και ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος πλήκτρα και ο Γιάννης Νικολετόπουλος κρουστά. Κι εγώ έχω παίξει κιθάρες, μπάσα σε κάποια κομμάτια και τραγουδάω.

Θα παίξεις κάπου live μετά την κυκλοφορία του CD;

Βέβαια, γι’ αυτό κάνω και τη μπάντα. Είναι πολύ νωρίς αν και ήδη από κάποια μέρη έχω προτάσεις. Και στον Σταυρό θέλω να παίξω, πολλά μπορεί να γίνουνε. Πιστεύω ότι θα γίνουνε κάποια live.

Και το όνομά του;

«Αμήν» και έτσι θα λέγεται και η μπάντα. Δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι ανάλογο στο δίσκο. Αλλά είναι μια λέξη που είναι πολύ δυνατή και σημαίνει και πολλά. Κάπως δηλώνει ότι τελειώσανε και τα ψέματα, φτάσαμε στον πάτο. Στον πάτο φτάνεις πολλές φορές, δεν είναι ανάγκη να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Πρέπει να φτάσεις εκεί για ν’ αρχίσεις πάλι να χτίζεις. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το ξεχνάς. Πρέπει να το έχεις στο νου σου κι όταν κάνεις κάτι να το βλέπεις. Τις περισσότερες φορές το φέρνει κι η ζωή, υπάρχει μια ισορροπία περίεργη που συνήθως τη χάνουμε επειδή έχουμε το άγχος να φύγουμε απ’ τον πάτο και να ανέβουμε γρήγορα πάνω πάλι, στην επιφάνεια. Και έτσι χάνουμε κάποια ουσία, αφού αν μέναμε λίγο κάτω θα μπορούσαμε ίσως να δούμε με άλλο μάτι την επιφάνεια. Γιατί αυτά πάντα θα υπάρχουν. Το πάνω-κάτω υπάρχει πάντα. Η ζωή δεν είναι ευθεία γραμμή.

Κάπως έτσι, το Αμήν έχει μέσα κι αυτό το νόημα. Εκτός κι από θρησκευτικό που τελειώνουν οι προσευχές μ’ αυτό... Είναι κάτι πολύ απλό και ταυτόχρονα πολύ δυνατό.

Φωτεινή Δράκου