Η ενδιαφέρουσα συνεργασία της Έλλης Πασπαλά και των Raining Pleasure ανέβηκε και στο Νέο Ρύσιο, μετά την επιτυχημένη της πορεία στην πρωτεύουσα. Παρακολούθησα την τελευταία -από τις τέσσερις- μουσική τους παράσταση (26/2/2005) στο Principal , τον πολύ ωραίο αυτό συναυλιακό χώρο που θα βοηθήσει στην πολιτιστική ανάπτυξη του συμπαθούς χωριού, που βρίσκεται 17 km μακριά από τη Θεσσαλονίκη, και στον οποίο θα παίξουν οι Einsturzende Neubauten (21/4) και οι Morcheeba (15/5).

Αφού ξεπεράσω το γεγονός, ότι εμείς που δεν είχαμε κάνει κράτηση τραπεζιού ήμασταν σαν να μας είχε βάλει τιμωρία η δασκάλα όρθιους στον τοίχο, και παραδεχτώ ότι μετά από λίγο ένας φίλος μου, τεχνικός του μαγαζιού, με βόλεψε σε περισσευούμενο τραπέζι πίσω πίσω κοντά στην κουζίνα, να σας καταθέσω ότι απόλαυσα αυτό το live. Η Έλλη Πασπαλά , ο David Lynch και κυρίως οι Raining Pleasure κατάφεραν να κάνουν το τρίωρο αφιέρωμά τους στον Μάνο Χατζιδάκι μια πραγματική αναζήτηση και έναν ουσιαστικό πειραματισμό πάνω στο υλικό ενός από τους μεγαλύτερους έλληνες συνθέτες.

Εκτιμώ το γεγονός, ότι παρόλο τον συμβιβασμό τους να παίξουνε μπροστά σε ένα κοινό το οποίο ελάχιστα ενδιαφερόταν γι αυτό που συνέβαινε πάνω στη σκηνή και έπινε τα μπουκάλια κρασιού και ουίσκι συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, δεν αντιμετώπισαν το υλικό του Χατζιδάκι με το σκεπτικό να παρουσιάσουν τα πιο γνωστά κομμάτια του ή τις πιο ρυθμικές στιγμές του. Αντιθέτως μάλιστα. Το τρίωρο σετ είχε ελάχιστες στιγμές που διαχεόταν κάποιος ρυθμός στην αίθουσα και το μεγαλύτερο μέρος του κύλησε υπνωτικά, μερικές φορές ψιθυριστά και πάντοτε χαμηλότονα.

Η πρώτη ώρα κύλησε με την πιο άγνωστη στο ευρύ κοινό πλευρά του συνθέτη. Στη σκηνή βρέθηκε η Πασπαλά με τον Lynch και τους υπόλοιπους πέντε μουσικούς. Η εξαιρετική ελληνίδα τραγουδίστρια έδινε πληροφορίες για κάθε κομμάτι που ερμήνευε, μαθαίνοντάς μας πράγματα για αυτά που δεν γνωρίζαμε. Η ενορχήστρωση ανήκε φυσικά στον David Lynch, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και μια μπάντα μόνος του. Έπαιξε σχεδόν κάθε πνευστό που υπάρχει (εκτός από… γκάιντα) και ταυτόχρονα και κρουστά, χτυπώντας οποιαδήποτε κανονική ή ακανόνιστη επιφάνεια έβρισκε μπροστά του. Τα υπόλοιπα μουσικά όργανα ήταν ακορντεόν, πιάνο, βιολί, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο, λαούτο, ούτι, μπουζούκι, κιθάρα και ντραμς, για να καταλάβετε την ενορχηστρωτική άποψη του συζύγου της Πασπαλά. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα λίγο πιο πειραματική τη διάθεσή του, αλλά τελικά δεν έμεινα με παράπονο μιας που κοινό και σερβιτόροι συνετέλεσαν μια χαρά στον… πειραματισμό: το διαρκές μουρμουρητό, τα τακούνια της πλατινέ ξανθιάς που πήγαινε τουαλέτα, τα ποτήρια που συγκρούονταν μεταξύ τους στην κουζίνα, καθώς και το τίναγμα των πιάτων στον κάδο για να φύγουν τα υπολείμματα από τα αγγουράκια, πρόσθεσαν φυσικούς ήχους και έκαναν σαφώς πιο… ενδιαφέρουσα την ενορχήστρωση.

Το επόμενο πενηντάλεπτο μετά το ημίωρο διάλειμμα ανήκε στους Raining Pleasure . Τους έβλεπα πρώτη φορά ζωντανά, είχα ακούσει μάλιστα ότι είναι αδύναμοι στις εμφανίσεις τους, αλλά για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Η ηλεκτρική δύναμη με την οποία ερμήνευσαν τα τραγούδια από το Reflections του Χατζιδάκι με καταγοήτευσε και μου ανανέωσε το ενδιαφέρον για μια μπάντα για την οποία είχα αρχίσει να το χάνω. Ο Vassilikos έδωσε δείγματα μεγάλου ερμηνευτή ενώ όλη η μπάντα απέδειξε ότι δούλεψε πολύ πάνω στα κομμάτια και είχε το θάρρος και το θράσος να πάει στο κόκκινο τους ενισχυτές, προκαλώντας μάλλον κάποια δυσφορία στο κοινό. Η εμφάνισή τους έκλεισε με μια ερμηνεία μαζί με την Πασπαλά στην αγγλική εκδοχή του Περιμπανού.

Τα υπόλοιπα εβδομήντα λεπτά περιείχαν τις περισσότερες δημοφιλείς στιγμές του Χατζιδάκι, αν και η φράση «δημοφιλές τραγούδι» παίρνει μια άλλη διάσταση μπροστά σε τέτοιο αλλοπρόσαλλο κοινό (αλήθεια, τι δουλειά είχε σε μια τέτοια συναυλία η προαναφερθείσα ξανθιά, ή ο τύπος που στο ένα χέρι είχε ένα πούρο πιο μεγάλο από το… μικρόφωνο και στο άλλο το κινητό του και ποτέ δεν χειροκροτούσε; Τέλος πάντων δεν μου αρέσουν οι αποκλεισμοί, οπότε ας το ξεπεράσω και αυτό). Να φανταστείτε όταν η Πασπαλά χαμήλωσε τη φωνή της για να τραγουδήσει ο κόσμος «…χάρτινο το φεγγαράκι…», κανείς, μα κανείς δεν άνοιξε το στόμα του. Απίστευτο; Μπα, αναμενόμενο… Το τρίωρο έκλεισε με όλους τους μουσικούς και τους Raining Pleasure να τζαμάρουν (ΟΚ, γνωρίζω ότι το είχανε προετοιμάσει) πάνω στα Παιδιά του Πειραιά και να κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο το σετ. Ένα σετ που είχε και εξαιρετικό ήχο και ωραίους φωτισμούς και πρωτότυπο σκηνικό (ένα χάρτινο φεγγάρι ζωγραφισμένο από τον γιο του ζεύγους!).

Θεωρώ ότι τέτοια αφιερώματα πρέπει να γίνονται σε θέατρα, ή σε συναυλιακούς χώρους με καρέκλες. Ποτέ δεν υποστήριζα τη λογική του τραπεζιού και του μπουκαλιού, όχι τόσο γιατί τραβάει λεφτάδες άσχετους με τη συναυλία, αλλά κυρίως γιατί δεν ταιριάζει με την αισθητική και την έννοια της λέξης συναυλία. Βέβαια, αφού για οικονομικούς λόγους γίνεται ο συμβιβασμός αυτός από τους καλλιτέχνες, θα πρέπει αυτοί να δεχτούνε και τις συνέπειες, ίσως για παραδειγματισμό τους. Εξάλλου, αυτός είναι ο λόγος που ξεχείλωσε η συναυλία και έφτασε με το διάλειμμα να διαρκέσει τρεισήμισι ώρες. Πότε θα προλάβει να κατεβάσει το μπουκάλι ουίσκι η παρέα που κάθεται μπροστά στη σκηνή, αν το live διαρκέσει ένα δίωρο;

Κώστας Παπασπυρόπουλος